Yüzünü Güneşe Dön!

Küçük bir çocuktum daha, yalnız kalma korkusunu yaşadığımda… Bir anda, bir tahlille allak bullak olmuştu hayatımız. Anneme destek için pervane olan babam, uzun ve yorucu hastane maceraları, hayatın diğer yüzüyle erken tanışmama neden oldu.

Bu süreç uzun ve yorucu olmakla birlikte sonu itibari ile mutluydu. Tedavilere cevap veren annem sağlığına kavuşarak aramızdaydı.

Bundan sonraki yaşamımda sanki bu olay bana kılavuz oldu. O günlerde annem demişti ki “Herkese yer aç kalbinde, herkesi sev ama en çok kendini”. Küçük bir çocuk için bu cümleyi anlamlandırmak zor tabii ki ama yıllar geçtikçe farkediyor insan. Başta bencillik olarak değerlendirmiştim. Yaşadıkça gördüm ki kendini sevmeyen, kimseyi sevemiyor. Kendine hak ettiği değeri vermeyen kimseye değer veremiyor.

Çok kalabalık bir yerde çalışıyor ve sosyal projelerde yer alıyorum. Yani bin bir çeşit insan bir arada. Aslında farklı kültürlerde yetişmiş, hayata bakış açıları farklı, değerleri farklı insanların birçok ortak noktası var. Herkes sevmek, sevilmek, kabul görmek ve mutlu olmak istiyor ama bunu başarabilen ve mutlu olanların sayısı o kadar az ki!

Şunu söyleyebilirim, çözüm odaklı değil, sorun odaklıyız genel olarak. En sevmediğim şey aslında sorunlara takılıp kalmak. Hayat bu tabii ki düşeceğiz, kalkacağız. Benim sorunlara bakış açım şu “Sorunumuz bu ise çözümümüz ne olabilir?” Kalabalıklar arasında olmanın belki de güzel yanı bu. İnsanların ne kadar büyük dertleri olduğunu görünce daha fazla şükretmesi gerektiğini anlıyor insan.

Ne demiş Mevlana “Güzel günler sana gelmez, sen onlara yürüyeceksin”. İşte yazımın başında anlattığım küçük hikayem var ya sanırım hepimizin hayatında var bu hikayeler. İşin sırrı burada, yaşananların yüklediği anlamı fark edebilmekte… Bunlar başımıza sadece acı çekelim diye değil, payımıza düşeni alıp, yüzümüzü güneşe dönmeyi öğrenebilelim diye geliyor.

Sağlıklı ve mutlu günler dileğiyle…

Ayça Karauz