Özenmek

Özenmek, gıpta etmek ya da imrenmek…

Kelimelerle çeşitli şekillerde ifade edilseler de aslında tek bir duyguyu anlatırlar ve bu, insan olmanın en doğal duygularından biridir. Hayatla ve insanlarla etkileşim içinde olunan her an, insan bu duyguya kapılabilir çünkü her hayat ayrı bir hikayedir. Her hikayenin de daha kötüsü ve daha iyisi her zaman olacaktır. İnsanoğlu her ne kadar daha kötülerini görüp üzülse ve kendi hayatının kıymetini anlasa da yapısı gereği daha güzel ve çekici olana doğru meyleder.

İnsanlık tarihi kadar eski olan bu durum teknoloji, medya ve sosyal medya sayesinde katlanarak artıyor. Normal şartlarda sadece bireyin en yakınlarının bilebileceği durumlar, pek çok kişi tarafından görülüyor, biliniyor ve takip ediliyor.

Giyimden ev eşyasına; çocuk büyütmekten yemek pişirmeye; gezilen görülen mekanlardan yiyecek içeceklere kadar her şey herkesin gözü önünde yaşanıyor artık. Tabi bu durumun faydalı yönleri çok fazla. İnsanların bilmedikleri şeyleri öğrenmesi ve hayata geçirmesi, gelişmek isteyen herkesin gelişimine katkı sağlıyor. Öte yandan, bir de herkesin uygulayamayacağı durumlar var.

Gerek fiziksel, gerek duygusal gerekse finansal nedenlerden dolayı ulaşılmaz görülen bazı unsurlar, üstelik de filtreli ve makyajlı şekilde paylaşılınca insanların özenmesine engel olunamıyor.

Özenen İnsan

İnsan ulaşamadığı durumlara özenince, içi o yöne doğru kayar; hatta özendiği çok istediği bir şeyse bazen içinden bir şeylerin kopup gittiğini zanneder. Üzücü ve çaresiz hissettiren bir duygudur bu ama böyle bir durumda insanın bu sıkışmış ruh halinden çıkması çok da zor değildir.

En önce şu gerçeğin bilinmesi gerekir. İnsanların dışa yansıttığı mükemmellik tam bir bütün değildir. Yani dışarıdan özenilen hayatların görülen fotoğrafları, hayatın tümünü değil sadece birkaç anını yansıtmaktadır. O an gelene kadar yaşanılan sıkıntılar değil, sonuç gözler önüne serilir çoğu zaman. Her yaşamın içinde zorluklar ve başa çıkılması güç duygular vardır ama bunları paylaşmak imkansızdır ve genellikle gereksiz görülür.

İçinde bulunduğu zor koşullardan dolayı özenle hatta belki de iç acısıyla hayatları seyreden insanların mutlaka kendi hayatlarının gerçeğini kabul etmesi gerekir. Tabii bu kabul de üzülerek ve sürekli şikayet ederek olmamalıdır. Şikayet, değişimin ve gelişimin önündeki en büyük engeldir. Hayattan sürekli şikayet eden insan, yerinde sayar. Şikayet etmeden kabul etmek ise, insanın kendi gerçeği ile barışması demektir. Kendi gerçeğiyle barışan insan, kendini hayatının sevdiği yönlerine o kadar odaklar ki bunları arttırmak niyeti içinde, başka hayatlarla ilgilenecek vakti de olmaz, kimsenin hayatına ilgisi de kalmaz. Böyle bir durumda olan kişi kolay kolay hayattan yılmaz.

Kendi gerçekliği içinde olabileceğinin en iyisi olur, yaşayabileceği hayatın en kalitelisini yaşar.

Bu hayatta, kendi kapasitesi içinde yaşayabileceği hayatın en iyisini yaşamak varken, başkalarının belki de gerçek olmayan hayatlarının hayali ile kimsenin hayatı kendine zehretmemesi gerekir.

Herkesin mutluluğu kendi gerçekliğinde saklıdır.
 
 

Not:

Daha keskin duygular ama 22 Mart 2019’da yayına giren yazımda kıskançlık ve haset duyguları arasındaki farkı kaleme almıştım. Bu iki kavram üzerine yazdıklarıma da göz atmak isterseniz bağlantıyı tıklayabilirsiniz 👉🏻 Duygu
 
 
Nalan Erpolat