Bazı Kadınlar Var ki Onlar Kimseye Ait Değil

Bazı kadınlar var ki onlar kimseye ait değil. O da öyle. Asla kimsenin olmayacak. Bunu biliyor ama gene de ona olan tutkumdan vazgeçemiyorum. Yatakta, kollarımın arasındayken bile benim olmadı hiç.

“Benim.”

Duysa bu sahiplenmemi anında yüzünü buruşturur. Ardından da şu cümleler dökülür eminim sinirle gerilmiş dudaklarından:

“Her şeye sahip olmak istiyoruz; insanlara, doğaya, evlere, arabalara, giymekle eskitemeyeceğimiz kadar fazla kıyafete. Ben sahiplenilecek, birine ait olacak bir mal değilim.”

Onun ateşli konuşmalarını farklı ortamlarda defalarca dinlediğimden, hırçın zihninin nasıl cümlelerle başkalarına nüfus ettiğine birçok kez şahit oldum. Tıpkı şu anda, sinirle söndürdüğü sigarasının ardından hışımla giriştiği tiradında olduğu gibi, büyük bir tutkuyla savaş verdiği kaç zafer izledim.

Bazen sözlerini duymuyorum, sadece tüm bedeninden salınan tutkuyu izliyorum. En öldürücü dövüş sporunu zarafetle dansa çevirir gibi bir hali var. Savaşçı bir dişi. Bak işte bunu duysa severdi. Amazonlara hayran. Gene de o tek memeyi keseceğini sanmıyorum, kadınlığın tüm sembolleri kutsal çünkü onun için.

O kadar genç ki,
hayal kırıklıkları o kadar az,
umutları o kadar çok ki…

Dünyayı değiştirebileceğini sanıyor.

“Evlilik, tek eşlilik, insan doğasına aykırı. Toplum her ne kadar kendi çıkarları doğrultusunda bunu yüceltse de…” diye anlatıyor.

Masadan itiraz sesleri anında yükseliyor elbette. Özellikle de karşısında oturan adamla evlenmenin hayalini kuran genç kadından. Daha birkaç saat önce tanıştığı, yakışıklı olmasa da çokça variyetli olan adamın soyadının kendi adıyla ne kadar uyumlu olduğuna karar verdiği andan itibaren, boğazdaki saraylardan birinde gerçekleşecek düğünlerinden ilk çocuklarının adına kadar her şeyi planlayan zihni, bu evlilik karşıtı manasız fikirlerin masada yeri olmadığını düşünüyor şüphesiz.

İki kadın gözlerinde çakan alevlerle birbiri ardına aforizmalar saçarken ortalığa, idealleri mi, kimin daha zeki olduğunu ispatlamaya girişen egoları mı çarpışıyor, karar veremiyorum.

“Pilavımı da yaparım, üç çocuğu da doğururum, başarılı bir iş kadını da olurum,” diyen insanüstü varlık taahhüdündeki düşüncenin karşısında; “Erkekler bu üçünde birden mükemmel olmak zorunda hissetmiyor kendini, sen neden bu kadar onaylanma derdindesin?” diyen bir diğeri.

Bazen kazanandan öte maçın kalitesidir ya keyif veren, ben de öyle izliyorum ikisini. Henüz tek doğrunun kendi kurgusu olduğu yanılgısındaki yıllardalar. Hayat zamanla ikisini de bükecek, yüksek sesle itiraf edemeyecek olsalar da yaşam, karşı tarafın da haklı olabileceği yanları gösterecek onlara. İdealleri tartışmakla o idealleri gerçek kılmak arasındaki farkı bizzat yaşamın kendisi öğretecek bu kadınlara.

Masadaki erkekler, ikisi çamurda güreşse elbet daha fazla zevk alırlar ama bu akşam zihinsel bir dövüşle yetinmek zorundalar. Ben gene de akıllarından geçen sahneyi bildiğimden hepsinden iğreniyorum. Onu arzulamalarına katlanamıyorum. Neden diğerini değil de “onu” mu arzuladıklarını düşünüyorum? Çünkü biliyorum, hepsinin bacaklarının arasına hücum eden kana, uysal olanın değil de hırçın ve daha zor olan avın sebep verdiğini biliyorum.

Medeniyete katlanamıyorum onu tanıdığımdan beri. Tek istediğim masadaki heriflerin ağzını burnunu kırmakken, sakin sakin oturup arada gülümseyerek konuşulanları dinlemek zorunda olmak ne kadar da ironik. Bedeni, ruhu, aşkı sadece benim olsun istediğim kadının sırtlanların ağzını sulandırmasına seyirci kalmak zorundayım. Bu ne büyük çelişki Tanrım…

20 yaş var aramızda.

O henüz hayatın başında, ben ise onun tabiriyle “kart zampara”. Zampara mıyım hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim o istese herkesten ve her şeyden vaz geçebileceğim.

Bu gece yanında oturan zibidiyi ilk kez görüyorum. Masadaki diğer kadınlar herife baygın baygın bakarken, o, adama arada sırada gülümsemekle yetiniyor. Bana doğru dürüst bakmadığını hesaba katarsak bu tebessüm aslında büyük bir lütuf sayılır.

