Terk Edilenlerin Ana-Babası

Balat’ın en eski evlerinden birinde oturuyorlardı. Kiradalardı, yoksullardı. Dışardan bakılınca döküldü dökülecekti ev. Üç katlı, ahşap bir evdi. Henüz pencereleri plastiğe bulaşmamış tüm dünyanın değişimine ayak uydurmayı reddeden, başkaldıran bir ev…

13 Numara

Mekanın ruhu vardır derler ya umutları olan iki yıkık dökük insanın zamana, yoksulluğa, şartlara, depremlere direnişiydi bu ev. Temellerinin sağlamlığındandır belki de… Burası Ali ve Ezo’nun yıkık dökük yuvalarıydı. Dışarıdan bakılınca bu harabe ev terkedilmiş bir evi andırıyordu oysa bu üç katlı yapı kaç terk edilmişe sahip çıkıyordu. Ali ve Ezo en üst katta yaşıyorlardı, tüm hikayeleri görebiliyorlardı, temaşa edebiliyorlardı.

Ali yirmi yaşındayken ve Ezo henüz 15 yaşındayken kaçarak ailelerinin yaşadığı sokağın bir alt sokağında bir yuva kurmuşlardı kendilerine. “Çok kaçamadık be Ezo” derdi Ali annesinin evinin önünden geçerken. Ezo gülümserdi ona “Olsun be Ali’m, bak ahretliklerimden ayrılmadım iyi oldu” derken. Ezo hep gülümserdi aslında. Ezo’nun gülümseyişi köklü bir ağacın toprağa tutunuşu gibi güçlü ve sadıktı.

Ali sabah beşte uyanıp kağıt toplamaya giderdi kadim şehrin en güzel semtlerinde. “Of ulan benimki de ne iş! Hangi iş adamı sabah çayını boğaz manzarasında yudumlarken milyarlar vermesine gerek kalmıyor? Sahi bu iş adamları çaya kaç para veriyor ya da çay içiyor mu?” derdi birine işinden bahsederken.

Ezo ise sabah Ali’den biraz daha erken uyanır bir çay koyar iki parça peynir, biraz zeytin bir de alt komşu Halime Ablanın memleketi Hatay’dan getirdiği çökelek ve tuzlu yoğurtla kurardı sofrayı. Ezo’nun o güleç yüzü Ali için kaymak ile baldı zaten. Ali’yi uğurladıktan sonra çamaşırlarla uğraşır, evi süpürür, tozları alır sonra eline ipliği ile tığını alır mutfak masrafına yardım edebilmek için oya işlerdi rengarenk. Umut kokan oyalar işlerdi. Ali gelmeden yemeğini yapar, saçlarını tarar, al yanaklarına boyaya gerek olmaz dudaklarına bir ısırık atardı pembeleşsin diye.

Ali’nin gelme saatine yakın ne yapacağını şaşırır eli ayağı birbirine karışır, tüm gün kupkuru olan alnı ter damlacıklarıyla dolardı buna ne sinirlenirdi Ezo. Ali’yi beklerdi adada bir gemi bekler gibi. Adalar öyledir ya hani, eğer bir adalıysanız sizin için umuttur gemiler, yolcular, postacılar, gelen yükler… İşte Ali, Ezo için bir gemiydi…

Ali ile Ezo’nun sevdikleri bir oyun vardı.

Ezo’nun maharetli ellerinden çıkan yemeklerini yedikten sonra sevgileri kadar sıcak ve taze çaylarını yudumlarken Ali bir torba getirirdi odanın ortasına. Torbanın içi terkedilmiş eşyalarla dolu olurdu. Bazen bir çift bebek patiği, bazen bir kol saati, bazen kağıtları sararmış bir kitap, bir tencere, bir sandalye, bir oyuncak kamyonet, bir güneş gözlüğü, bir yapma çiçek… Ve daha nicesi.

