Üniversiteli Annesi Olmak

Üniversitenin ilk yılındayım. Daha 17’sindeyim. “Gerçekten 1 yıl sonra 18 yaşındayım. İnanamıyorum reşit oldum” hevesindeyim. Bilirsiniz işte! İnsan üniversitenin ilk yıllarında hele de ailesinden farklı bir şehirdeyse birçok şeyle ilk kez karşılaşır. Harçlığın bitmeyecek zannedersin, biter. Yüzüne her güleni dost zannedersin bakarsın ki sonuç başka… Sınavlar hiç gelmeyecek sanırsın, gelir. Az çalışarak olur kasmayalım dersin, bir bakarsın dersler alttan alttan seninle yol alıyorlar. Ufak tefek sorunlar önünde birer dağ olur dikilir, dağları yıkmaya yürek gerekir ama henüz yaş yetmemektedir…

Diyeceksiniz ki nereye varacağız bu hikayeyle? Üniversite sınav sonuçları açıklandığından beri her yerde aynı sohbetler var. “Bizim çocuk şu şehri, şu bölümü kazandı. Nerede kalacak, tek başına nasıl yapacak, yemeğini yapamaz ki, çamaşır, ütü ne olacak? Sabah erken kalkamaz, eve geç kalırsa yolu bulamaz… Eyvah, eyvah”

Oysa ki büyütemediğimiz bebeklerimizin boyları bizi geçmiş. Ben bir psikolog değilim ama anneyim. Aynı korkuları yüreğinde taşıyan bir anne. Yine de derim ki herşeye rağmen vakti geldiğinde ki sanırım birçok aile için üniversite yıllarıdır ilk ayrılık vakti. Yani kuşların kanatlarını açacağı ilk vakit. Yüreklendirmek gerek onları. Uçabileceğine, uçarken de sert rüzgarlara denk gelebileceğine ama ardından mutlaka dingin ve mavi gökyüzünü göreceğine inandırmak… Tek başına aştığı her sorunda biraz daha büyüyecek içlerindeki çocuk. Okudukları bölüm onlara meslek kazandıracak, geriye kalan herşey tecrübe…

Aslında gençler kadar özellikle anneler için de hayat değişiyor bu süreçte. Okuldan alıp, etüte yetiştirmeniz gerekmiyor mesela. Yemekte çocuğunuz için ne pişireceğinizi düşünmüyor ama ne yediğini düşünüyorsunuz, hem de her öğün… Merak etmeyin sürekli değil, sadece ilk aylarda. Birkaç ziyaretten sonra görüyorsunuz ki küçük yavrunuz artık büyümüş. Her işini halleder olmuş. Gönlünüz biraz ferahlıyor…

Özlem mi? O baki kalıyor…

Ayça Karauz