Seyircisiz Olmuyordu

Hayaller Belgin, Gerçekler Nurcan

Merhaba, benim adım Nurcan. Ailemin ilk çocuğu olduğum halde annem kızına, yani bana koyacağı ismi hayalinde “Belgin” diye tasarlarken birden adım görümcesinin, yani halamın adı olan Nurcan oluvermiş. Halamın sağlık problemleri sebebiyle anne olması mümkün olmadığından rahmetli babaannem, halam kendisini mutlu hissetsin diye adımın “Nurcan” olmasını buyurmuş. Annemin hiç diretmeden adımı nüfusa Belgin değil de Nurcan olarak yazdırmasına şaşırmıyorum. Hayatta bir insanı mutlu edebilme ihtimal ve fırsatım varken o insanı mutlu etmeyi ibadet saymak, annemden bana geçen genetik mirastır. Adım Belgin olsaydı annemin aklından geçen olmuş ve ben adımı daha çok seviyor olacaktım. Oysa adımın Nurcan olması halamı –anne olamayacak bir kadını- mutlu edecekti.

Annem oyunu mutlu etmekten yana kullandı ve bize daima mutlu olmaktan çok mutlu etmeyi; kendini az, başkalarını çok düşünmeyi öğretti. Öğretti dediğime bakmayın. Bilinçli bir eğitim öğretim sürecinden bahsetmiyorum tamamen içgüdüsel. Başkalarını mutlu etme odaklı geçen kırk yıl gibi uzun bir süreçten sonra sanırım şimdi kendimi mutlu edecek bir şey yapmaya başlıyorum; yazmaya…

Aslında beş defterlik günlüklerim ve hiç susmayan iç sesim zaten kırk yıldır yazıyor ama bu defa yazdıklarımı sunma cesaretine soyundum ama korkuyorum. İnsan neden korkar bilir misiniz? Eksiklikten, cehaletten, yokluktan, yoksunluktan beslenir korkular. İnsan, kötü kaderden, acı günlerden, yalnızlıktan, duyulmamaktan korkar. Korkular kötü günlerden acılardan alır gücünü, serpilir, semirtir kendini yüreğinizde. En güzel yerinizde en çirkin haliyle oturuverir başköşenize.

Korkuyorum

Yüzmeye de böyle başladım ben korkarak. Kendimi Ege’nin Çeşme denizinde, İzmirli olmama rağmen hala yüzemediğim o ergen yaşımda, bir tur teknesinde bulduğum gün. Masmavi deniz, denizin ortasında bir tekne, teknede ben ve benden büyük ya başaramazsam korkusu…

Sırtımda, utanç gibi taşıdığım can yeleğim ama hala uzaktan bakıyorum masmavi suya. Siz korkak deyin ben edepli, mesafeli diyeyim. Bilmediğim alemlere mesafem vardır benim. Merakla o alemlerin yanında gezer ama belki de korku sebebiyle hep bir mesafe gözetirim. Sırtımda can yeleği, ölecek halim yok ama hayatta her şeye olan bakışım gibi korkarak bakıyorum denizin suyuna da. O da bana bakmış mıdır, hatırlamıyorum. Eminim o kendisine korkusuzca teslim olanları serinleterek mutlu etmekle meşguldü.

Ve boff diye bir ses…

Kendi bedenimin sudaki yankısı, bedenimin suya çarpma hızıyla ortaya çıkan büyük patlama. (Patlama benim abartılı algım tabii ki) Kaptan beni suya ittiğinde dünya durdu, deniz yarıldı, ben içine girdim (Utanınca da yer yarılıp içine giriyoruz ya) ve o yaşıma kadarki tüm korkularım benimle birlikte denizin dibini boylayabilirdi ama olmadı, çünkü sırtımda can yeleği vardı.

