Zamanla Acı Hiç Azalmıyor

O zamanlar otuzlu yaşlarımızın ortalarındaydık ikimiz de. Ortak bir arkadaşımız babasını kaybetmiş, biz de cami ve mezarlığın ardından evdeki mevlüte katılmak üzere cenaze evine gitmiştik. Babamı bir kaç sene önce kaybettiğimden arkadaşımın halini gördükçe çaresizlik ruhuma işkence ediyor ama çektiği acıyı bildiğimden sessizce oturuyordum köşemde. Boş lafın, o günlerde insanı daha çok sinirlendirdiğini biliyordum çünkü. Yemek servisi, getir götüre yardım ediyor ama çenemi açmamaya dikkat ediyordum. Başka da birşey gelmiyor zaten insanın elinden; göz göze gelinen anlardaki ‘anlıyorum’ bakışı ve birlikte ağlamak haricinde. Yaşanacak acıyı, yüreğinden çekip alamayacağımı, tüm o duyguların canını yaka yaka arkadaşımın üzerinden akmak zorunda olduğunu çok iyi biliyordum.

Ben tüm bu hisler içindeyken, hayatında yakın bir akrabasını dahi kaybetmemiş ama acı hakkında bilmediği olmadığını sanan, birlikte gelmek durumunda kaldığım hanım ablamız aldı sazı eline, başladı söylev vermeye:

”Allah ölüm acısını dağlara vermiş, taşıyamayıp yıkılmış. Nehirlere vermiş, ağlamaktan kurumuş. Rüzgarlara vermiş, esmiş esmiş tükenmiş. En sonunda hepsi dile gelerek, “Al bu acıyı, dayanamıyoruz.” diye Allah’a yalvarmışlar. Allah ölüm acısını onlardan almış, biz insanlara vermiş. İnsanoğlu arsızmış. Çabuk unuturmuş, çabuk alışırmış. Dağları yıkan, nehirleri kurutan, rüzgarları tüketen ölüm acısı insanı tüketmemiş. İnsan acının ilk haliyle kavrulmuş, kavrulmuş, ama zamanla alışmış.“

Teselli mi, hakaret mi belli olmayan bu sözler karşısında gözlerim dehşetle açılmış, içimden kadını kolundan yakaladığım gibi dışarı fırlatmak geçerken, esir aldığı bir kaç kişiyle o kadar keyifle ve kabilenin ihtiyarı edasıyla konuşuyordu ki elbette aklımdan geçeni yapmayı değil kendimi oradan çıkarmayı başarabildim.

Babamı kaybettiğimde beni en çıldırttan sözlerin başında;

”Zaman herşeyin ilacı, göreceksin geçecek”

ve benzerleri geliyordu. Bu hissettiğim acı bir gün nasıl geçebilirdi? Nasıl babamın yokluğuna alışabilirdim? Onu bir daha hiç göremeyeceğimi bilerek, hissettiğim özlem nasıl canımı acıtmazdı? Hem ben nasıl bir evlattım ki babamın ölümüne alışacaktım?

Bu ‘dağlar’, ‘nehirler’, ‘zaman’, ‘geçecek’ gibi dahiyane ve empati yoksunu tesellileri verenler, hayatlarında tek kayıp yaşamamış ama hariçten gazel okumaya bayılan tiplerdir. Oysa bir de anne veya babasını kaybetmiş olanların verdiği teselliler vardır. Başından kayıp geçen herkes, tek tek, aşağı yukarı aynı cümleyi kurar:

”Arkadaşım bu acı hiç geçmeyecek. Babanı her andığında, her düşündüğünde aynı kuvvetle geri gelecek. Sen sadece o acıyla yaşamayı öğreneceksin. Allah yardımcın olsun.”

Ve işte bu cümleler bana gerçek teselliyi veren sözlerdi. Babamı unutmam mümkün değildi çünkü ya da ölümüne alışmam ama evet belki bir gün bu acıyla yaşamayı öğrenebilirdim.

Yıllar geçti ve ben bu satırları yazarken hâlâ ağlıyorum çünkü onu çok özlüyorum. Geçen zaman duygularınızı köreltmiyor, sadece yıkmayan her acının yaptığı gibi kuvvetlendiriyor, ağrı eşiğinizi yükseltiyor. Emin olun acı hâlâ aynı dozda, azalmadı…

Bu yüzden ölümün ardından yakınlarına tek bir cümle kurarım;

”Size bu acıyla baş edebilecek güç dilerim.”

Eğer arkadaşımsa ve anne ya da babasını kaybetmiş ise ona da bu acının hiç geçmeyeceğini anlatır ve onunla ağlarım artık birlikte olamayacağımız müteveffanın ardından. Gerisi saçmalıktır çünkü, hadsizlik ve kendini bilmezliktir bence. Öyle dağlar, nehirler saçmalamak için önce yaşanmışlık gerekir ya da en azından böyle büyük büyük laflarla tarif ettiğin acıyı biraz olsun tatmış olmak.

Nereden çıktı şimdi bu kasvetli yazı, diyorsunuzdur. Arada böyle özlem vuruyor ya da kızdığım hatıralar depreşiyor, içimde tutamıyorum. Yaşlanmak sanırım biraz da böyle bir şey; her anı sizinle hesaplaşmak istiyor.

Bir gün yazmayı başarabilirsem babamı anlatacağım size. Aslında, kırılmayın lütfen ama, size anlatmak için değil çocuklarıma dedelerini anlatan bir anı bırakmak için istiyorum o yazıyı. Fakat henüz o cümleleri yazabilecek kadar güçlü değilim. Sanırım biraz daha zamanı var…

Didem Çelebi Özkan