Çocuklarımızın üniversite sınavına girdiği/gireceği bu günlerde sonucu kendine göre başarı ile sonuçlandırmış bir mimar olarak bireysel sürecimi paylaşmak istedim, çocuklarımıza ‘beterin beteri vardır’ dedirterek, moral olur düşüncesi ile.
Bizim jenerasyon bilir, bilmeyenler için, bizim zamanımızda sınava girmeden önce yapardık tercihlerimizi. Gençlerin gözlerinin yuvalarından fırladığını görür gibiyim. Evet biz sınava girmeden 18 adet tercih yapardık. O gün hasta olabileceğimizi veya psikolojimizin sınava müsait olamayacağını düşünerek – ki öyle bir şansımızın olmadığını bile bile, alabileceğimiz en düşük puana göre aslında hiç ama hiç okumak istemeyeceğimiz ama açıkta kalmaktansa üniversiteli ünvanı alabilmek adına sıralamaya başlardık tercihlerimizi.
Ortalara, dershanelerin yaptığı deneme sınavlarında aldığımız puanlara göre, kendimize meslek olarak seçmek istediğimiz bölümleri, okumak istediğimiz üniversiteleri sıralamaya çalışırdık. Üst sıralara ise oldu ya şansımız yaver gitti, bildiğimiz yerlerden geldi, bir aydınlanma yaşadık beklediğimizden daha fazla soruyu doğru cevapladığımızı farz edip yine istemediğimiz ama prestij olacağını düşünerek yazdığımız birkaç bölüm olurdu.
Sonrasında sınav heyecanı. Bu herkeste aynı yazmaya gerek yok ama sınav sırasında ailemin beklemesini istemediğimi, sınav sonrası eve yürüyerek 2 saatte, nerelerden geçtiğimi hatırlamadan eve vardığımı, ailemin meraklı bakışlarına aldırmadan kendimi odaya kapatıp günlerce çıkmak istemediğimi yazmadan edemeyeceğim. Çünkü esas kabus sınav sonrasında başlardı. Ertesi gün alınan, soruların yayınlandığı gazeteden, mideniz bulana bulana sorulara baktığınız, ne cevap verdiğinizi kafanızı patlata patlata hatırlamaya çalıştığınız, az çok net sayınızı bulduktan sonra kaydırma yapmamış olduğunuza dua ederek geçirdiğiniz o geçmek bitmek bilmeyen 30-45 günlük bekleme süresi.
Gerçekten zaman göreceli belki de o güne kadar farketmediğiniz izafiyet teorisinin ispatını yapan süre. Kabus bitmedi. Sürenin sonuna geldiğinizi akşam haberlerinde sınavın sonuçlandığı bildirildiğinde anlarsınız. Ertesi gün sınav sonuçlarının açıklandığı gazeteyi alacağınız gece, uyu uyuyabilirsen. Son duanın faydasız olduğunu bile bile son duanızı ederek, sabah ola hayrola diye diye kendinizi uyutursunuz. Sabah gün ağarmadan gazetenin gelme saatinden önce, senin gibi ürkek bakışlı, endişeli hatta bazen pijamalı gençlerden ya da gençlerden daha meraklı ve endişeli ana babalardan oluşan uzun kuyruğa girip, sıra size gelene kadar gazetenin bitmemiş olmasını dileyerek geçen bekleme süreci. Kapışılan gazeteleri aldıktan sonra, merakına yenik düşenlerin oracıkta gazeteye bakıp sevinç nidaları ya da sessiz sessiz iç çekişlerin arasından geçip merakla kapıda bekleyen ailenizin yanına gelirsiniz. Onlar bir şey sormaz siz bir şey söylemezsiniz. Sessizce gazeteyi inceler ezbere bildiğiniz ÖSYM numaranızı 6 göz olarak aramaya başlarsınız. Buldunuz mu ? Hayatta başarılar.
Seçil Heptaşkın
4 YORUMLAR
Sanırım bu gün biraz duygusalım. Yazını daha önceden okumuş olmama ve o zaman da çok sevmeme rağmen, bu gün biraz farklı etkiledi beni. Son cümlelerde gözlerimin dolmasına inanamadım. Sen, ben, o dönem gençliğinden herkes var o satırlarda. Sanki kendi anılarımı okuyor gibi hissettim. Çok çok güzel olmuş canım arkadaşım. Yüreğine, kalemine sağlık 👏🏼👏🏼👏🏼
Seçilciğim bizler için unutulmayacak günler. En heyecanlı kısmı gazeteyi beklemek hatta sabah gazete dağıtım merkezine gidip satın almak. Numaranı bulmak. Şu anda her aşamayı tek tek yaşadım 🙋😄
Milli Eğitim bu sabah kulakların çın çın🛎🛎
Evet arkadaşlar. Bu gün büyük gün. Hatta günlerden biri demek daha doğru. Zira artık üniversite sınavı 4 gün yapılıyor. Bilemedim iyi mi, kötü mü? Fikri olan yazsın. Gençlerimize zihin açıklığı ve bol şans diliyorum. Herşey gönüllerince olsun.