Yeni Kelimeler

Çok uzun zamandır yazıyorum. Annemin kapladığı üzeri etiketli deftere çizdiğim çizgiler harflere dönüştüğünden beri. Tahmin edersiniz, her şey kilitli bir günlüğe düşen satırlarla başladı. Biten her defterimi bir sonrakini beklemek üzere odamın en kuytu köşesinde sakladım. Kalbimi ve kelimelerimi herkesle paylaşacak kadar cesur hissedene kadar bu yıllarca böyle devam etti. Evet, cesur olmam gerekiyordu çünkü benim yazdığım her satır beni, gizlimi saklımı fena halde dışa vuruyordu. Başka türlüsünü yapmayı da bilmiyordum zaten.

Kalbimden geçenler kalemimin mürekkebi oldu her zaman.

Sonunda beni hiç rahat bırakmayan yazdıklarımı ikinci, üçüncü, dördüncü, beşinci kişilerle paylaşma isteğim korkumun üzerine basıp bir adım öne geçti ve kendime bir blog açmak zorunda kaldım. Kendi zorumla. Kendi adımla yazdığım bir blog. Seda Çağlayan olarak yazdığım bir platform her zaman beni dikkatli yazmaya itse de içimdeki kontrol mekanizmasını devre dışı bırakmayı her seferinde becerebildim çok şükür. En şeffaf halimle yazmaya devam ettim. 8 yıl olmuş.

İlk yazımla bugünküler arasında elbette çok fark görüyorum okuduğum zaman. İlk postlar daha acemice ama daha kaygısız daha cıvıltılı cümlelerle bezeli. Zamanla cümleler, anlatımlar, üslup değişmiş, derinleşmiş. Mevzular da… İstemesem de hayat beni de herkesi değiştirdiği kadar değiştirmiş. Yanlış anlaşılmak istemem, ne ilk ne de son cümlemden şikayetçiyim. Hepsi de kendi şartları içinde beni layığıyla ifade ediyor.

Değişen cümlelerin, üslubun yanı sıra “insanlar” hakkında yazma ihtiyacım hiç değişmemiş. Eş, dost, sevgili, anne, baba… Sevgi beslediğim, kızdığım, aşık olduğum, kavga halinde olduğum, hak verdiğim, hakkımı almak için uğraştığım ne kadar insan varsa hayatıma değen, hepsi kalemimden, klavyemden nasibini almış. Elbette bu kadar insan odaklı yazarken kendimi de es geçmemişim. Kendi iç hesaplaşmalarım, hezeyanlarım, isyanlarım, mutluluklarım, telaşlarım meraklısına itinayla arz edilmiş.

Ve işte şimdi buradayım, karşınızda, tam da göz bebeğinizin ortasında.

Hatıra defterlerinden, günlüklerden bloğa giden ve çok severek yürüdüğüm bu uzun yol sonunda beni size getirdi. Her Perşembe sizi de kendi düşüncelerime bulaştırmak için burada olacağım.

Benden bir köşe ismi istedikleri zaman şöyle bir durdum zira en son ICQ kullanırken buna benzer bir arayışım olmuştu. Sonra da bulunduğum her dijital platformda hep açık adımla var oldum. Ergen zamanlarımda olduğu gibi “Black Pearl” olarak kendimi size takdim etmek çok yakışık almaz diye düşünerek beni doğru ifade edebilecek bir köşe ismi için epeyce kafa yordum. Ben ne yazıyordum ki köşemin adı ne olacaktı? Neye takılıyordum, beni ne tetikliyordu da kalemlere kağıtlara sarılıyordum? Hepsinin cevabı benzer adreslere çıktı. İnsanlarla, şehirlerle, denizlerle aramda günlük hayatın içinde yuvarlanıp giderken çok da gözlemlenemeyen ama iş yazmaya gelince kendini açık seçik gösteren ince hem de çok ince, naif bir ilişki vardı. Yıllarca bu ince mevzulara takılıp sevinip, üzülen ve bu duygularla mürekkep akıtan biri olarak arayışıma son verdim.

Umarım beni okudukça bu ilk yazımın gerçekten iyi bir tasvir olduğuna kanaat getirir ve benimle satırlarımın arasında dolaşmaktan hoşlanırsınız.

Yeni bir başlangıç. Çok mutlu ve heyecanlı hissediyorum kendimi karşınıza çıktığım için. Müsamereye çıkar gibi, en iyi bu anlatır sanırım. İnce Mevzu’ya Hoş Geldiniz!

En derin sevgilerimle,
Seda Çağlayan

*Yazıları haftalık olarak düzenli takip edebilmek için İnstagram hesaplarımız:

@incemevzuofficial ve @senveben.biz.tr