Ambiyans Yapayım Derken

Ben boşandıktan sonra her yaz Kalamış’ta yalnız takıldığım için kendimce bazı klasiklerim oluşmuştu. Geçen yaz ara vermiştim malum sebeplerden 😉 Neyse… Neydi bu klasiklerim? Bütün kızlar toplandık, örneğin. Bir seferinde evdeki bütün içkileri salondaki yemek masasına toplayıp fotoğrafını çekmiştim. Aldığım en bomba yorum, canımın içi teyzemden gelmişti: “Onlar bizim kızlar değil mi?” Kopmuştum teyzemin yorumuna.

Bir başkası “Oğlum onları tek başına içmiyorsun, di mi?”

“Yok, saçmalama. Tabi ki hayır. Onlar sadece Instagram fotosu olarak kalanlardı.”

Ama ne içkiler, Allah Allah. Babamın yıllanmış viskileri, günümüz içkileri, tarihi geçmiş olanlar… Nasıl bir koleksiyonsa 2014’ten kalma Ballantine’s var. Ulan içsen bir türlü, içmesen bir türlü.

Bir keresinde kendimce ambiyans yapmıştım.

Bara -hani 90’lı yılların evinin her salonunda olanından, başka bir şey aklınıza gelmesin- şişelerin yanına içki kadehlerini de koydum, uçaklarda verilen küçük içkiler vardır ya onları da yanlarına yerleştirdim. Kendimce tam Instagramlık bir foto yarattım. Bodos çektim. Yapıştırdım gitti. Ulan şimdi düşünüyorum da ne kafası yaşıyordum acaba? Şu an yapamam yani. Neyse çektim o fotoyu, koydum Instagram’a.

Sonra mı?

Yattım tabi. Bir süre sonra telefon çalmaya başladı. Yaldır yaldır mı desem, bangır bangır mı desem, telefon durmadan çalıyor. Şöyle bir göz ucuyla baktım. Dedim, hadi açayım, ne olacaksa olsun.

Biraz önce fonda “Sana her günümün ihtiyacı var“ çalıyordu. Şimdi de “Belalım benim“çalıyor. Hadi hayırlısı. Ulan bu hayata ne çektiysem yüreğimden çektim. Şarkılar bırakmıyor ki yazayım. Ama yazacağım, nasıl azmettiysem…

Açtım telefonu.

“Cem?”
“Evet”
“Instagram’a fotoğraf koymuşsun.”
“Evet koydum.”
“Tamam koydun ama fotoğrafa baktın mı?”
“Evet baktım.”

Ama nasıl bakmışsam telefondaki ses bana diyor ki; “Belli ki bakmamışsın.”

O an moddayım çektim ama mod benle değilmiş belli ki. Bu arada bunları komik yazıları seven yazarımız Mehmet Gökcük için kaleme alıyorum. Ben de katılıyorum kendisine. Komik yazılara daha ihtiyacımız var sanki. Neyse gene konudan saptım.

Karşıdaki ses diyor ki “Fotoya bir daha bak istersen.” Ulan nesine bakayım, di mi, koymuşum fotoyu zaten. Bence on numara, beş yıldız fotoğraf. Gene de aklıma kurt düştü bir kere. Fotoğrafa bir baktım ki…

Bak o anı anlatmalıyım. Evdesin, ambiyans yapacaksın ama kafa 1 milyon. Eskiden herkesin salonunda olan barlar vardır ya aynalı -abi aynalı bar nedir yahu?!- malum bende ev haliyleyim. Karşımdaki aynanın farkında olsam çeker miydim o fotoğrafı?

Telefondaki ses “Abi belli ki çok afili bir ambiyans fotosu paylaşmışsın. Allah keyfini bozmasın ama keşke o aynadan yansıyan boxerin olmasaydı” demez mi?!

Ulan yaptığım ambiyansa mı yanayım, rezil olduğuma mı?

O dönem fotoğraf nasıl silinir onu bile bilmiyorum üstelik. Hemen açtım kimler görmüş diye. Ulan bir de beğenilmesin mi? Fotoğraf kalsın desem bir türlü, kalmasın desem ayrı. Neyse o uykulu halimle sonunda yok etmeyi başardım fotoğrafı. Tamam gören gördü ama like da fena değildi. Çok ayıp, çok ayıp 😝

Allahtan ben kurtuldum Instagram’dan, bir iki ay önce kapattım gitti. İlerde ne olur bilemem, bakarsın tekrar açarım.

“Sen, sen ol, her halini paylaşma” der atalarımız. Yok atalarımız demez ama kısmet be. Sen, sen ol, boxerla ambiyans yapma. Hele ki aynalı barda 😉 Hâlâ çok gülüyorum 😂

Hadi kalın sağlıcakla.

Gırgırına,
Cem Albayrakoğlu