Gezgin Ruh | Viyana

Gezgin Ruh

Bir vardık bir yoktuk…
Henüz bir karbon atomuyduk.

Begonvil açmış hayallerimizin peşinde koşmaya başladığımızda, bataklıktan gökyüzünü izleyen ve yıldızlara hayranlıkla bakan sinekler gibiydik.
Yolumu aydınlatan her ışık tanesine minnettardım. Ateş böceğini, karıncaaslanını, arıları izlerken kendimi hep onların yerine koyardım. Çiçeklere konup, kovanıma bal götürdüğüm de oldu, toprak içinde tüneller kazan karınca da oldum. Düşünerek her şeyi yaşayabilen, her evrede gezebilen bir sosyoiletişime sahip olmak büyük bir şanstı.

Ne zaman ki tarih ve geçmiş ile tanıştım, o zaman kendimi hayvanlar aleminden çıkarıp, insanların yarattığı hayata vermeye başladım. Anlamak ve o geçmişi yaşamak için karış karış geziyordum.

Piyano ile tanıştığımda 9 yaşındaydım. Ne Mozart, ne de Beethoven kim bilmiyordum.

Franz Kafka ya da Sigmund Freud kimdir bilmiyordum. Kitapların beni götürdüğü yollar o kadar güzeldi ki…

Yolum bir gün Arap yarımadasından Avrupa’ya düştü.

Sonunda doğru adresi bulup Viyana’nın kapısını çaldım.

Artık Mozart’ın nefes aldığı sokaklarda yürüyor, Kafka’nın adım izlerini takip edip Prag’a kadar gidiyor, arada bir de Nazım Hikmet’e rastladığım oluyordu.

Zweig’ın korkuları, Beethoven’in notaları, Freud’un kuramları kokuyordu kaldırım taşları.

Biraz ilerleyince Osmanlı’nın bıraktığı izlerle karşılaşıyordum.

Daha sonra kanlı bir sahne ve ürkütücü bir gerçekle yüz yüze geldim. Adolf Hitler de bir Avusturyalı, Kafka da… Aynı hava, aynı lisan, aynı şartlara rağmen, Kafka’yı öldüren verem hastalığı idi, diğerlerini ise Hitler… Hangisi daha acımasız yüzüydü bu güzel şehrin.

 
Tuna nehrinin kenarında kuğuları izlerken görüyorum masmavi, akşen renkli polinkaları.

Bulutların altında da, güneşin ateşinde de değişmiyordu hislerimin gölgesi. Seviyordum her notayı, yazılan aşkları ve hitametle haykırıyordum matem tutmuş umutlarımı.

Bir kar tanesi düşerken sonbaharın ortasında, ala bir gökkuşağı gibi şenleniyordu gözümde. Kış olmasını beklemeden yetişmişti ayazıma o kar tanesi. Biliyor muydu acaba onu ne kadar sevdiğimi?

İstanbul’u aldatıyordum. Bir Haliç’i düşünüyordum, sonra yine Tuna’ya sarılıyordum. Ayasofya’yı Stephan Katedrali’ne bırakıp, Galata Kulesini artık Schönbrunn’un yerine koyamıyordum.

Einstein ne kadar haklıydı Avusturya‘ya aşık olmakta…

Geçmişte yolculuk yapabiliyordum araçsız ve kanatsız. Bir masa kuruyor Viyana’nın ortasına, kadehimi kaldırıyordum bütün bu anılarla.

Tam aşık olmalık yağıyordu yağmur.
Koluma kraliçe Elizabeth’i takıp geziyordum Laxenburg bahçesinde. Ağaçlarda oynaşan Siyami Hafireleri izliyorduk beraber. Olmayan hayatlara sığmayan kelimeler yüklüyor, birbirimizin gözlerine bakarak anlıyorduk yüreğimizden geçenleri.

Bir dörtlük dolandı dudaklarıma:

Kana kana susadım nihavendi flabortlarına
Kiste havli yaslandım omuzlarına
Bakışlarında yaşıyordu Sina ve Ruza
Ben sana vurgundum sen siyaha….
Sina ve Ruza da kim diye sordu bana,
Başladım anlatmaya…

Sina var olandı, Ruza olmayan… Birbirlerini asırlar boyu aradılar ve bir hiçlikte buldular izlerini. Kavuşamayacaklarını anladıklarında ağlamıştı gök ilk defa. Sina dayanamadı gözyaşlarına ve kendini feda etti hiçliğe. Bir anda dünyada çiçekler açmaya, yaşayan varlıklar doğmaya ve bunları birbirine kavuşturan insanlar var olmaya başladı.

Sina hiçliğe feda edince kendini, Ruza var olmaya başladı. Her şey ve herkes o göz yaşlarına muhtaçtı. Ruza’nın üzüntüsü yarattı hayatı. Sina’ya kavuşmak için…

“Bende bir hiçlikten gelip kavuştum sana Elizabeth” deyip açtım gözlerimi.

Geçmişe gidince kavuşuyorum ben de Mozart’la. Geçmişte yapıyordum en güzel bestelerimi Beethoven’la. O eşsiz mektupları olmayan Hayal ile yazıyordum Kafka’nın kalemiyle.

Evet, ben at arabalarının hala cirit attığı Viyana’yı anlatıyorum size.

 
Tarih ile Modernizmin birleşip, Gustav Klimt ile renklendiği şehir.

Bana kitaplar yazdıran, yalnızlığımı unutturan şehir.

Seviyorum…
Seveceğim
ve kıskandıracağım İstanbul’u.

Sina ile Ruza yaşattıkça beni.

Ahmet Yonca