Nerede kalmıştık? Çok da önemi yok aslında. Sadece konuşuyoruz, seninle ben. Düşünüyorum da, sadece gitmek var aklımda. Söylemiştim sana hatırlarsan, bu şehir beni boğuyor, diye. Üstelik sadece bu şehir değil, her şehir beni boğabilir gibi geliyor bana. Sanırım şehirlerden nefret ediyorum. Belki de sadece…
Şiir okuyan adamlardan nefret ediyorum. Bir şiir seçip kendine okuyan adamlardan değil; şu sesini değiştirip bir tiyatrodaymışçasına okuyan tiplerden bahsediyorum. Komik geliyor. İçten içe dalga geçiyorum onlarla. Şarkı söyleyen adamın büründüğü haller o kadar kötü gelmiyor mesela. Onun da samimi olmadığını biliyorum ancak gözüme…
Şimdiki aklım olsa… Tam olarak böyle başlayan cümleler kuruyorum. Sırf üniversite mezunu olmak için tercih yaptığımda tam olarak bugün bunları düşünüp düşünmeyeceğimi bilmiyordum. Ailem ne kadar sevinmişti. Hele ki babam. Sonra annem gururlanmıştı. Halbuki düşününce ne üniversite okumak ne de benim okuduğum bölüm o…
Yıllardır kimse ölmüyordu. En yaşlımız 103 yaşındaydı, yalnız yaşıyordu ve hâlâ kendi ihtiyaçlarını karşılayabiliyordu. Bizim köy 47 hane, 225 nüfusa sahip. Kadınların sayısı biraz fazla çünkü zamanında bazı erkekler iş-aş diyerek köyü terk edip şehre göç etti. İlginçtir, hiçbiri giderken eşini ya da çocuklarını…
Aylardır iş arıyordum. Bütün kariyer sitelerini, kendime uygun olduğunu düşündüğüm tüm ilanları tek tek incelemiş ve kendime en uygun ilanlara başvurmuştum. Örneğin ilanı verenin aradığı özellikler arasında İngilizce varsa o ilana başvurmuyordum. Buna rağmen geride kalan sekiz ayda tek bir başvuruma dahi yanıt alamamıştım.…
O adamı ilk kez yedi yıl önce fark ettim. Şişli’yi Nişantaşı’na bağlayan dik yokuşlarından birinde, duvarları açık mavi renge boyanmış bir apartman dairesinin ikinci katında, perdeleri açık pencerenin tam önünde... Pencereyi açmaz, önünde durmaz, yoldan geçenlerden hiç haberi olmaz, televizyon izlemez, kimseyle konuşmaz... Sadece…
“Büyük bir küllük satın almak çok sigara içtiğimi gösterir mi?” Züccaciye dükkanında çalışan kadın gözlerini devirdi. Bir eli Hâlâ ilk geldiğimdeki gibi rafa dayalı, diğer eliyse üstündeki sweatshirt’ün cebinde, muhtemelen telefonunu okşuyordu. Bana cevap vermek gibi bir derdi yok gibiydi. Zaten vereceği cevap da…
“Sen hiç döne döne dayak yedin mi?” Yememiştim. Döne döne dayak yemeyi ilk kez duyuyordum. Aklıma semazenler geliyor, her dönüşte birini tokatlıyorlar, diye düşünüyordum. Üstelik döne döne dayak yemeyi gerektirecek bir şey yapıp yapmadığımdan da emin değildim. Neyse, ben en iyisi size her şeyi…
Sürekli birileri ölüyor mahallede. Daha 3 saat önce konuştuğum çocuk, köşeyi döndüğünde ölmüş mesela. Geçenlerde de Hilmi Amca ölmüştü. Bizim bakkalla konuştum, onun da eniştesi ölmüş birden bire. Sonra yan komşumun eltisi, sokağın başındaki tekelin hemen üstünde oturan deli amca. Gerçi onunki diğerlerinden biraz…
Arabanın farları hiç aydınlanmayacak gibi görünen gecenin karanlığını bıçak gibi çizerek geçti. Göz bebeklerim kısılmaya başlarken, göz kapaklarım ani bir seğirmeyle arabadan gelen ışığa dur demeye başladı. Artık gelen arabanın markasını seçebiliyordum; 1960’lardan kalma bir Chevrolet Impala. Yine de arabanın içinde kim olduğunu, o…
