Uyanış – 2

Evet..
Annem…
Bu bir rüya olmalıydı..
Ya da…

O an anladım ki ben ölmüştüm. Ölmüş olduğum gerçeği ile yüzleşmeye çalışırken bir ses daha işitti kulaklarım. Bu defa birinci şoku atlatamadan ikincisi karşıma çıkmıştı.

Babam mutfağa girmişti. Her zamanki soğuk ve gri yüzüyle..

Eğer bu rüya ise, bir an önce uyanmak istiyordum.

Bir kere başlamıştı artık. Kurtulma çabalarım yerini meraka bıraktı. Gözlerim masadaki çocuğa çevrildi. O çocuk da ben olmalıydım. 5 yaşındaki ben. İçine kapanık ve doğru düzgün arkadaşı dahi olmayan ben. Çocuğun gözlerindeki hüznü gördüm bir an. Babama çevrilmiş olan o hüzün dolu bakışları.

Yemek yenmeye başlanmış; bir yandan masada biten bir günün özeti geçiyordu. Annem dalgın ve sessizdi. Babam ise her zamanki gibi iş ile meşguldü. Ağzından çıkan her cümle iş! Bildim bileli böyleydi.
Arada sırada annemle şiddetli kavgaları. Ve babamın hep haklı çıkma istekleri. Yaşananlar hayal gibi zihnimde kalmışlardı. Şu an ise yaşadıklarımı film gibi yeniden izliyordum.

Sonunda annem durgun ve sessizce sordu:

– Nasıl geçti günün?
– Her zamanki gibi. Bu terfi olayı gecikecek sanırım. Gece gündüz üzerinde çalıştığım projeyi görmezden gelemezler diye düşünüyorum. Neredeyse hayatımı verdim diyebilirim.
– Bu kadar önemli mi sence? Şu an maddi imkanlarımı….

Babamın annemin cümlesini bitirmesine fırsat vermeyen o gergin dolu sesi aniden mutfağı sarıp sarmalamıştı:

– Ayla, ne kadar uğraştığımı görüyorsun. Her şey Selim’in daha iyi bir geleceği olması için. Senin için.. Bizim için.. Terfi alamazsam ne maaş ne de bulunduğum konum. Hepsi o zaman hikaye olacak!
– Evlendiğimizden bu yana hep böylesin. Artık dayanamıyorum!
– Nankörlük yapma! Duygusallığın lüzumu yok! Bu hayatı daha iyi yapmaya çalışmam mı suç oldu?
– Çocuğu ve beni ihmal ediyorsun.

Babam bu cümle karşısında adeta kükredi:

– Bana ne yapacağımı söyleyemezsin. Çocukla zaten bütün gün sen ilgileniyorsun yetmez mi?!

Annem, bu defa cevap vermedi. Babamın huyunu çok iyi bildiği için yaklaşık bir dakika sessiz kaldı. Eğer cevap verirse o gergin ortam daha da tatsız bir hâl alacaktı. Ve ben olan biteni bir köşeden eski bir filmi yeniden izler gibi seyrediyordum.

Annem sakin ve cevap vermeye hazır bir ses tonuyla:

– Peki.

Babam annemin cümlesini duymamışçasına:

– Yarın sabah toplantı var. Erken yatmam lazım. İyi geceler.

Sandalyesinden kalktı, kapıya doğru giderken çocukluğumun yanında bir an durdu. Eğildi ve uzun uzun baktı. Sokaktan geçen yabancı bir insanın bakışlarına benzer şekilde…

Sonra odasına gitti.

Annem ise öylece oturdu bir müddet. Gözleri yaşlı bir şekilde masadaki tabağa bakıyordu, çatalıyla didiklemeye devam ettiği et parçalarına. Titreyen dudaklarını ısırarak zapt etmeye çalışıyor ama engel olamıyordu. İçindeki birikmişlik taşmaya başlamış, lakin onu durdurmak için kendini artık zorlamıyor gibiydi. Ben ise tamamen ona odaklanmıştım. Kendimi unutmuştum bir an. Karşımda çaresizce kıvranan bir kadın vardı. O an beni görmesini istedim. Onunla konuşmayı ve onu dinlemeyi. Peki ben bunu en son ne zaman yapmıştım?
İşte bunu hatırlamıyordum.

