Evler, İnsanlar, Hikâyeler

Moloz yığınlara baktıkça üst üste yıkılmış hikâyeler görüyorum. Yıkılmış ve kaybolmuş. Birbirinin aynı ya da çok farklı. Penceremden görürdüm o binayı. Her sabah, her öğlen, her akşam ve gece.

Yedi katlı binanın sarımtırak cephe boyası yer yer dökülmüş. Evlerde, duvar artlarında yeterince hapis hissi yaşayamayanların balkonlarını da camla kapattığı komşum apartman daireleri. Birbirinin aynı odalar, birbirinin aynı balkonlar, birbirinden farklı insanlar.

Karıncalar gibi çok hızlı boşalttılar binayı.

Bir günde tüm bina bomboş kaldı. Bir daire ışığı açık unutmuştu; binayı yıkana kadar o sarı ampul gecelerce boş binaya yoldaşlık etti. Onlar gitti, komşu arkadaşlarım. Hikâyelerini yanlarına katıp, gittiler. Penceremden izledim günlerce gelip yıkacakları anı. Bekledim. O kocaman bina ve ben, sonun gelmesi için gün saydık durduk. Sonunda geldiler bugün. İçimdeki biriktirdiğim hikâye arkadaşlarım da o binayla yıkılacaktı, bunu ilk darbede hissettim.

Birinci katta genç bir kadın vardı. Nurten koymuştum adını. Tek kare camı açar sürekli bir şeyler silkelerdi aşağıya. Silkeledikçe içindeki tozlar da uçar giderdi. Yüzüne bir rahatlama gelir. Kollarından tüm bedenini sarardı temizlik. Naif bedeninin kaldıramayacağı ne kadar dert tasa varsa uçar giderdi.

İkinci katta yalnız bir dede yaşıyordu. Muhsin dede diyordum ona da. Balkonunda cam olmayan tek ev onunkiydi. Kışın güneşe yaslardı bedenini. Yazın gölgeye. Gölgelere karışmıştı ruhu onun da. Yüzünün derin kırışıklıklarında yolculuklara çıkıyordu, her bir anı yüzünde dalgalar oluştururdu. Gözünün çukuruna dalıp orada kalacak sandım bir gün. Kalmadı, hep çıkmayı başardı.

Üçüncü katta esmer bir genç oğlan vardı. Toprak diyordum ona da. Kahvaltı arkadaşımdı benim. Ağzına sigarasını tutturur, elinde fincanıyla çevreye bakınırdı. Ciğerleri katran karaydı eminim. O kadar duman, içinde yol aldıkça gidip ciğerlerine tutunmuştur. Öyle derinden çekerdi ki sigarasını, avurtları içine çökerdi. İşini sevmiyordu. Balkonda geçirdiği beş dakikalık süre bitiminde başını gökyüzüne kaldırır bakardı uzun uzun.

Bir işaret bekliyordu belki fakat hiç gelmedi.

Dördüncü katta keyifçi bir amca vardı. Ali demiştim adına. Akşam yemeği arkadaşımdı benim. Her akşam masasını kurardı balkona. Sazını alır hem çalar hem söylerdi. Dinlemek için camımı açardım. Sesi gökyüzüne çıkar, yıldızlarla hemhal olur, bana ulaşırdı. Her akşam üçüncü kadehten sonra kesin Gönül Dağı’nı söylerdi. Karşısındaki kadından çok başka bir aleme giderdi. İçine atıldığı yaşamın katlanılırlığının yolunu böyle bulmuştu o da.

Beşinci katta tombul bir teyze vardı. Mürüvvet demiştim adına. Her gün balkon camlarını hışımla silerdi. İstediği hayatın ucundan bile tutunamamış. Tercih etmemiş içine atılmıştı. Arkasında koşturan çocuklara bağırırdı ara sıra. Rahminden çıkartmış ama ruhuna yamanamamış çocuklar. Balkon camını sildiği bir gün uzun uzun aşağıya bakarak sarkmıştı. Tek eliyle tuttuğu tırabzanı bırakacak kadar coşkulu delilik gelmedi ruhuna hiç. Neyse ki gelmedi.

Altıncı katta yalnız yaşayan bir kadın vardı. Ayla’ydı o da. Her akşam elinde kitapla balkonunda sallanan sandalyesine oturur okurdu. Saatlerce yok olurdu dünyadan. Bazen bilgisayarına yazardı. Nadir zamanlarda arkadaşları gelirdi. Başka bir kadına dönüşürdü o zaman. Ara sıra kahkahasını duyardım. Göğü yırtarcasına acıtan kahkahalar atardı. Derdini seviyordu ve onunla yaşamayı. Lambayı açık unutan oydu.

Aydınlığını burada bırakıp gitti belki de.

Yedinci katta tek yaşam belirtisi sadece bir ışık yanardı. Ruhi’yi yakıştırdım ona da. Ruhunu eve hapsetmiş birinin insansız yaşam alanı gibiydi. Ne perdenin kenarı açılırdı ne balkonda bir insan görüntüsü. Gece oldu mu ışığı yanardı. Perdenin ardında bir insan gölgesi görünürdü o kadar. Küçük adımlarla evin içinde yürüyen biri. Varlığı ile yokluğu arasında gidip gelen bir ruh. Bedenine tutsaktı sanırım o da çıkamıyordu.

Yıkıma yedinci kattan başladılar. Ucu iğne gibi kocaman bir makineyle kıra kıra başladılar yıkmaya. Odaların da kendi hikayeleri vardı, toza karıştı. Yedinci katın duvarları maviymiş. Göğü görmeyen Ruhi kendine göğü getirmiş. Ayla, mora boyamış duvarlarını. İçindeki kalabalık dünyayı duvarlarına taşırmış. Mürüvvet teyze, bej/sarı arası bir tonda rutine bırakmış duvarlarını. Ali amca, su yeşiline boyamış. Ruhundaki çalkantılı devinimler arasına huzur koymuş. Üçüncü kattan itibaren bina çöktü, toza beledi ortalığı. Benim de arkadaşlarım hikayeleriyle kayboldu orada molozların arasında.

Penceremden gördüğüm dünyayı boşluk sardı şimdi. Hepsi ile birlikte yaşadığım bir hayatım vardı. Hiçbiriyle göz göze gelmedik. Benim burada olduğumu fark etmediler bile. Bir pencerenin ardında yatağa mahkum bir kızın, arkadaşlarını çaldıklarını kimse fark etmedi.

Annem artık perdeyi dilediği kadar çekebilir. Görecek, kuşlardan başka kimsem kalmadı.

Özge Can