Bekleyişler Ardında

“Bekle dedi gitti
Ben beklemedim, o da gelmedi
Ölüm gibi bir şey oldu
Ama kimse ölmedi…”

diyor Özdemir Asaf şiirinde, Duman topluluğunun solisti Kaan Tangöze de, şarkı olarak yorumunda. Kavuşmak/vuslat bir elemin, acının son buluşu ise, ayrı kalmak da, yemeği, suyudur ya, işte beklemek de onu besleyen ışıktır. Öyle bir ışık ki, acıdan acı, karadan karanlık, elemden yaşlı, kaderden kaçamayışlı…

Yoğunluk

Kader ve karma nasıl birbirinin tersi ise ayrılık ve kavuşmak da öyledir. Nedense kader ve karma birbirine karıştırılır ya toplumumuzda, ayrılık ve kavuşmak da birlikte anılır aynı, belki daha da yoğun ölçüde.

Ağla

Ağla, ağla ilenesi, ilenilesi ağla, ahmak gururun kırılana, parça parça olana kadar ağla. Üzerinde tepin, çığlıklarını duy içinden sana haykıran sesin ve sevin, kahkahalarla ağla. Yalnız, o tepinmelerin bile ahmaklığın, gururun eseridir, unutma, ağla, çığlık çığlığa ve kahkahalarla!

Ahmak Gurur

Bekleyen kim ya da bekleten mi var? Gururun saraylısı bende mi sanıyorsun? Bin kez düştüm, bin kez öldüm, tinim burnumdan çıkana kadar. Tinim göğe erene kadar doğmadım yeniden, asla zorlamadım aslımı, kopya desenlerle süslemedim tenimi. Bin kez ölmeden doğmadım, ben davamın kapısında yatarım. Gurur bende ise eğer, ben o çığlık çığlığa kahkahaları içimde attım. Gururun saraylısı, ben tenimle çok ağladım, şimdi içimden ağlıyorum. Evrenimde okyanuslar, gururumdan mı sanırsın, gururun saraylısı? Çığlıklarımı duyun ya da umursamayın, her zamanki gibi maskeli gülüşlerle gelmeyin, istemiyorum. Onurum, tinim, kut’um, sür’ümle evrenimde derin, engin soluklar alıp veriyorum. Ahmak gurur, onurumdan uzak olsun.

Lânet olsun Yezid’e

Yezid’in, kızı “Afiyet”in, dostu “Ziya”nın, Haccac bin Zalim’in ruhundan uzak, karşıtlıklarından bile uzak, tinim, kut’um, sür’üm, onurumla esiyorum adım adım kara ayın aydınlık ışığında, ay ışığının pırıl bırıl aydınlık yolunda. Bekleyiş ahmak bir gururun budalalığına dönüşmesin. Adım, adım ve adım; yaşamın içinde ve ötesinde adım, adım ve adım…

Gönlü Varsıl Olanlar

Ahmak gururun saraylıları kendi Şam Valiliklerinde ibret-i âlem için sarayların en gösterişlilerini yapar, yaptırır ve bunu şan, şeref sayarken, usta Niçe (Nietzsche) gibi “Yaşasın soylu yoksulluğum” diyenlerden olalım, gönlümüz dev bir orduya karşı 70 kişilik küçük bir topluluğa destek veren yedi Türk atlısını anlatan efsaneler gibi varsıl.

Sevi ve ışık ile!…

Atakan Balcı