Bir Kardeşin Gizli Defteri

O benim için hep bambaşka bir anlam taşıdı, kalbimde hep farklı yerde. Daha derinlerde, kelimelerle anlatılamayan hislerin kaynağında o. Her zaman kardeşi olduğum için kendimi şanslı hissettiğim kişi; abim.

Aramızda tam 10 yıl var.

1992’nin şubat ayında dünyaya gelmiş, 2002 yılında ise ben belirivermişim yanında. 10 yaşındaki küçük çocuğun, minik canlı oyuncağı olmuşum, iyi ki de olmuşum.

Çocukken aynı evde kalmadığımız için kendi çapımda bu duruma bozulur, içerler ama kimseye bir şey diyemezdim. Abim, her yerde benim hassas noktamdı. Abimin olmasından aşırı mutluydum ve arkadaşlarımın abilerinden genelde büyük olduğu için ayrı bir havam oluyordu ya da ben öyle zannetmeyi seviyordum.

İlkokulda okulun ilk günü özellikle gelir beni okula bırakır veya okuldan alırdı. Bu sekiz, dokuz yaşlarındaki minik Sıla için inanılmaz mükemmel bir olaydı. Lütfen, okuldan beni abim alıyordu!

Ortaokula gitmeye başladığımda abim çoktan üniversite öğrencisiydi ve onun sınavlarına hazırlanışını izleme şansım oldu. Çalıştıklarını tekrar amaçlı bana bakarak anlattığında hiçbir şey anlamamıştım ve bu kadar çok şeyi aklında tutabildiğine şaşırmıştım. Ayrıca o sınava abim, kuzenim ve ben beraber gitmiştik. Anlatırken bile o günleri ne kadar özlediğimi fark ettim.

Çocukluğum hep abime hayran olarak ve onunla aramdaki iletişimi nasıl daha iyi hale getiririm diye düşünerek geçti. Ancak sonunda hep aynı noktaya varıyordum:

Büyümem lazım.

Hep bir an önce büyümeyi ve abimle daha fazla şey paylaşabilmeyi diledim. Kendinden 10 yaş küçük bir çocukla konuşabileceği şeylerin kısıtlı olduğunun farkındaydım çünkü ilgilendiğimiz şeyler ve yaşadığımız zamanımız farklıydı. Bu farkı kapamanın tek çaresi ise büyümekti.

Ben kendimi buna odaklamışken bir şeyler değişmeye başladı. Ben gerçekten büyüyordum. Liseye geçerken, lisede ve şimdi de üniversiteye hazırlanma aşamasında. Bu süreçlerde benim kafamı kurcalayan, karmaşık görünen, anlaşılamadığımı düşündüğüm her noktada beni ilk anlayan hep abim oldu.

Kendimle alakalı verdiğim kararlarda arkamda ilk duran abimdi ve ben ondan aldığım destekle daha özgüvenli hareket ettim bazı konularda. Sadece o da değil. İhtimaller arasında boğulup kaldığım zamanda bana güvendiğini hissettiren ve başarabileceğimi rahatlıkla ifade eden ilk oydu. Gözlerinde hiçbir kuşku yoktu. Derin bir nefes almamı yine abim sağlamıştı.

Ve fark ettim ki benim en zorlu anlarımda kurtarıcım hep abimdi.

Büyüyoruz, her geçen gün deneyimlediğimiz şeyler değişiyor, bakış açılarımız, görüşlerimiz farklılaşıyor. Ama ben hayatım boyunca tek bir şeyden emin olacağımı çok iyi biliyorum. Abimin kız kardeşi olmaktan her zaman gurur duyacak ve onun yanına yakışan bir kardeş olabilmek için çok ama çok çabalayacağım.
 

Canım abim,

Benzemeyi en çok sevdiğim insan, yol göstericim, ilk uçurtmamı birlikte uçurduğum oyun arkadaşım iyi ki doğdun.
Her zaman gamzelerinin çıkmasına neden olacak olaylar yaşa, en sevdiklerinle çevrelen ve bir de yanaklarımı hep sık, olur mu?

Doğum günün kutlu olsun. Seni çok ama çok seven, Sılaminko’n.

Sıla Malik