Canım Acırken Hiç De Kibar Biri Olmuyormuşum

Hani “Açken sen, sen değilsin.” diye bir reklam vardı ya, o hiç ben değilim. Bayılana kadar aç kalabilirim, hatta bazen yemek yemeyi unuttuğum da olur, yani öyle açken asabi olmakla ilgili bir problemim yok. Fakat cuma günü keşfettiğim üzere acı çekerken hiç de kibar olmuyormuşum. Devamlı yazıyorum beni tanımayanlar için, ben gerçekten kibar biriyimdir. Canıma okunsa kolay kolay karşılık vermem. Ama işte birkaç gün önce içimden resmen bir canavar çıktı. Acı bittiğinde karşımdakinden özür dilemekten helak oldum resmen.

Olay şu. Kalıcı makyaj tekniğiyle kaş çizimi yaptırmaya karar vermiştim. Daha önce de yaptırdığımdan acısını da biliyorum. Ağrı eşiğim, migren ataklarından ve senelerce çektiğim bel fıtığı ağrılarından dolayı oldukça yüksek olmasına rağmen işin içinde iğne olunca bende birşeyler kopuyor. Bi’ de bence ağrı ve acı farklı şeyler. Ağrı daha uzun ama benim için katlanılabilirken, acı kısa süreli ve çok daha kuvvetli. Ama işte bu tarz estetik uygulamalarda acı süresi uzun bir zaman dilimine yayılıyor ve bu da katlanılmasını zorlaştırıyor.

Gene bir sürü kalıcı makyaj uzmanı araştırması yaptım ve sonunda uygulamalarını beğendiğim birinde karar kıldım. Yalnız uzman beni baştan uyardı; “Uyuşturucu krem sürmüyorum ilk sırada. Buna katlanman gerekiyor. Fakat ikinci sıraya geçtiğimde kimsenin kullanmadığı bir jel sürüyorum. İnanılmaz kuvvetli, o andan sonra en ufak acı hissetmeyeceksin.” dedi. Neden ilk sırada bu jeli kullanmadığını sorduğumda jelin sadece açık yarada işe yaradığını anlattı. Yani ilk sırada açılan iğne deliklerinden jel emildikten sonra ancak etki ediyormuş.

İğne dendiğinde bile bayılacak gibi olan ben, “Nasıl dayanırım anestetik kremsiz” diye kara kara düşünürken, uzman o kadar da acımayacağını, bu güne kadar katlanamayan olmadığını, zaten bir süre sonra da vücudun uygulama bölgesini acıdan dolayı kendisinin uyuşturduğunu söyledi. Ehh herkes dayandıysa ben de dayanabilirdim herhalde 😏

Aman Allah’ım, ölüyorum zannettim. Bir yandan da kendime kızıyorum, krem sürmeden kurbanlık koyun gibi uzmanın önüne yattım, diye. Canım acıdıkça daha çok sıkıyorum kendimi, sıktıkça iğne ucunun girmesi daha da zorlaşıyor, sonuçta acı da arttıyor. Uzman da devamlı ; “Ağrı eşiğiniz çok düşük” deyip duruyor. O öyle dedikçe sinirleniyorum çünkü acı çektiğim için suçlanıyorum. Yani hata benim, ben dayanıksızım. Yetmiyor, “Sizden başka sadece bir kişi böyle oldu.” diye devam ediyor. Acıdan gözlerimden yaşlar akıyor ve sonunda deliriyorum. Uzmanın elini yüzümden ittiriyorum, dayanamıyorum diye. Devamlı söyleniyorum. Bırakıp gideceğim, diyorum. Koyun gibi yatıyorum burada, diye devam ediyorum. Uzman çaresiz, beni nasıl sakinleştireceğini bilemiyor.

– Didem Hanım, bu şekilde yarım bırakamayız. Lütfen yatar mısınız? Biraz daha dayanırsanız göreceksiniz jeli sürdükten sonra hiç acımayacak.

– İlk sıranın da o kadar acımayacağını söylemiştiniz. Ölüyorum burada. Jelden sonra acımayacak sözünüze inanmakta zorlanıyorum haliyle.

– Şaka yapmıştım o zaman. Elbette acıyor.

– Şaka mı yaptınız 😡

– Ama gerçekten böyle bir durumla karşı karşıya kalmadım bu güne kadar. Acaba regli falan olabilir misiniz?

– Değilimmmmm. Acıyorrrrrr durrrrrr.

Her on saniyede bir durarak, sızlanarak, derin derin nefes alarak ve uzmanı öldürmekten korkarak, iki kaşın da ilk sırasını bitirdik. Ama hayatımda ilk kez birini cidden döveceğimi düşündüm. Uzmanın bir suçu yok tabi, keyfinden bana acı çektirmiyor. Ama sonuçta acıyı veren o ve karşılık verme düşüncesi sanki otomatik refleks. Nasıl biri bizi döverken öyle heykel gibi duramaz savunmaya geçeriz, ben de kadının elinden iğneyi alıp onu bir güzel pataklamak istiyorum 🙈 Aklım ve reflekslerim savaş halinde.

Gelelim jel uygulandıktan sonra olanlara. Ben ömrümde böyle etkili birşey görmedim. Uzman doğruyu söylüyormuş meğer 😛 Sanki kaşlarım anestetik iğneyle uyuşturuldu. Demin oldukça yüzeysel giren iğne şimdi çok daha derinlerde ve gıdım acı hissetmiyorum. O biraz önce yalvar yakar istediğim kremin etkisinin on, ne onu yüz katı, etkilisi resmen bu jel. Acı hissetmeyince ve ben gerilmeyince uzman da çok daha rahat ve derin çalışabiliyor tabi. Bu yüzden bu güne kadar yaptırdığım her uygulamadan daha kalıcı olacağına şüphem yok. Çizim zaten harika, o konuda şüphem yoktu. Sonuçta kalıcı makyaj uzmanı harika bir iş çıkardı.

Tabi acı bitince bu sefer utanmaya başladım biraz önce sergilediğim davranışlardan. Dedim ya ben kibar biriyim, öyle kimseyi tersleyerek konuşmam diye. Ben özür diledikçe uzman gülüyor; “Alışığım ben Didem Hanım. Üzülmeyin”, diyor. Demek herkes biraz asabileşiyor acı çekerken. Zor iş onlarınki de. Hem güzelleştirmeye çalış karşındakini, hem de üzerine azar ye 😒

Bu köşeyi iyice günlüğe çevirdim ben 🙃 Neyse kendi kendime yaptığım bir tespiti sizinle de paylaşmış oldum böylece: Canım Acırken Hiç De Kibar Biri Olmuyormuşum

Haftaya pazartesi görüşmek üzere.

Sevgiler

Didem Çelebi Özkan