Ellerine bu terkedilmiş eşyaları alıp onlar hakkında hikayeler üretmeye, onlara isim koymaya bayılırlardı. Bazen bu oyunu sabahlara kadar oynar gülmekten ya da hüzünden yorulurlardı. Bir başkasının terk ettiği eşyaya bin bir anlam yükler onu yeniden canlandırırlardı.

Bir keresinde Ali torbanın içinden bir terkedilmiş ayna çıkardı aynanın kenarları öyle güzel işlenmişti ki, özel bir ayna olduğu belliydi. Biraz da yaşlanmış bir aynaydı. Düşündüler uzun uzun kaç yüz görmüştür bu ayna?

Bir kadının sahip olabileceği bir aynaya benziyor dedi Ezo. Acaba nasıl bir kadındı? Bence sarışındı adı Selma ve kahverengi ruj sürerdi. Saçları hafif dalgalıydı, gözleri elaya çalardı. İlk çocuğunu doğurduktan sonra yarı yarıya düşürdü bakmayı bu aynaya, ikinci çocuktan sonra terk etti aynayı.

Ali giriyor araya salıncak sırasını bekleyen bir çocuk heyecanıyla. Bence kadın esmerdi, ismi Gülnaz, dudaklarına da çingene kırmızısı sürerdi. Bu aynayı ona sevdalılarından biri aldı. Saçlarına ille de bir çiçek takardı, göbek atmayı severdi, neşeliydi. Neşesi yeterdi. Sevmezdi sevilirdi… Bir gün o da sevdalandı, artık aynaya gerek duymadı. Sevdiğinin gözbebeğinden kendini görmeye başladığından beri terk etti aynayı.

Ezo çayı tazelerdi, torbadan yeni bir hikaye çıkarırdı Ali…

Ali’nin gözleri artık kağıttan çok terk edilmiş eşyalar arardı. Akşam olsa da terk edilmişlerin anası babası olsak Ezo’mla diye beklerdi…

Bebeleri olmuyordu dört yıldır doktorlara gidiyorlar, hocalara üfletiyorlardı kendilerini. Ezo alt komşu Halime’nin yeni doğan bebeğini gördükçe iç çekiyor, bazen ağlıyordu. Geceleri ağlayan bebeğin sesini duyan Ali ve Ezo uyuyamıyordu.

Ezo’nun içindeki anne bir başkaydı. Herkesi kucaklayan, dizlerine oturtup saçlarını okşayan, sırtını kaşıyarak uyutan, en güzel ninnileri güzel sesiyle ve tebessümüyle süsleyen bir anne.

Ezo Ali’ye dönüyor yüzüne bakıyordu umut doluyordu içi, bir bebeleri olsaydı… Çok istiyorlardı. Ama onlar artık terkedilmişlerin anası babasıydı.

Hem her gün değişiyordu çocukları, hikayeleri…

Bir gün Ali terk edilmiş bir oyuncak bebek getirdi eve. Çayları birkaç zamandır daha demliydi tıpkı sevgilerinin koyuluğu ve su katılmamışlığı gibi. Ali, Ezo’ya döndü eline oyuncak bebeği alarak;

“Ezo, bu bebeklerin canlısı varmış hem de terkedilmiş, ona bir hikaye uyduralım mı? Hatta alıp yaşayalım mı? Tıpkı terk edilmiş bir eşyaya uydurduğumuz hikayeler gibi. Ama bu hikaye en güzeli olsun. Hep uyduruyorduk, kuruyorduk ya bu kez yaşayalım mı? Adını bile koyarız he ne dersin?”

Gözleri parladı Ezo’nun. Ezo dayanamadı sarıldı Ali’ye başını omzuna gömerek. Terk edilmiş eşyaların olduğu torbayı hatırladı. Salonun ortasına gelen o torbayı. Meğer o torba benim umutlarım, hayallerim, dertlerim, sevinçlerim, çocuklarımmış.

“Ali” dedi “Biz seninle tüm terk edilmişlerin anası babasıyız.”

Bir fincan, bir kupa, bir bardak kahvenizin yanına bir küçük tarçınlı-havuçlu öykü bırakıyorum. Afiyet olsun…
Edibe Vural