Narsisist Adonis

Ne diye kabul etmişti ki yemeğe çıkmayı? Görücü usulü görüşmeye “Blind Date” deyince görücüler de aile büyükleri değil, insanın kendi arkadaşları olunca, Amerikan filmlerinin etkisinde fazla kalan kendi nesli, romantik komedi başlayacak sanıyordu. O da tüm gerçekçi ve akılcı kişiliğine rağmen içindeki küçük kız çocuğunu susturamamış, bu ümidin kalbinde filizlenmesine izin vermiş, gene de ortada fol yok, yumurta yokken heyecanlanıyor olduğu için kendine kızacak kadar da bilinçle, buluşacakları restorana gelmişti.

Tanışma faslının ardından sohbet, ego kanıtlama çabasına dakikalar içinde kaymıştı bile. Roller dağıtılmıştı anında:

Adam kendini parlatacak, kadın da ona hayran olacaktı.

Anlattığı saçmalıklar sanki dünyanın en ilginç laflarıymış, o da ilgiyle dinliyormuş gibi gözüktüğü rolüne devam ederek karşısında oturan adamı zihninde bir kez daha incelemeye aldı Damla. 35 yaşında, yakışıklı bir adamdı Akın. Son zamanlarda göbeği olmayan ve saçları da hâlâ kafasında olanları, yakışıklı sayması için bunlar yeterliyken bu adam kelimenin tam anlamıyla “yakışıklı”ydı. Kendini evrenin merkezi sanmasa bayağı bayağı hoşuna gidebilirdi Damla’nın. Bu mühendislerin çoğu zaten böyleydi; zeka sadece onlara bahşedilmiş sanırlardı. Akın’ın durumuna bir de doğal çekicilik eklenince Olympos’tan aşağı, zavallı ölümlülere, kibirle bakar bir hal oluşmuştu üzerinde.

Telekomünikasyon şirketinde çalışan elektrik – elektronik mühendisi Akın dünyadaki en önemli işi kendisinin yaptığına inanarak son beş dakikadır hararetle anlatmakta olduğu elektromanyetik dalgalar üzerine konuşmaya devam ediyordu. Tanrım konu ne ara hoş beşten wi-fi dalgalarına gelmişti?!

Günün tüm yorgunluğundan sonra bu bilimsel sohbeti anlama çabası başını ağrıtmaya başlamıştı Damla’nın. Bir önündeki şarap kadehine, bir çantasına gitti gözü. Münasebetsiz ve saygısız Akın, daha o gelmeden şarap seçimini yapmış ve tercihini de bu sıkıcı sohbet olmasa bile Damla’nın başına ağrı sokması garanti, kırmızıdan yana kullanmıştı. Sohbete katlanmak için şarabı içmeye, baş ağrısının şiddetlenmemesi için de çantasındaki ilaca ihtiyacı vardı.

Erkekler ağrı, sızı laflarından hoşlanmazdı.

Her daim sağlıklı, güçlü gözükmeliydiniz ki ilerde yapacakları çocukları için potansiyel anne seçenekleri arasında yer alabilin. Bu yüzden çantasına uzanıp, Akın’ın karşısında ilacını içme gibi bir hata yapmayacaktı Damla.

Tuvalete mi içsem ilacı acaba, diye düşündü. Pöfff masaya arkasını dönüp yürümeye başladığı anda Akın’ın gözlerinin full check-up yapacağına şüphesi yoktu. Adam keyifle tüm vücudunu süzerken cat walk edasında tuvalete yürüyecek olmak hiç hoşuna gitmiyordu. Fakat gecenin sonunda bir migren atağıyla hastaneye gitmek istemiyorsa başındaki ağrının şiddetlenmesine de izin veremezdi. Sonunda gitmeye karar verdi fakat ne deyip kalkacaktı; “Çişim geldi” mi? “Cıvıma” diye tersledi kendi zihnini.

1950’lerin siyah/beyaz Hollywood filmlerinde olsaydı burnunu pudralamaya gitmesi gerektiğini söyler, jön de o masadan kalkarken onunla aynı anda ayağa kalkardı. Centilmen erkekler öyle yapardı çünkü ve burun pudralamak da son derece normaldi. Oysa 2000’lerde böyle şeyler yapılmıyordu. Erkeklerin feminizm ve eşitlikten anladığı, kibarlığı bırakıp kadınlara asker arkadaşları gibi davranmaları olmuştu.

Kadınların tüm bu beklentilerinin sebebi de Hollywood’du zaten. Zihninde Amerikan film sektörüne saydırmaya başlamışken Akın tuvalete gitmesi gerektiğini söyleyerek ayağa kalktı. Ahhh bu kadar basitti işte erkekler için; “Tuvalete gitmem lazım” de ve kalk masadan.

