Sevdanın ince sızısı akar yüreğimden daha derinlere. Gözlere yansır bazen karanlık derin varoluşumun masum, öte renklerde ışığı. Görmesini bilene ne özel anlar, ne özel yaşayışlar anlatır duyuşumun bitmez tazeliği. Sevide ve her türden sevgide var dinmeyen bir çığlık, bazen yüksek sesli, bazen hıçkırıklarla kesilen bir sessizlikle yüklü haykırış. Bağlılık kaçınılmaz oluyor çoğu zaman, kökleşiyor varoluşunun gökçe karanlık masum ışığına. Bağımlılık ise zehirliyor yaşamı, masum sevdayı.
Eller…
Al ellerini ver ellerimi diyorum sevdiğime, doğumumdan eskidir sevdiğimle tanışmam. Tanıştığımı düşünüyorum yeniden bazen o güzellik anıtıyla. Ah yüreğim sızlıyor, yeniden görsem diyerek yüzünü. Başkalarının görüşünden farklıdır benim görüşüm her zaman her noktada her yaşamsallıkta ama hele sevgiliye dönüp bakışım…
Al ellerini ver ellerimi diyorum sevdiğime, hangisi senin elin hangisi benim sevgilim, karanlık ışığım, bilmiyorum. Hangi kalp senindi, hangi göz benim? Tanımak yeniden ömürden eski sevdiğini, seviye mi sevdalıyım yüreğimdeki özsel verimliliğin gözesinden?…
Duyuş
Bağımlılığa kaçmasın derken varlığımızın temeli, bağlılığımızı mı yitirdik? Yoksa yeniden karşılaştığımızda, ey ömürden köklü sevgili, tanıyamadık mı ilk görüşte yeterince birbirimizi? Bağlıydık birbirimize ve bağlıyız köklerimiz ayrı değil ve parmak uçlarımız.
Duyuşumun sarı yapraklarında esmer bir gün ışığı parıldarken şarkı söylüyor tanrısal bir ezgiyi fısıldar gibi ömrümün iyesi. Öyle ulu bir ses ki, yaşamımı bağlıyor ve ayrılık bağlılığı kırıyor bağımlılıktan beri kalamıyor duyuşumun hiçbir noktası. Bağımlılık.. bağımlılık sevinin her türünü zehirler, duyuşu algılayış kokulara karışır. Kokular evrenime saçılır ve yiterim kendisizliğimde.
Kılış
Kendimi nasıl “kendim” kılarım yeniden? Seviyi ayırarak mı özümden, olanaklı mı özümden ayırmak ışığını? Seviden ayrı bir özüm var mı benim?
Kendimi nasıl “kendim” kılarım yeniden? Ömürden eski sevdiğim, seni unutarak mı? Kendime kavuşabilir miyim seni unutunca yeniden? Seviden ayrı bir ben var mı ki ışığımdan beri?
Kanmak
İnsan kanmak istiyor, ne kadar dürüstse o kadar çok istiyor tatlı yalanlara. Ama hiçbir tatlı yalan seviyi unutturmuyor, unutturamıyor ne olursa olsun?
Bağımlılık zehirler ya ışığını varlığını tinimin, ayrılık daha bağımlı kılıyor seviye ve sevgiliye sanki?!
Dost elinden bade içenlerin, kırklar meclisine girenlerin aşkına; şifa ile!…
Atakan Balcı
No Comments