Üç Nokta…

Giriş

Biriyle tanışırsınız. Önce önemsemezsiniz. Sadece tanışırsınız. Adını, boyunu bosunu bilirsiniz, hepsi bundan ibarettir. Dikkat etmezsiniz. Herhangi biridir sizin için. Sonra yavaş yavaş fark etmeye başlarsınız; yeni tanışmış olmanıza rağmen 40 yıldır birbirini tanıyan iki kişi gibi olduğunuzu, birbirinizi ne kolay benimsediğinizi, onun da aslında sizden bir farkı olmadığını… Zor rastlanan bir durumdur bu. Bugünün içi boş, uçucu arkadaşlıklarına benzemez hissettirdiği şey. Adeta klik olmuşsunuzdur birbirinize.

Birlikte eğlenmeye, gülmeye, yanınızdaki tüm suratı asık insanların içinde gizli gizli kıkırdamaya, hayatı konuşmaya, dertleri, hayalleri paylaşmaya, kırmızı meyveli tatlıyı paylaşmaya başlarsınız. Ayrı kaldığınız kısa süreler içinde birbirinizi özlemeye, merak etmeye başlarsınız. Zararsız, tertemiz duygularla, gerçekten 15 yaş kafasıyla bağlanırsınız birbirinize. Çok keyifli zamanlardır. Birbirini sevecek, çok sevecek olan iki insanın birbirinin hayatlarına giriş safhasıdır.

Gelişme

Bir zaman böyle devam edersiniz beraber. Sonra yavaş yavaş farklı şeyler hissetmeye başlarsınız.

Farketmeden…

Aslında çok da yabancısı olmadığınız ve sonunun nereye varacağını bildiğiniz bu yeni duyguları bir süre yok sayarsınız. Uzunca bir süre. Oysa ki hiç de geçiştirilebileceğiniz duygular değildir onlar. Hatta belki de daha önce sevgi adına hissetmiş olduklarınıza benzer; o yaşınıza kadar biriktirdiklerinizin hepsinin üzerinde, bambaşka duygulardır. Bir masalın içinde gibi hissettiren, ayaklarınızı yerden kesen cinstendir. Ama masaldaki kırmızı elma da tam hayatınızın merkezine düşmüştür işte ve siz bir süre sonra çaresiz o ilk ısırığı alırsınız.

“Küçük bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek…
Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu…”
Cemal Süreya

Şair “biraz” demiş, az bile söylemiştir. Sizin durumunuzdaki bir insan tüm bu süreçleri yaşarken yokuş aşağı koşarken hissedilen o korkunun katbekat fazlasını yaşar aslında. Yüreğiniz ağzınızda, her yan yana geldiğinizde elleriniz buz keserken korkularınızı toprağa gömer ve sevmeye devam edersiniz. Duygularınız giderek tırmanır. Bir nevi derinlik sarhoşluğu yaşarsınız. Hesapsız kitapsız, önünüzü görmeden, sonunu bilmeden, bazen şiddeti içinizi yakan, bazen yumuşacık, bazen hırçın, çoğu zaman sakin, kafanız karmakarışık, kalbiniz net devam edersiniz.

“Çok eskiden rastlaşacaktık,” cümlesi kafanızın içinde yankılanırken siz sevmeye devam edersiniz. Büyük ve acımasız bir zaman hatasıdır yaşadığınız. Hayat yakanızı bırakmaz. Sorumluluklarınız, sorumlulukları sizleri başka yerlere sürükler. Uzaklık en büyük düşman. Hasret, içinize yerleşen o büyük, siyah duygu, kara bir büyü gibi keser elinizi ayağınızı hayattan.

Konuşmaz, gülmez, uyuyamaz olursunuz. Gözünüzdeki ışık, sesinizdeki melodi yok olur, solarsınız. Tek sığınağınız vardır. Birbirinize yazdığınız satırlar. Siz yazarsınız o okur, o yazar siz okursunuz. Hayata art arda dizilen satırlarla, mısralarla tutunursunuz. Eski zaman insanları gibi. Filmlerdeki gibi.