Madem öyle Damla arkasına yaslanıp onu seyredecekti.

Sağ taraftaki tuvaletlere doğru yürüyen Akın’ı göz hapsine aldı anında. Elektromanyetik dalgalardan bahsederken kapıldığı heyecan sırasında takım elbisesinin ceketini çıkardığından kumaş pantalon, gömlek ve kravatıyla kalmıştı Akın. Sohbet ederlerken de fark ettiği geniş omuzları, ayağa kalktığında, boyunun ve düz karnının da etkisiyle daha bir endamlı gözüktü gözüne. “Hımmm hiç fena değil” diye düşünürken bakışlarını biraz daha aşağı kaydırdı. Sıkı ve kalkık bir popo. Bu adam kesin spor yapıyordu.

Bu tipleri böyle Adonis gibi seyrederken olay iyiydi de sizi sahil yolunda bisiklete bindirmeye uğraştıklarında, iki kilo aldığınızda onaylamayan bakışlarıyla karşılaştığınızda ya da doğumgünü hediyesi olarak spor salonu üyeliğiyle geldiklerinde pek de sevimli gözükmüyorlardı gözünüze.

Akın tuvaletlerin orada gözden kaybolunca çantasına uzanıp her migren hastasının devamlı yanında bulundurmak zorunda olduğu ağrı kesicilerden iki tane yuttu. Şarap, hem de kırmızı şarap içiyor olduğundan ağrı kesiciler çok işe yaramayacak ancak bir iki saat baskılayabilecekti ağrıyı. Büyük ihtimâlle, ne kadar kaçınmaya çalışsa da, gece, hastanede kalçasından yiyeceği iğneyle noktalanacaktı.

Baltaya benzeyen Tomahawk bifteğine çevirdi gözlerini. Akın ısrar etmişti menüden bunu seçmesini. Mekanı, içecekleri içkiyi, hatta Damla’nın yiyeceği yemeği bile seçen Akın’ın kontrol manyağı olup olmadığını sorguluyordu Damla yalnız kaldığı şu dakikalarda.

Aslında mekan da içki de,biftek de hiç fena değildi. Fakat gene de fikrine başvurulmamış olması rahatsız ediciydi. Etinden kestiği yeni bir lokmanın tadını çıkardığı sırada Akın masaya geri döndü.

Narsisist Adonis’imiz sonunda monoloğu bırakıp diyaloğa geçmeye karar vermiş olacak ki klişe soruyla giriş yaptı; “Eee seviyor musun işini?”

İngiliz dili ve edebiyatı mezunu, Türkiye’nin başarılı yayınevlerinden birinde çevirmenlik yapan Damla için kitapların dostluğunu çoğunlukla insanlara tercih eden biri olarak bundan daha ideal bir iş olamazdı. Fakat elbette bu cümleyle cevaplamadı Akın’ın sorusunu. Genel olarak kitap sevgisinden bahsetti, insanlara olan hayal kırıklıklarını atlayarak.

Kitap kelimesi, daha doğrusu romanlar Akın’ın yüzünü hafifçe ekşitmesine neden oldu. “Ben sadece bilimsel ve teknik dergileri okurum” diyordu şimdi de. Hem de büyük bir özgüven ve gururla. Kitap okumadığı için kurumlanabilen tek milletiz diye geçirdi içinden Damla. Artık buna sinirlenemiyordu bile. Okumayanın değil, okuyanın küçümsendiği, dalga geçildiği bir ülke… Ömründe tek satır kitap okumadığıyla övünen şirket yöneticileriyle karşılaşmıştı. Bu insanlara Microsoft’un kurucusu Bill Gates’in yılda ortalama 50 kitap okuduğunu söylemekle yetinir sonra da susardı Damla.

Ama bu Akın sinirlerini bozmuştu tüm gece elektromanyetik dalgalardan bahsederek. Bu bilim insanına istatistiksel bir tablo sunmaya karar verdi.

”Biliyor musun, bir Japon bir yılda ortalama 25, bir İsviçreli 10, bir Fransız 7, bir Türk ise 10 yılda ancak 1 kitap okuyor.”

Akın’dan gelen cevap;

“Bu durumda çalışmak için seçtiğin sektör pek de akıllıca olmamış, öyle değil mi Damla?”

Hem kitap okuyor hem az para kazanıyor, üstüne bi’ de migreni olduğunu öğrense bu Akın kesin doğacak çocuklarının annesi olarak seçmezdi Damla’yı.

Ama onun bu evrilmemiş spermlerini Damla istiyor muydu ki sanki? Dünyaya küçük Akın’lar getirmeye hazır mıydı?..

Lanet olsundu bu Efsun’a ama en çok da kendisine. Nasıl izin vermişti onu bu randevuya gelme konusunda kandırmasına!
 
 
Didem Çelebi Özkan