Mektup

Kırgınlıkların unutulup gitmediği, saklanmadığı, belki de bir bulut olup göğe yükselmediği ufacık bir gezegendeyim. Herkesin, herkese kırgınlıklarından kolaylıkla bahsettiği, acılarından kurtulmak için onca çaba sarf etmediği, hayalini kurduğu bir yerdeyim.

Kendini kuş gibi hafif hissedersin bu yerde.

Kendini açıklamak için uğraşmazsın.

Birilerine beni anlasınlar diye dil dökmezsin. Buna gerek yoktur çünkü. Herkes, herkesi anlar. Başka pencerelerden bakmaz kimse. Herkesin kendine ait bir penceresi olduğunu bilir burada.

Buraya neden mi geldim?

Ben de kırgınım herkes gibi. Kimselere anlatamadığım sırrımı burada anlatıp kurtulmak istiyorum. Orada neden anlatmadığımı herkes biliyor. Başka gözlerin üzerimde olduğunu biliyorum. “Bakmayın bana!” diyemiyorum. Ben ne dersem diyeyim, gene de bakacaklar. Sonsuza dek burada kalamayacağımı da biliyorum. Anlarlar. Çekip gittiğimi anlarlar. Geri döndüğümde aralarına almazlar. O gözleri özler olurum. Beni yalnızlığıma terk ederler. Bunu istemiyorum. Kısa bir ziyaret sadece bu. Kendimi bir an olsun özgür bırakma isteğimden.

Gözlerimi kapatıp, sanki buralara aitmişim gibi hissetmeye çalıştım. Böyle olursa, kendimi bir az olsun daha rahat hissederim diye düşündüm. Yanılmışım. Geldiğim yerin kalıntıları hâlâ üzerimde. Atamıyorum onları. Yakamı bırakmıyor gözler. Bir çift gözün hayali bile yetiyor bana. Tir tir titriyorum. Nasıl bu hâle geldim diye düşünüyorum.

Gözlerimi kapıyorum. Söyleyeceklerimi hayâl ediyorum. Bedenim ısınıyor. Gözlerimi iyice sıkıyorum. Neden korkuyorsun?

Bunun hayâlini kurmuyor muydun? Söyle, gitsin işte!

“Be-ben, ben olamıyorum! İstediğim kişiden çok uzakta bir yerdeyim işte. Nasıl anlatsam, bilemiyorum. Yaptıklarım, yapacaklarım…”

Ağlamaya başlıyorum. Avutacak kimse yok etrafımda. Bir çift göz bile yok. Sevinmeli miyim? Üzülmeli mi? Bilemiyorum. Kimsenin umurunda olmamak beni neden rahatlatmıyor? Başkalarının beni herkesle aynı kefeye koyduğu, neyin yanlış neyin doğru olduğunu ben daha öğrenememişken dayattığı sevmediğim o yerden uzaklaşmış, kendimi burada apaçık ifade edebilmişken neden hâlâ tam anlamıyla mutlu değilim.

“Başkalarının dayatmalarından sıyrılıp ne istediğimi bilmiyorum. Gün geliyor, onların dayattıkları bana doğru gelirken birden değişiveriyor her şey. Kafamda dolaşan düşünceler bana ait değil. Olmam istenen ne varsa oldum işte! Daha ne istiyorsunuz benden!”

Biri görse deli sanırdı beni. Oysa ben, kendine yabancı biriyim.

Midas’tan tek farkım eşek kulaklarım yok benim.

Tüm ülkenin duymasını istemediğim kendim olma aşkım vardı.

“Bu saatte olur mu öyle dışarılarda?” dediler, dışarı çıkmadım.

“Okulun bitti, tek başına olur mu öyle?” dediler, evlendim.

“Artık yaşın geçiyor, çocuk yapman lazım, olur mu öyle şey?” dediler, çocuğum oldu.

Hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ben mutsuz oldum. Onlar “olur mu?” dedikçe, ben giderek dibe battım. Kendimi tanıyamıyorum artık. Ben ne istiyorum? Belki de ne istiyordum? Bu doğrularla büyümeseydim, şimdi ne yapıyor olurdum? Bu düşünceler kafamda dolaşıyor bu sıralar. Kaçıp gelmem de bu yüzden. O gözlerin etrafında söyleseydim bunları, düşünme derlerdi. Çok düşünüyorsun. Aykırı olurdum. Cezalandırılırdım. Aralarına almazlardı beni. Konuşmazlardı.

Başka ihtimallerin varlığı, onları çileden çıkarırdı. Yok sayıyorlar, kolay olanı seçiyorlardı onlar. Ben artık yapamıyorum. Başka hayatların var olduğunu biliyorum. Tek bir doğruya göre yaşamak istemiyorum. Gözlerin yokluğumu fark etmesini umursamıyorum. Korkmuyorum. Ben cesur değilim, siz körsünüz! Mektubumu bulduğunuzda, beni aramayın, sormayın. Sizin aksinize, ihtimallerin varlığı beni tedirgin etmiyor, heyecanlandırıyor.

Hâlâ dünyanıza dönmediysem telaşlanmayın. Kendim olmanın sarhoşluğuyla, gökyüzünün maviliği bile keyiflendiriyordur beni.

Damla Gümren