Bir Büyüdür Yazmak

Kelimelerin büyülü dünyasında hiç bilmediğiniz hayatları, tanımayacağınız insanları okuyanın zihninde ete, kemiğe büründürmek ve onu insanlığın en vurgun, en yaralı, en coşkun hissiyat ummanında bir o yana bir bu yana savurmaktır.

Evet, bir büyüdür yazmak.

Ben ‘Uykusuz Klavye’ olarak yazmaya başladığımda kelimelerle ördüğüm dünyanın kalın duvarları içine ancak birkaç hayat sığdırabilmiştim. Öyle dar bir alandaydık ki hepimiz; bütün yarattığım karakterler yaratıcılarının onları hapsettiği sınırlar içinde zaman içinde yok olmaya mahkûm olduklarının farkındaymış gibi beni daha da yazmaya, yeni karakterlerle çoğalıp o sınırları genişletmeye çalışıyorlardı.

Ses’i yazarken yarattığım pek mazhar yazarımız Ali Cevat, kendi karakteri ile konuşurken ben aslında kendi yarattıklarımla konuşuyordum. Yelkovan Zamanı’nda dayakçı kocasının gelişini kapının dikiz deliğinden kontrol eden Belma’nın o gergin bekleyişi nasıl da uygun düşüyordu benim o zamanki bekleyişime.

Sonra bir gün, Bodrum’da yazlıkta derginin kurucusu ve benim çok eski arkadaşım Didem’le karşılaştık. Hadi dedik rakı balığa. Dert masasıdır, dost dergahıdır ya rakı balık masaları. İkimizin de içi dolmuş. Öyle dertle tasayla değil ama. Kendini gerçekleştirmeye çalışan kadınların hani o bildik, coşkulu ve bir çıkar yol arayan devinimleri var ikimizde de. Dilimiz durmuyor. Hayaller, yazmak, üretmek üzerine konuşuyoruz.

Bursa ve Ben’i anlattı, gözleri çakmak çakmak. Aklı söylüyor ama elleri nasıl daha coşkulu dillendiriyor hayalini.

Var mısın, dedi? Varım, dedim.

Tarih 13 Temmuz 2017.

Bir insan ömründe iki yıl nedir? Kaç ayrılık, kaç kayıp, kaç aşk, kaç ölüm, kaç yeni arkadaşlık dolanır ki şu kısacık zamana? Ve bunların hepsini o kadarlık zaman diliminde, tek bir insanın yaşama ihtimali nedir?

Benim iki yılıma altmış sekiz karakter, bir göç, bir evlat acısı, dört ayrılık ve dört kavuşma, yedi kendini arayış, dört ihanet ve sayısız mutluluk ve sıcacık dostluklar sığdırdı bu yuva. Yuva diyorum çünkü burası senin, benim, hepimizin bir olduğu, sıcacık, ama derdin de olduğu, acının da yer bulduğu, aşkın, umutların, hayallerin sevgiyle kucaklandığı, pamuk şeker kıvamında büyülü bir dünya.

Ve bugün o bebek adımlarını bildiğimiz, bir idea’dan, bir utkudan doğan bu dergi iki yaşında… Sevgili Didem ve ardından da sevgili İrem ile başlayan yolculuğumuza bugün otuz beş kişilik bir yazar kadrosu ile devam ediyoruz. Bir emeğin, özverinin, arka planda yaşanan bir sürü teknik sıkıntının, uykusuz gecelerin, yaratım sancısının neticesi bu başarı.

İyi ki diyebileceğimiz türden…

O yüzden iyi ki doğdun! İyi ki doğduk… İyi ki senveben.biz olduk!

Buraya kadar hep “ben”den bahsettim, biliyorum.

Sakın “Sen”i unuttum sanma!

Bu yolculukta kelimelerimizden tutup bizi bu yolda yalnız bırakmadığın için sağol, varol sevgili Okur! Senin her yorumun öyle değerli ki! Sen de iyi ki doğdun!

Ve bizi “Biz” yapanlar!

Yazarlarımız… İyi ki yollarımız kesişmiş, birbirimizin kelimelerine, fikirlerine dokunduk. Ne de iyi yaptık, öyle değil mi?

Hepiniz iyi ki varsınız!

Hep Sevgiyle Çoğalarak…

Nice yıllara birlikte.

Beril Erem