Yapmak istedim. Tuhaftı..

Gözlerimi kapadım bir an. Hatırlıyordum. Annemin zor geçen bir evliliği olmuştu. Babamı çok seviyordu. Ama babam sevgi nedir fazla bilmezdi. Annem ise muhteşem bir kadındı. Babam benimle pek ilgilenmez hatta ilkokula gittiğim zamanlar beni çok sıkardı. Babam hayattaydı fakat yaşayan bir ölüydü adeta. Annem ise…?!

Babam daima; “Bu hayatta hep çalışacaksın. Çalışır çok kazanırsan çevrendekiler de mutlu olur. Hep çalışacaksın!” derdi.

Ben de onun bir dediğini iki etmemiştim. Hep çalışmıştım. Başarılı bir öğrenim hayatından sonra onun istediği üniversite ve bölümü de kazanmış; başarıyla tamamlamıştım. Ama eksik olan çok şey vardı hayatımda. Fazlasıyla…

Üniversite dönemimde eşimle tanışmış, aradığım sevgiyi onda bulmuştum o günlerde. Sakin yapısı bana o kadar iyi geliyordu ki o zamana kadar içimde ne var ne yoksa onunla paylaşır hale gelmiştim. Arkadaş çevrem iyiydi. Başarılıydım, param vardı. Fakat onların benimle başarılı olduğum için arkadaşlık ettiklerini düşünüyordum.

Olay da bu değil miydi?
Başarılıydım.
Babamın istediği evlat modeli.

“Sen çok çalışıp kazanırsan, çevrendeki tüm insanlar mutlu olur.”

Olduğum yerde bir an silkelenip kendime geldim.

Mutfakta kimse kalmamıştı. Herkes odasına çekilmişti belli ki. Yavaşça merdivenlere yöneldim. Odama gidip çocuk Selim’i görmek istedim tekrar.

Merdivenlerden yukarıya çıkınca sağ tarafta ikinci kapıya doğru yöneldim. Kapı aralıktı. Yavaşça içeriye göz ucuyla baktım. Annem başucumda duruyordu. Ben ise çoktan uyumuş rüyaya dalmıştım.

– Önce iyi insan ol. İyi bir insan olursan, hayatına güzellikleri getirirsin oğlum. Çok güzel bir çocuksun sen. Ömrün de güzel olsun. Ve benim babanı sevdiğim gibi seni de sevecek bir yol arkadaşın olsun bu hayatta. Benim ise seni her zaman seveceğimi unutma!

Gözlerimden yaşlar ip gibi akmaya başladı. Annemin konuşması veda konuşmasını andırıyordu sanki. Karşımda sevgiye aç ve boşlukta yaşayan bir kadın vardı. Ve odadan çıkışını adım adım takip edip banyoya yönelmesini izledim bir müddet. Banyo kapısını kapattı. Bir daha çıkmadı. Sonrasında bir takım sesler duyunca o an bir şeylerin ters gittiğini anladım.

Kapıya doğru ilerledim. Açmak için kapı tokmağını tutmak istedim ama tutamıyordum. Hayalet gibiydim adeta. Babamın yattığı odaya koşup avazım çıktığı kadar bağırdım ama nafile! Kötü bir şeyler olduğu belliydi. Babam uyanmadı ağır uykusundan. Ve annem banyoda kaldı.

En sonunda aradan geçen kırk beş dakikanın ardından babam banyoya gitmek için uyandı. Koridora yöneldi. Banyo kapısını açtı ve yerde yatan annemi görünce olduğu yere aniden çöktü. Ben de köşede o korkunç manzarayı seyrediyordum.

Annem intihar etmişti. Babam ise adeta çılgına dönmüş deli gibi bağırıyordu.

– Ayla! Aylaaa! Uyan! Aç gözlerini!”

Uyanış – 1
Uyanış – 2
Uyanış – 3

Merve Çevik