Belli olan ve olmayan her olgu, kargaşanın içinde devinir durur misketmişçesine. Gelip giden algılayışları yıldızları ışıtır içlerinde evrenlerin. Nice galaksi, süper galaksi barındırır evrenler içlerinde ve her biri ayrı birer büyük patlamanın yavrularıdır. İnsanlar gibi…
Yüzleşmek
İnsanlar ve temeldeki özleri, karakterleri, var oluşları; var oluşmak ise apayrı bir adımlar bütünü, uzun ve uz ve başsız, sonsuz bir yol… İmeceliğin de bir yeri vardır tabii ama yolda tek başıma yürürüm, ışık elimden tutar. Ay ışığının elimden tutması için fakat ona izin vermeliyim tüm benliğimle her şeyden önce. Işık gövdemde ve benliğimdeki tüm zincirleri aydınlatır ama onlardan ben kurtulmalıyım.
“Ben”den kurtarıp kendimi gerçekten “benliğe” ulaşmak için, ben sandığım tüm yanılgılarla, düzmece ve sözde varoluşlarla yüzleşmeliyim.
“Ben, dışarıdaki dünyadan çok kendi içimdeki dünyada yaşıyorum” diyordu Sabahattin Ali veya Franz Kafka’nın dediği gibi “Bir yabancıdan daha yabancı yaşıyorum.”
Hangisi gerçek, hangisinin içinde yüzmeli? Hangisi yolun tozlarıyla aydınlanır ve ayağımız gümüşle tozlanır? İkisi de doğru, ikisi de gerçektir. İkisi ile de yüzleşmelidir. Yol bize, bana bunu gösteriyor.
Büyük Patlama
Ben bu sözleri biliyorum, bildiğimi algılıyor ve kendi bilincimle yeniden ortaya döküyorum, algılayışım ve dilimle. Ama dilim, ağzımın içinde değil, algımın ulaştığı tözdedir, bilincimin içindedir. Benliğim, bilincim, dışsallık ile yaşadığım, gövdemin yaşadığı evrenin büyük patlamasını görüyor, duyuyor ve fakat asıl büyük patlamayı kendi içimdeki gerçek evrenimde duydum ve her an yeniden duyuyorum, oluşuyorum, var oluşuyorum.
Tabula Rasa
Aslında var olana mı yöneliyorum, yoksa kendimi yeniden mi oluşturuyorum? Kişi bilinci “Tabula Rasa” (Boş Levha) olarak doğmuyor kişi ile birlikte, bu artık bir hipotez değil, teoridir. Hipotezler yalnızca birer düşünsel sav olabilir ama teoriler kanıtlanmış, deneyler ve gözlemlerle doğruluğu önemli ölçüde ortaya konmuş gerçekliklerdir ve bu gerçeklik benim gerçekliğim olsa da her şeyden önce, benim evrenimin odağındaki Ulu var oluşumun odağındaki kara delikten daha fazlasında gösterilmiştir.
Kişi, bilincinde “Tabula Rasa” ile doğmaz. Bebekler üzerinde uygulanan bir araştırmada, bebeklerin kendilerine ait bir moral (ahlaki) temele sahip oldukları gözlemlenmiştir örneğin son zamanlarda. Çoğunun, ahlaki olarak iyi olduğu kabul edilen seçeneklere yöneldiği gözlemlenmiştir deneysel uygulamalarda ve fakat az da olsa kötüyü seçenler var. Bilinçlerin yetersizliği, kendi kaosunu doğurmak zor geldiği için üzerini toprakla örten yığın ve bu yığının içinde yaşamak o küçük insancıkları büyüdükçe nerelere yönlendiriyor? Ah!…
Bitmez, asla bitmeyecek bir yol bu, ışıklı!…
Yazı da öyle, şimdilik!…
Işık ve sevi ile!…
Atakan Balcı
No Comments