Hiç siz de eleştirilme kotanızı doldurduğunuzu hissediyor musunuz? Bunun için senelerce devamlı her davranışınızın eleştirilmesi gerekli öncelikle. Eğer tüm bunları yaşadıysanız o zaman ne demek istediğimi anlıyorsunuzdur.
Artık en ufak, hatta yapıcı olduğu iddiasında olan bir eleştiriye bile tahammülüm yok. Şiddet yanlısı biri değilim ama gerçekten karşıma geçip hiç bilmediği konularda üst perdeden beni eleştiren herkese uçan kafa atmak istiyorum. Ciddiyim. Bu sahne o kadar şehvetle gözümde canlanıyor ki cazibesine kapılmamak için kendimi zorlukla kontrol ediyorum.
Bazı kavgaları hayatınızdan çıkardığınızı düşünürsünüz ama o iş o kadar kolay değildir. Öyle hızlı dönerler ki yeniden, tüm dolmuşluğunuzla ve artık bunlarla uğraşmak istemezken sizi kıskıvrak yakalar. Ama işte hayat da bu, öyle değil mi? Her zaman güllük gülistanlık değil…
Her şeyi terk edip uzaklaşma ihtiyacı da işte o anlarda yüreğinize düşer. Ben böyle zamanlarda hızlıca bir tatil organize ediyorum. Bazen sadece bir gece bile genel rutininizden çıkmak yeterli oluyor. Yaz ise mevsim, sıcak kumların ve dalgaların yatıştırıcılığına; kış ise karlı bir dağın huzuruna; ama her zaman doğaya kaçıyorum. Orada insanların içimden çektiği enerjiyi yeniden yüklenebiliyor ve böylece şehre döndüğümde benden asla vazgeçmeyen aynı kavgalarla savaşacak gücü depolamış oluyorum.
Bir de mümkünse eski dostlara sığınıyorum. Sizi tüm bu saçmalıklar yorup bitirmeden çok önce, hayat ışığınız en parlak noktasındayken tanıyan insanlara… Onlar üzerinizdeki tüm tozu, kiri silkeleyip, size kendinizi yeniden gösterebilen kişiler. Onlar ki sizin dahi unuttuğunuz sizi hatırlayanlar…
Ne diyordum? Ne anlatacaktım ben bu yazıda? Hah hatırladım. Eleştiri. Hiç tahammülüm yok evet ve bu aslında iyi bir durum da değil ama beni bu hale getirenler utansın 😝
Onaylanmaya bu kadar hasret bir kadının vay haline. Bakıyorum da çevremdeki tüm kadınlara, hepimizin hali içler acısı. Amazonlar gibi güçlüyüz, tek memeyi okun isabeti uğruna kesecek kadar cesur hem de. Ama bunlar hep sunduklarımız… İçimizde hâlâ onaylanıp, takdir edilmeyi bekleyen kız çocuklarıyız. Ve bunu alamadıkça hırçınlaşıp daha sert savaşçılara dönüyoruz. Ne büyük kısır döngü :((
Prenses masalları ve kadın aksiyon kahramanları arasında sıkışıp kalmış bir nesiliz bence. Ama sanırım çözümü buldum. Catwoman isek eğer, bizi de sadece Batman keser 😉
Didem Çelebi Özkan
6 YORUMLAR
Merhaba Didem Hanım. Tam da o sebepten çok sevdiğim, doğup büyüdüğüm İstanbul’u terkedip Bodrum’a yerleşmiş bir amazonum bendeniz de… Durun hele bir beş, on yıl daha geçsin bazılarını, hani sırf laf olsun diye eleştiren tipleri, sabun yapası geliyor insanın ya da yaş aldıkça, akıl oturdukça belki de kendimizi eleştiri hakkını sadece kendimizde mi görüyoruz nedir? Neyse sizi meşgul etmeyeyim fakat çok uzun zamandır okuduklarımdan böyle keyif almıyordum. Sevgiyle kalın…
Baharcım merhaba;
Öncelikle Hanım’ı kaldıralım mı 😉 Ben hiç beceremiyorum formal konuşmayı 🙃
Yorumlarını ise çok seviyorum. Sabun yapma fikrini çok tuttum 👌🏼😉 Umarım keyifle okumaya devam edersin.
Sevgiler
Kuzum, perde içimizde, dışımızda, ne kadar şeffafsa o kadar gerçek. Tesekkur etmek, takdir etmek içimizde, varolanı dışarda görebilmek… Sana katılıyorum, içimizdeki çocuğun gözünün ışığını parlatan herkese selam olsun, hayat büyük laflar etmek için değil, hissederek, ben olarak varolabilenlere güzel, kalemine sağlık 😘😘😘
Cemilecim sen ve ben; perdeleri, maskeleri az olan kadınlarız ve aslına bakarsan bu bizi herkesten daha savunmasız kılıyor. Doğru olacağım, net olacağım derken insanlığın geliştirdiği tüm kalkanları reddetip çırılçıplak çıkıyoruz savaş meydanına. Yaralardan usandım 😉 Değişemiyorum da. O maskeler, perdeler, kalkanlar ağır geliyor bedenime…
Bazı insanlar sürekli eleştirir hiç düşünmeden ama genel olarak edindiğim deneyime göre bu kişiler; son derece bencil, empatiden uzak ve de her durumda huzursuz, mutsuz …
Doğru söylüyorsun canım; neyi neden yaptıklarını biliyor olmakla birlikte, davranışlarının erkisinden kendimi koruyamıyorum. Takmayacağım, söylediklerini önemsemeyeceğim, beni tanımladıkları gibi olmadığımı ben biliyorum desem de işte gene de üzülüyorum. Ve yazık ki sanırım en güvenli yöntem, az insan çok huzur 😉