Canım İstemiyor

Zaman zaman herkesin, çeşitli sebeplere bağlayarak, hissettiği bir duygudur canı istememe. Belki acıdan-üzüntüden; belki sıkıntıdan-stresten belki bambaşka bir sebeple hiçbir şey yapmak istemez canımız.

Her nedense sebep olan ve altta yatan duyguyu da bir türlü söyleyemeyiz. “Yorgunum” deriz, “uykusuzum” deriz, “bahar çarptı” deriz.

Duygunun üzerini örteriz, bazen farkında olarak, bazen farkında olmadan. Bazen başkalarının görmesini istemeyiz, bazen kendimiz görmek istemeyiz; kaçarız kendi duygumuzdan.

Bu kaçışlar, götürür bizi üşengeçliğin taa uç noktalarına, üşeniriz her şeye, kaçarız sorumluluklardan. Bir şeyler yapmaya halimiz olmadıkça, hayata karşı isteksizleşiriz.

Böyle durumlarda, bi’ silkinip kendine gelmeli insan.

Meraklı Olmalı

Meraklı olmalı insan, merak etmeli hayata dair, yaşamaya dair her şeyi. Başka hayatları irdelemeden, yargılamadan; kendisi için daha iyi bir hayat nasıl yaşanır düşüncesiyle hep dört gözle bakmalı etrafa; hep dört elle sarılmalı hayata. Merak geliştirir, yüceltir insanı. Meraklı insanın ufku genişler, hayatta alternatifleri artar. Yaşam sevinci bitmez.

Çalışmalı

Atıl olmamalı insan, çalışmalı her daim. Geçim sorunu olmasa da çalışmalı. Ne insanın ne de hayatın kaynakları sınırsız. Sonsuz sanmamalı hiçbir şeyi, sonsuzluk düşüncesi, dünya için büyük boşluk, anlamsızlıktır. İnsanı korkutur sonsuzluk, iyi ya da kötü her şeyin bir sonu vardır hayatta. Çalışmak, beklenmeyen sonlara hazırlıklı olmaktır.

Hedefler Olmalı

Hedefleri olmalı insanın hayatında, küçük ya da büyük, kısa vadeli ya da uzun vadeli. Birileri için güzel şeyler yapmak, dünyada bir şeyler için önemli olmak hayata bağlar insanı. Hedefler varsa, sorunlar da vardır, sıkıntısız ve problemsiz olmak değildir hayat. Sorun varsa, çözülecek şeyler var demektir. Sorun çözmeye odaklı yaşamayanlar sorunun ta kendisi olurlar. Can sıkıntısı, boşluk duygusuyla, yanlış kararlar alıp yanlış adımlar atarlar. Sonra da ya içlerine kapanır hayattan koparlar ya da tüm hataları kapatmak için anlamsız bi’ özgüvenle, kibirli insan sınıfına girerler.

Kendine gelmek de bu şekilde mümkündür ancak, bu şekilde insan kendini bulur, yaşamı sever, boş kalmak istemez hayatta, canı sürekli bir şeyler yapmak ister. Üretir, ürettiğini sever, ürettiğinden fayda sağlayanı sever, hayatı sever ve yine üretir. Mutlu eder, mutlu olur.

Mutlu olan, üşengeç ve tembel olmaz. Hayat yorduğunda, tembel hissedildiğinde, mutlu olmanın yoluna yürümektir tek çare.

Mutlu adımlarla, mutlu hayatlara…

Nalan Erpolat