Ben Hiç Eski Bayramları Özlemiyorum

Evet hiç de özlemiyorum o çocukluğumun bayramlarını. Çocukken de işkence gibi gelirdi zaten. Yo yo aileye çok bağlı bir çocuktum hatta aile de değil bizimki biraz sülale ve ben hepsine de çok düşkündüm. Oldukça da bağlı bir aileydik. Sorun da bu zaten, devamlı birlikte olduğumuz insanlarla evcilik oynuyoruz gibi geliyordu bana bayramlar…

İlk evde zaten tüm bayram boyunca ziyaret edeceğimiz herkes bir arada olurdu. Sonra büyükten küçüğe aynı insanlar bir daha ziyaret edilirdi. Bence büyükler de her evde kahve, çay ve diğer ikramlardan baygınlık geçiriyordu ama kimse çaktırmıyordu…

Bir de İstanbul trafiğini düşünün.. Anadolu ve Avrupa yakası arasında saatlerce trafiğin içinde mekik dokuyorduk, bayramlıklarımızın içinde…

Ama tabi güzel bir yanı da yok değildi. Ne mi? Bir çocuk için bence bayramın en zevkli kısmı toplanan bayram harçlıkları. Her evde tüm kuzenler arkada bir odaya geçer topladığımız paraları sayardık, büyük bir zevkle…

Didem çocuklen de büyüdüğünde de hep aynı Didem… Sadece adetten diye birşeyi yapmaktan nefret ediyorum. Adetlerimiz ölüyormuş. Ölecek tabi, yeni adetler geliştirin eskileri işlevini yitirdiyse… Eskiye bu kadar hayranlığı hiç anlamıyorum. Birşeyler yok oluyorsa illa bu kötü mü demek? Mîâdı dolmuş olamaz mı?

Pek bir romantiğiz geçmişi düşünürken. Nedense geçmiş hep güzel, bu gün ise kötü. Sizin yana yakıla aradığınız eski bayramlar sırasında sizden bir önceki nesil de ‘Ahh eski bayramlar gibi değil bu günkü bayramlar’ diye o sizin çok özlediğiniz dönemden mutsuzdu. Sanırım sizin çocuklarınızda bu günkü bayramları özleyecek…

Bi’ de şöyle düşünün; madem o kadar güzeldi o bayramlar neden vazgeçtiniz aynı ritüelleri uygulamaktan? Bence zaten özlenen de bayram değil, çocukluğun kendisi. Belki o bayram yediğiniz bir şekeri artık bulamıyorsunuz ve onu arıyorsunuz, belki o bayramlarda yaşayanlar artık yanınızda değil, onları özlüyorsunuz. Yani konu bayram değil geçmişin kendisi…

Şimdiki çocuklar da belki tatil köyünde annesi ve babasıyla su kaydıraklarından kaydığı anların özlemiyle bu günleri, en güzel bayram diye yâd edecek… Dönemizde çoğu ailede anne de baba da çalışıyor. Çocuklarıyla bir tatil yapabilmeleri belki de sadece bu tarihler arasında mümkün. Şimdi bu çocukları alın, bizim çocukluğumuzda yaptığımız gibi bayramlıklarını giydirin, saatlerce sürecek trafiğin içinde kapı kapı dolaştırın, bakayım hangisini tercih ederler, annesi babasıyla tatil yapmayı mı, yoksa sizin bayramlarınızı mı?

Hayat her ân değişiyor. Geçmişe takılı kalmak yerine bence ânın keyfini çıkartın. Devamlı bir devinimin içindeyken yaşam, bu akıntıya karşı gelmek yerine o akıntıyla yol almanın keyfini çıkartın.

Sorun aile büyükleriyle görüşememek ise zaten onları görmek için senede iki kere olan bayramlara kaldıysanız yandınız. Değişime ayak uydururken aile bağlarından uzaklaşın demiyorum. Hatta tam tersini söylüyorum; anne babanızı ziyaret etmek için bayramları beklemeyin. Hayatınızda güçlü bir yerleri olduklarını bildiklerinde inanın onlar da bayramda eşinizle, çocuğunuzla tatile gittiğiniz için size gönül koymayacaklar. Vicdan azabıyla değil yaşamı dolu dolu yaşamakla ilgilenmenizi tavsiye ederim.

Ben ânda mutluyum, size de mutluluklar dilerim…

Didem Çelebi Özkan