Bu zor zamanlarda azalan gücünüz sizi zaman zaman zayıf kılar, bir bakarsınız aklınızda ayrılık cümleleri dolaşmaya başlamış. Ne yazsanız altından ayrılık çıkar. Satırlar birbirini izlerken bir bakarsınız bir paragraf olmuş. Bir paragraf “Ayrılık”! “Yok artık!” der hemen silersiniz. Kalkarsınız masadan. Bir su içip gelirsiniz. Açar pencereyi önünüzde uzanan ağaçlara bakarsınız. Bir şarkı dinlersiniz sonra, ikinizin sevdiklerinden. Söylersiniz aynı zamanda. Kendi sesinizle aklınızdan geçenleri susturmayı denersiniz. Hiçbiri işe yaramazsa bir fotoğrafına bakarsınız. O zaman kaçıp gider korkak ayrılık cümleleri. Rahatlarsınız. Cansız bir bakışıyla sakinleşirsiniz. Cansız bir bakışıyla…

Oysa ki aynen şarkıdaki gibi bir kıyı meyhanesinde eskimek istiyordur canınız onunla. Baka baka eskimek gözlerine…. Kah gülerken, kah ağlarken, belki de kapatarak gözlerinizi tam da sizi öperken…

Uzak kaldığınız bu zamanlar içinde korkarsınız unutmaktan, ya sesinin tonunu, yüzünün kıvrımlarını, muntazam parmaklarını ve o parmaklardan çıkan satırları unutursanız!? Korkarsınız unutmaktan, hiç sevmemiş insanlar gibi içi bomboş, kuru bir ağaç gibi kalmaktan.

Ne olursa olsun, aranızda yaşanan iyi kötü her şeyi atarsınız heybenize. Büyük dargınlıklar, kırgınlıklar, kızgınlıklar, araya giren yollar, hepsi bir olup üzerinize gelir. Bir müddet gardınız düşse de sevginiz her şeyin üstesinden gelir, kalbinizi bozmazsınız. Çünkü sevmek böyle yaşanırsa hakkıyla sevmek olur, bilirsiniz. Gururunuz bile saydamlaşır sevginiz karşısında. İşte böyle böyle büyürsünüz. Anlarsınız ki tüm bunlar yaşanana dek ömrünüzden geçen yıllarda siz aslında hiç imtihan olmamışsınız. Sınavın kralını yaşarsınız.

Bitmez…

Sonuç: Üç nokta

Bitmez çünkü yaşadığınız gerçek aşksa bir “son” yazamazsınız. O son noktayı koyamazsınız. İyi kötü her olayın sonuna üç nokta koyarsınız. Yüreğiniz yetmez, içiniz istemez, ruhunuz sonsuza dek uzak kalmayı kabul etmez. Bir “son” yazamazsınız. Aynen aşağıdaki satırlarda göreceğiniz gibi:

Ne düşünüyorum biliyor musun?
Sen dünyanın bir ucuna gitsen ve ben hep burada kalsam.
Ya da sen hep olduğun yerde kalsan ama ben bambaşka denizlere yelken açsam…
Başımıza olmadık işler gelse ya da hayat olduğunca rutininde devam etse…
Bizde değişen hiçbir şey olmayacak.
Bunu çok uzun zaman önce fark ettim.
Bence sen de fark ettin.
Biz birbirimizin hayatlarının içinden geçip gitmeyeceğiz.
Uzak ya da yakın bazen ama hep birbirimizin civarında olacağız.
Ve ben bir süredir yaptığım gibi senin her halini ayrı ayrı sevmenin tadını çıkarmaya devam edeceğim.
Temiz kalbim ve berrak aklımla.
Etrafımdaki bir çok sevgisiz, içi boş insana inat…

17.12.2016/Erenköy

Acısıyla, tatlısıyla bu kadar gerçek duygulara kavuşabilmeniz dileğiyle…

Sevgiyle kalın.

Seda Çağlayan