Ben, korkularım ıslanmasın diye denize girmeye korkarken kaptan beni denize itti. İşte o gün anladım, korkular ıslanmıyormuş. Korkular ancak gözleri ıslatır ama küçülmez, asla yok olmazmış. Hele de hayat korkusu hiç ama hiç durmazmış.

Hayat korkusu öyle bir korkudur ki ölüm korkusuyla kafa kafaya gelir, hatta daha uzun soluklu olduğu için ölüm korkusunu bir arpa boyu geçermiş. (Yazılarımda deyimlerin anlamını bozacağım umarım zamanla alışırsınız) Neyse ki suya itildiğim halde ağzımı kapatmayı ihmal etmemişim, hala boğulma modunda değilim. Zaten can yeleğimin etkisiyle dibe doğru gidişim uzun sürmüyor, çabuk kavuşuyorum nefesime ve gökteki güneşe. Ben var gücümle güneşe uzanırken, bedenimdeki denize ait damlalar üzerimden yol yol denize uzanıyor. Daha orada anlıyorum herkesin gitmek istediği yer başka.

Herkes ait olduğu dünyaya…
Damla suya…
Ben güneşe…

O zaman bu zaman, hala ara ara bilmediğim alemlere bakarım. Bilmediğim yerlere düşmeye hiç niyetim olmadığı halde, kıyısında, yanında, yamacında dolaşma arzuma kendim de bir anlam bulamam. Kaptan insaflıydı, sırtıma can simidi giydirmiş, beni koruyacak şekilde atmıştı denize ama ben o kadar insaflı olamadım kendime.

Can simidim yokken hayata atlamaya kalktım. Hala, hayatın içinde, anlaşılmak suretiyle kurtarılmayı bekleyen bir çaresizlik içerisindeyim.

Doğum Tarihimin Bana Ettikleri

Karmaşalarımın tüm sebebi doğum tarihim yüzünden çünkü ben, cırcırların çığlık çığlığa bağırdığı, sıcağın toprağı çatlattığı, sokakta oynayan çocukların bir hane önüne doluşup aynı bardaktan su içtiği, güneşin kavurucu etkisinden kedi köpeklerin bile gölge aradığı yaz günlerinden birinde doğmadım, ben yağmurun üşüyüp kar olduğu, evlerde ısınma çabasıyla sobaların ateşlendiği, okul zillerinin bile soğuktan titrek titrek çaldığı kış aylarında da doğmadım.

Annem baharı beklemiş beni doğurmak için, beni ve o muhteşem korkulu kararsızlığımı ya da kararlı korkularımı. Ben ilkbaharın mart ayının yirmi üçüncü gününde doğdum. Dünyayı anlamak için zor bir tarih çünkü benim doğduğum topraklarda, o tarihte dünya da kendisini anlamakta güçlük çeker. Kanımca, adını koyamadığımız mevsimlere ilk ve son bahar adını vermişiz.

Adını bilmeyen çocuklar, ruhunu anlamaya çalışanlar, hayattan korkanlar ama korksa da gözünü budaktan sakınmayanlar baharda doğarlar.

Ben Kimim?

Ben kim miyim? İnanın bilmiyorum. Ben ve siz birlikte okuyacağız beni. Gözleriniz benim yazdıklarımı yüreğinize indirirken, ben benden dökülüp size yüklenirken, sesimi bilmiyor olacaksınız. O zaman en sevdiğiniz sesi hayal edin, öyle işitin beni. Arada bazı satırlarda size dokunabilirim, bazen gözyaşlarımı görüp, hıçkırıklarımı duyabilirsiniz.

Şimdi sırtımda can yeleğim yerine elimde kalemim ve yüreğimde anlaşılma isteği, sevilme arzusu satır satır dalıyorum hayata anlaşılmak umuduyla…

Harf harf dalıyorum aranıza, kelimelerimle vaktinizden çalmak değil, ömür dediğimiz hoşluğa ömür katmak istiyorum ve kelimelerin yaratacağı anlamların ortak paydasında buluşmak…

Nurcan Doğan