Ayça Karauz

Üniversitenin ilk yılındayım. Daha 17’sindeyim. “Gerçekten 1 yıl sonra 18 yaşındayım. İnanamıyorum reşit oldum” hevesindeyim. Bilirsiniz işte! İnsan üniversitenin ilk yıllarında hele de ailesinden farklı bir şehirdeyse birçok şeyle ilk kez karşılaşır. Harçlığın bitmeyecek zannedersin, biter. Yüzüne her güleni dost zannedersin bakarsın ki sonuç…

Küçük bir çocuktum daha, yalnız kalma korkusunu yaşadığımda… Bir anda, bir tahlille allak bullak olmuştu hayatımız. Anneme destek için pervane olan babam, uzun ve yorucu hastane maceraları, hayatın diğer yüzüyle erken tanışmama neden oldu. Bu süreç uzun ve yorucu olmakla birlikte sonu itibari ile…