Hayal Kur!

 
– Ne hayali yahu? Unumu eledim, eleğimi astım.

– Hayal kurmak, bir şeyleri düşlemek çocuklukta olur, koca koca insanların ne işi olur hayalle falan?

– Zaten ödenecek borçlar, çocuğun okul işleri, evdi-işti vakit mi var?

– En fazla yazın çıkacağımız tatilin hayalini kurabilir olduk?

Ve benzeri cümleleri mi sıralıyorsunuz tam da şu anda? 😉

Maalesef bir çoğumuz, hayat meşgalemizden kendimizi unutmuş vaziyetteyiz. Yürüdüğümüz kendi yolumuz, fakat hayatımız başka birinin sanki. Durup bir nefeslensek, bir es versek, yeniden hatırlasak kendimizi, hayallerimizi…

Hayatın akışında kalıp, zihnimizde olmasını düşlediğimiz, kurguladığımız ve başroldeki esas oğlanın, ya da kızın kendimiz olduğu çiçek gibi hayallerimiz olsa mesela. Doğan her yeni günün güzellikler getireceği umudu olmasa, dünyayı katlanılabilir kılmaya ne yardım edebilir ki başka? İçimizdeki çocuğun küçük, basit ve masum hayalleri değil mi zaten bizi ayakta tutan. Zaman, mekan tanımayan, gerçeklerden bağımsız kocaman bir dünya var insanın içinde, yeter ki düşleyebilelim…

Hayallerim

İnsanın kendini tanıyabilmesi, tam olarak ne istediğine karar verebilmesi için hayal kurması, kendi kurgusu ve senaryosuyla dilediği biçimde rolleri üstlenip, hangisinin kendisine tam oturduğuna bakarak karar vermesi inanılmaz zevkli oysa ki.

Küçükken hep bunu yaptım; “Ne olmak istiyorsun?” diye bana sorulduğunda, tam olarak ne istediğimi bilemediğimden, hayal dünyamda doktor da oldum, eczacı da, şarkıcı da, öğretmen de… Türlü türlü hallere girip çıktım zihnimde, gerçeklerle uzlaşamayan hayallerimi eledim.

Hayallerimde beni en çok mutlu eden, şarkı söylemekti.

Ben de içinde bu hevesle yanıp tutuşan herkes gibi, küçükken başladım elektrik süpürgesinin uzun kordonuyla salonu sahne yapıp şarkı söylemeye. O yoksa bir tarak da işimi görüyordu. Saatlerce kendimi bir gün gerçek bir sahnede düşleyerek söyledim durdum.

Diğer yandan da inanılmaz utangaçtım, kimsenin yanında söyleyemiyordum şarkı falan. Ta ki ilkokulda koroya girene kadar. Öğrenim hayatım boyunca hep korolarda oldum. Lise bitmeye yakın, bir yanım öğretmen olmak, diğer yanım şarkıcı olmak istiyordu. Öğretmen olmak isteyen tarafım mantıklı, akıllı, kurallı, diğer tarafım biraz daha çılgındı.

Yıllar sonra, kendi farkındalığını hayalleri ile bulmuş ve adımlarını ona göre atmış, konservatuarlı bir gençtim artık. Okuldayken de akıllı mantıklı tarafım ağır bastı hep. Mezuniyet sonrası doğrudan öğretmenliğe başladım. Şarkı söyleme işi, biraz beklemeliydi. Hayatın gerçekleri ve hayaller uzlaşmazsa, o huzursuzlukta da yaşamanın bir önemi yok elbette.

Yıllar yıllar sonra; ertelediğim, rafa kaldırdığım hayalimi de, yaptığım albümle gerçekleştirmenin huzuru var içimde artık.

Kişi ne yapıyorsa önce kendi için yapmalı.

Hayalimi saçma ya da ulaşılmaz bulan, sadece başarı odaklı düşünen, keyfi, olmak istenen durumu, hali anlamayan, canımı sıkmaya çalışan, bir sürü ‘köstek’ de gördüm. Oysa insan hayalleri ile yaşar, onlarla diri tutar hayat enerjisini. Bir bankanın reklam filmindeki gibi: https://youtu.be/bvQvULcaY1A

”Hayat bir bileği taşıdır ve bu bileği taşı sizi un ufak mı edecek yoksa bileyip parlatacak mı buna sadeca ama sadece siz karar verirsiniz.” CAVETT ROBER

Hayal Kur!

Daima yeniliyor bu hal insanı; yaratmak, üretmek, kurduğumuz hayallerin peşinden koşmakla mümkün. Hiçbir hayali olmayan, arzuladığı hali düşlerinde yaşamayan, bunun için gerekli olan ne varsa yapmayıp öylece bekleyen bir insanın hayallerinin peşinden koşan, çalışan, üreten, yenilikler katan insana kıyasla hayatı daha sıkıcı bulmasından normal bir şey var mıdır?

Gençken hayatın hızı içerisinde kaybolup gerçekleştiremediğimiz tüm hayallerimiz peşimize takılı, ya da o kara kutuda gizlenmiş tekrar hatırlanmayı bekliyor. Yaşı başı yok bazı şeylerin yeter ki ona ulaşmak için emek sarfedilsin. Hayal kurmak, onu gerçekleştirmek için çabalamak hayata sıkı sıkıya sarılmakla mümkün.

Ve hayat güzeldir…

”Bir daha kimsenin sana bir şey yapamayacağını söylemesine izin verme, benim bile. Bir hayalin varsa peşini bırakmamalısın. Onu korumalısın. İnsanlar, kendilerinin yapamadıkları şeyleri, senin de yapamayacağını söylerler. Bir şeyi istiyorsan peşini bırakma; git ve al, o kadar.” (Umudunu Kaybetme film repliği)

Hadi şimdi hayal kur! İçindeki çocuk ne düşlüyor bir sor ona 😉

Bu yazının şarkısı:
Kanatlarım Var Ruhumda, Nil Karaibrahimgil
Youtube linki için tıklayın.

Gönül Verim