İnsan Biriktirmek

İnsan Biriktirmenin Kıymeti

Hakikaten hayatınızda insan biriktirmek ne demektir? İnsan biriktirmiş olduğunuzu nasıl anlarsınız? Nedendir bilmem, bu yazımla birlikte bunun üzerinde biraz düşünmek istedim.

Biriktirdiğiniz insanlara olan ihtiyacınızı daha çok zora düştüğünüzde, kendinizi çaresiz, yapayalnız hissettiğinizde, kimsenin sizi anlamadığını düşündüğünüzde; size uzanan bir elin, bir sesin varlığı ile anlayabiliyorsunuz. Hayatımda kendimi mutsuz ya da mutlu hissettiğim bu anları sizlerle birlikte hatırlamaya başlayacağım.

Bir yakınınızı kaybettiğinizde içinde bulunduğunuz o derin ve büyük acıyı anlayabilmek, biraz da olsun hafifletebilmek için üniversitede idolünüz olan ama mezun olduktan sonra hiç bir araya gelmediğiniz bir hocanızın izini bulup ona içinize döken yazılar yazdıktan sonra, gelen cevap yazısını okuduğunuz an… Düşünsenize, hocanız koskoca profesör, seneler sonra belki de hatırlayamadığı bir öğrencisinden bir gün, bir e-mail alıyor ve o da tüm içtenliği ve samimiyeti ile size neler hissettiği ve neler düşündüğü ile ilgili yazılar yazıyor. Hatta 1 gün de değil, hatırladıkça kendi anılarından bahsediyor, güçlü durabilmeniz için kendi hayatından örnekler veriyor. Nasıl güzel bir insandır o benim için, canım hocam…

Birlikte Ağlayabilmek

Bir dostunuzun gece yarısı sizi telefonla arayarak, sizi merak ettiğini söyleyip, canınızı sıkan kişinin kim olduğunu öğrendikten sonra o kişiyi arayıp, sizin aslında ne kadar üzgün olduğunuzu ona anlatmaya çalışmasına ne demeli peki? Ya da aynı dostunuzun babanızı kaybettiğiniz gün, sizi havalimanında karşılayıp sessizce size evinize kadar eşlik etmesi ve ardından annenizin vereceği o acı haberi birlikte göğüslediğiniz o anlar… Sonrasında 1 hafta boyunca sizi yalnız bırakmayıp, aranızda kan bağı olan bir aile üyesi gibi taziyeleri sizinle birlikte kabul etmesi ve gelen misafirleri ağırlaması… Ya da bir süre sonra bu kaybınızı anlatan bir yazı yazdığınızda, onu ağlattığınızı söyleyip, acınızı paylaşan bir spor hocanızın olmasına ne demeli?

Başka bir dostunuzun; hayatınızda uzun zamandır yer almış bir konuyu sizden defalarca bıkıp, usanmadan dinlemeye devam etmesi, zarar görmenizden duyduğu endişe ile 30 yıllık dostluğunu arkasına alarak size 40 yaşınızda olsanız bile nasihatlar vererek anlatmaya çalışması… Bahsettiğim o dostunuzla aranız bozukken, sizin başka bir dostunuza onunla aranızda geçenleri anlatıp, herkesin sizi terk ettiğini hissettiğinizi söylediğinizde ve ağlamaya başladığınızda, sizinle birlikte ağlaması ve sizi teselli etmeye çalışması…

Rahmetli anneannenizden yadigar kalan bir Türk kahvesi fincanını düşürüp kırdığınız için çok üzgün olduğunuzu öğrenen bir aile yakınınızın en sevdiğiniz ametist taşı olan mücevherini size hediye ettiği o an…

Bir vesile ile tanıştığınız yaşam koçunuzun, kalbinizde taşıdığınız acınızın yükünü size fark ettirdikten sonra öfkenizi yazıya dökmenizi sağlayıp, sizi tebrik ettiği o anlar…

Bitişler & Başlangıçlar isimli yazınızı okuyan ve sizi şahsen tanımayan ama aynı online dergide yazan bir yazar arkadaşınızın sizi bizzat telefon ile arayarak yazdıklarınızdan çok etkilendiğini ve sizin adınıza ne kadar mutlu olduğunu, sizinle paylaştığı o anlar…

Diyeceksiniz ki; hep acılı, üzüntülü olduğunuz anlarda mı biriktirdiğiniz bu insanlar ortaya çıkar?