Fazla konuşmuyor herif. O da benim gibi dinliyor, içiyor ve onu izliyor hayranlıkla. Benim aksime genç ve yakışıklı. Göt herif bunun da farkında. Masadaki tek kadın oymuşçasına gözlerini ondan ayırmadıkça diğer kokoroz karılar daha da ihtirasla arzuluyor lavuğu. Kasıtlı mı yapıyor acaba bunu, diye merak etmiyor değilim. Onunla eve gidemezse şu evlilik budalasını alır belki de bu gece altına. Biraz önceki koca adayı da daha iyisi çıkınca anında ıskartaya çıkar böylece.

Doldurduğum her yeni rakı kadehinden sonra bedenimin ve zihnimin kontrolünü biraz daha kaybediyorum. Durmam gereken noktanın ötesindeyim artık. Kıskançlık, içimde kaynayıp çıkış yolu arayan magma gibi başımı patlatıp özgürce yayılmak istiyor. Her yeri ve herkesi yakıp yıkacak biliyorum. Hatta belki de onu bile…

Artık anlattıklarını duymuyorum, tek algılayabildiğim ikisi arasındaki çekim. Sanki gözümün önünde sevişiyorlar. Görüntüleri zihnimden atmamı sağlayacakmışçasına başımı sallıyorum sık sık. Kafamın kenarlarından düşüp yok olacaklarmış gibi…

Azap içindeki zihnim, bedenimin kontrolünü ele geçiriyor ve kalkıp yanına gidiyorum.

“Alara biraz konuşabilir miyiz?” derken dilimin sürçmemesi için elimden geleni yapıyorum. Başarılı da olduğumu düşünüyorum, ya da en azından bana öyle geliyor. Bana çevirdiği bakışlarında acıma ve tiksinti var. Bunu görüyor gene de sevgi dilenen sokak köpeği gibi ayaklarının dibine atmak istiyorum kendimi.

Bana karşı kalan son sabır taneciklerini de kullanarak yerinden kalktığı sırada lavuğun benden ona çevirdiği bakışlarındaki “Neler oluyor?” sorusuna eliyle “Önemli değil,” der gibi yapmakla yetinerek daha fazla açıklama gereği duymadan benimle çıkışa doğru yürüyor.

“Ne istiyorsun Tarık?” diye sorarken sesi bıkkın geliyor. Onsuz nefes dahi alamadığımı, içinde onun olmadığı hayatın hiçbir değeri olmadığını anlatıyorum. Ardından, sıkılıp kenara atabileceği bir oyuncakmışım gibi davranmasına müsaade etmeyeceğimi, ondan vaz geçmeye niyetim olmadığını söylüyorum. Konuşmaya başlarkenki yalvaran cümlelerimin yerlerini tehditkâr bir üsluba bıraktığını fark ediyor fakat kontrol de edemiyorum ağzımdan dökülenleri.

“Ben mi seninle oynadım? Ben mi yalanlar söyledim? Sanrılar ve yalanlar içindeki hayatında olmak istemiyorum artık, anlamıyor musun? Dahil olduğum her programı öğrenip devamlı karşıma çıkmandan da usandım. Uzak dur benden. Acıyorum sana…”

Arkasını döneceği sırada bileğinden yakalıyorum. Canını acıtmak istemiyorum ama gitmesine, hem de o herifin yanına gitmesine katlanamam.

“Lütfen başka bir yere gidelim.”

“Bırak kolumu.”

“Sensizliğe tahammül edecek gücüm kalmadı.”

“Tarık kolumu sıkıyorsun. Dut gibi olmuşsun. Evine dön.”

Son bir kez daha kolunu çekmeye çalıştığında daha sıkı kavrıyorum bileğini.

Sıkıca tuttuğum bileğinden peşim sıra sürüklediğim sırada dizimin arkasındaki boşluğa inen darbenin etkisiyle dengemi kaybediyor, duyduğum acıyla Alara’nın bileğini bırakıyorum. Alara kaçıp uzaklaşmak yerine hızla yüzüme sert bir tokat indiriyor. Alkol, dengesizlik ve acının etkisiyle yere düşüyorum.

“Tam bir zavallısın. Gece yarısını geçti; çocukların ve karın evde seni bekliyordur. Andropozda mısın yoksa başka bir orta yaş bunalımında mı bilmiyorum fakat yalanlarla kandırdığın kadınlardan biri olmaya hiç niyetim yok. Bir daha seni etrafımda görmek istemiyorum. Bu son uyarım, aksi takdirde polise gidip hakkında uzaklaştırma emri çıkartacağım. Düşeceğin rezil durumu sen düşün ondan sonra.”

Dışarda kopardığımız kıyamet içerdeki lavuğun kulağına ulaşmış olacak ki koşarak yanımıza geliyor. Dudağı patlak halde kaldırımın kenarında oturan bana bir an baktıktan sonra Alara’ya dönüp; “İyi misin?” diye soruyor.

Alara son kez acıyan gözlerle bana baktıktan sonra herifi kolundan tutup içeri yönlendirirken; “Masaya dönelim,” diyor.

Didem Çelebi Özkan