Hiçbir İşim Normal Değil

Öncelikle buradan bir selam göndermek istiyorum. Dergimizin kurucusu, benim tabirimle “editörümün” annesi, teyzesi, yengesi beni okuyorlarmış. Yazılarımı kaçırmıyorlarmış. Eyvallah cansınız 😁 O zaman alın kahvenizi de gelin bir şey anlatacağım.

Hani bir laf var ya; “Deveye sormuşlar, neden boynun eğri?” Deve de cevap vermiş; “Nerem doğru ki?”

İşte oradaki deve ben oluyorum abi.

Bir insanın hiçbir işi normal, sorunsuz geçmez mi ya? Ben ne zaman sokağa çıkayım muhakkak başıma bir şeyler geliyor. Bir günü de normal insanlar gibi kapatamıyorum.

Bir gün İstanbul’dan Bodrum’a gidiyorum.

Abi, bir insan uçak saatinden 1 saat 45 dakika önce alana gelip uçağı nasıl kaçırır ya? Bunu yapan tek geri zekâlı benimdir herhalde.

Havaalanında kapılardan geçmekten de nefret ediyorum. Bir kere de ötme be arkadaş. Bir kere de elimi kolumu sallaya sallaya tek seferde geçeyim o kapılardan. Yok, olur mu hiç? İlla 50 kere ötecek. Sanırsın g*tüme demir teller takmışlar. Soyunuyorum soyunuyorum yine ses çıkıyor. Kaç yıldır uçağa biniyorum bir kere olsun bayan güvenliğe vücudumu elletmeden geçemedim. Gerçi bu saatten sonrada hiç şansım yok. Bacağıma platin taktılar. Direk böyle anadan doğma da geçsem mecbur öteceğim. Ne eğlenceli bir hayatım var.

Neyse abi, uçağa binmeyi bekliyorum. Bir anons geldi; “Kapılar değişti” diye. Eyvallah tamam dedim. Gittim öbür kapıya. Gittim gitmesine de bulunduğum kapı Anya’da gideceğim kapı Konya’da.. Neyse kapıya ulaştım. Allah’ın cezası lanet kapı bir daha değişmiş. Ne yapıyorsunuz oğlum? Kapılara geceden rakımı içirdiniz? Durmadan değişiyor amk. Anons geliyor duyuyorum bir şeyler ama algılayamamışım. Hala yanlış kapıda bekliyorum. Sonra bir fark ettim ki; beklediğim kapı Antalya’ya gidiyor. Vay anasını dedim. Hemen koştum boarda bakmaya bir de ne göreyim? “Kapılar kapandı” yazıyor. Ama ben yine o kapanan kapıya koştum. Abi bir gittim. Kapı duvar. Güvenliğe dedim ki; “Gözünü seveyim aç şu kapıyı.” Dedi ki “Yok kapandı. Açamam artık.” Çıktım yukarıya anlattım derdimi. Dediler ki; “Bilet yandı.”

Hayda baştan bilet aldım. Bir sonraki ilk uçak da 5 buçuk saat sonra. Sinirden karnım açıktı. Oturdum burger menü yiyeceğim. Her zaman yediğim menü 14 TL. Alanda yedim 30 TL. Soğanlı soğanlı yedim. Baktım sinirim geçmedi. Popeys mıdır? Nedir? Oradan da soğanlı, sarımsaklı bir şeyler söyledim. Abi benim ağzımı göreceksiniz. Sanırsınız kanalizasyon borusu döşemişler. Bütün mahalle ağzıma sıçmış gibi kokuyor. Geçtim oturdum bir koltuğa. Arkamda da insanlar oturuyor. Ben bir hapşırdım. “Anne soğan mı koktu?” diye bir çocuk sesi. Oha dedim çocuk, senin burnunu öpeyim. Kalktım oradan hemen. Kendimi çaya vurdum. Rahat bir 10 tane içmişimdir. Sinirim geçtikten sonra fark ettim ki; çayın tanesine 7.5 TL vermişim. Pezevenklere bak! Kaç kilo çay alırdım o parayla.

Sonra “Eyvaaah bavullar!”

Gittim firmaya; “Birader ben uçağı kaçırdım. Bavullarım nerededir?” dedim. Şuursuz dedi ki; “Bodrum’da emanete alırlar, oradan alırsın.”

İçime kurt düştü. Başkasına da sordum; danışmaya gönderdi. Danışmaya sordum; emanete gönderdi. Emanete sordum; iç hatlardan gelen yolcu kısmındaki TGS ofisine gönderdi. Dedim tamam amk sıradaki uçağı da kaçıracağım. Bu arada ben de bavulun biri var biri yok. O biri neden yok hemen söyleyeyim. Benim bavulların kilosu fazla geldiğinde bavulun birini Bodrum’a giden başka bir yolcu üzerinden geçirdim. Anasını satayım. O bavula ait etiketi de adama vermişler. Dolayısı ile o bavul Bodrum’a gitmiş.

Neyse diğer uçağın c/in vakti geldi. Abi yanımdaki bavulda yine 4 kilo fazla geldi. 32TL istediler. Dedim 4 kilonun aramızda lafımı olur. Sürtük, “Evet olur,” dedi. c/in işlemi bitti. Ben baştan yine o lanet olasıca kapılardan geçiyorum. Alet yine ötüyor. Şaşırdık mı? Hayır.

Dediler ayakkabıyı çıkart. Eyvallah dedim. Geçiyorum amk yine ötüyor. Onu çıkar, yok bunu çıkar. Kesin dedim g*tümde boncuk var o ötüyor. Neyse ben geçtim. Board’un önünde bekliyorum. 1 dakika ayrılmadım oradan. Sürekli gözüm 204 B kapısında. Neyse ben bindim. Koltuğa oturdum. Ohhh diye bir iç çektim. Bu kez de uçak kalkmıyor. Bekle babam bekle. Neyse biz kalktık. Şimdi de “Hanımefendi lütfen elimi bırakır mısınız?” diye bir ses. Ya benim yükseklik korkum var. Ne yapayım? Uçak kalkarken yanımdaki hatunun elini sıkıyormuşum.
Bodrum’a indik çok şükür. Hemen emanete koştum. Olayı anlattım. Dedim lacivert bavulumu verin bana artık. Bakıyor ediyor lacivert bavul yok. Lan dedim nasıl yok ya? “Bavullar burada işte.. Sen de bir bak,” dedi. Bakıyorum lacivert bavul yok. En son bavulların içine bakmaya başladım. Bir baktım ön fermuarda benim atkım. “Peki, 2 saattir yanındaki bavulunu neden göremedin?” derseniz de çünkü bavulum aslında lacivert değil siyahmış 😁

Bana hala nasıl sokağa çıkma yasağı getirmiyorlar hiç anlamıyorum.

Mizahla Kalın,
Gülşah İslamoğlu