Güzde İstanbul

Türlü vakitlerinde bu şehrin
Türlü dertler edindim
Farklı sevinçler yaşadım
Müjdeler aldım, verdim
Kasvetli yollarında ömür harcayarak gittim, geldim
Kimi zaman haytalığı, kimi zaman sükûneti seçtim
Borçlandım, vaktinde ödedim…

Türlü vakitlere pek çok şey sığarken
Güze sığanların rengi başkaydı
Tadı başkaydı
Kalbimde bıraktıkları iz
Bakışlarıma işlediği ezgi başkaydı…
Mesela aşkı tanıma merasimi güzdeydi
Aynı anda üşür ve yanarmış insan, öğrendim
Mesela İstanbul’a ilk adımım
İstanbul’da dünyaya ilk selamım da güzdeydi
Hatta kurduğum büyük hayallerden biri de güzde gerçekleşti…

O yüzdendir
Güzde daha içten yazarım şiirlerimi
Denizlere daha efkarlı, daha tutkulu bakarım
Güzde doğanları pek ayrı severim
İstanbul’dan başka bir diyarda güzü düşünemem
Çünkü bin yıllık ağrılara, sancılara rağmen
Bu şehir fırtınaları da kucaklıyor
Garibi, gurebayı
Deliyi, aklı fazlayı
Aşkı, aşığı, maşuku
Gönlü zengin herkesi sarmalıyor…

Bu şehir güzde başka bir şiir olurken
Bu şehirde ben
Sadece güzde kendimi şair hissediyorum…

Divaneyim Salacak’ı arşınlamaya
İskelede sevgiliyi karşılamaya
Kuleli’den bakarken derin derin
El sallarken vapurlara
Bu kalın sesimle şarkılar söylemeye…
Tutkunum Hisar’ın Hisar aşkına
Rumeli’den Anadolu’ya
Anadolu’dan Rumeli’ye atılan o efsunî bakışlara…

Güzde, aşkla, sevgiyle…

Mehmet Gökcük