Tabii ki hayır ama insan üzüntüsünde, derdinde karşısında bulduğu o dost yüzü hiç unutmaz, her zaman ifade edemese bile hep kıymetini bilir.

Bu yazımı yazarken story’ime koyduğum, pilates yaparken çekilen bir videomu gören lisedeki beden eğitimi öğretmenim beni tebrik edip, hareketi layıkıyla yaptığımı söyledi bana. 😁 Tam da mutlu olduğum anları benimle paylaşan, biriktirdiğim insanları düşünürken ortaya çıkması da tesadüf değil sanırım. 😉

40 yaşınıza bastıktan sonra sizi nelerin mutlu ettiğini keşfe çıktığınızda o yolda “70’ler Türkçe Pop Vokal Atölyesi”ne katılarak, en sevdiğiniz şarkıları, orada tanıştığınız o güzel insanlarla birlikte söyleyip ilk konserinizde sizi yalnız bırakmayan o dost yüzü yanı başınızda bulduğunuz an… Sanki ilkokulda bir müsamereye çıkıyormuşçasına duyduğunuz heyecana ortak olunan o değerli anlar…

Size sürpriz bir doğumgünü kutlaması yapılan mekanda uzun zamandır görmediğiniz, Bursa’ya yerleşmiş olan arkadaşınızı ve diğer sevdiklerinizi orada görmenin mutluluğu…

Umudunuzu, heyecanınızı, insanlara olan güveninizi kaybettiğiniz bir dönemde, kalbinizin uzun zamandır beklediği o kalbe kavuştuğunuz an.. Bu kavuşmaya aracı olan tüm dost meclisinde olanların yüzünde beliren o tatlı gülümseme 😁 Sizin mutlu olduğunuzu görüp, sizinle birlikte mutlu olan o insanlar…

Bu anlardan belki de daha nice ve niceleri var hayatımda… Çok şükür ki yollarımız onlarla kesişti ve çok şükür ki bu insanlar benim hayatımdalar. Gerçekten hayatta insan biriktirmiş olmak ve bunu size hissettirmiş olmaları paha biçilemez bir duygu…

Kendi ailelerimizden bu yazımda hiç bahsetmedim. Çünkü onlar koşulsuz, her zaman bizim yanımızdalar… Hayatta olsalar da olmasalar da… Bizi en derinden, kalben anlayan, hisseden, çıkarsız seven; babalarımız, annelerimiz, kardeşlerimiz… Onlar bizim en kıymetlilerimiz… Hayatta bize tanınmış olan bu süre içerisinde ailelerimizle ve biriktirdiğimiz insanlarla birlikte yaşadığımız her anın değerini hissetmemizi hepimiz için diliyorum.

Ve Bir Veda Daha

Bu yazımı bir veda ile bitiriyorum. Bilirsiniz, vedalar hep hüzünlüdür ve hep içimizi acıtan yaralar olarak kalacaklar. Yakın zaman önce bir veda daha ailemize düştü maalesef… Genç yaşta, amansız bir hastalıkla, cesurca yılmadan mücadele eden ve sonsuzluğa uğurladığımız sevgili kuzenim Zeynep… Ailesi ile birlikte yurtdışında olmaları sebebi ile hayatlarındaki en zor zamanda yanlarında olamayışımız bizleri çok üzse de Zeynep’in bizi gittiği yerden gördüğünü ve diğer tüm sevdiklerimizle birlikte bizi izlediğini hissediyorum. Bu bir son değil belki ama bu yazdıklarım ile sana veda ediyorum Zeynepciğim. Hayatlarımızda biriktirdiğimiz onca güzel anı, çocukluğumuzda birlikte geçirdiğimiz onca güzel zamanları hep hatırlıyor olacağım …

Sevgilerimle,
Demet Uncu