Gülüyor bazısı, ağız dolusu. Gözler eşlik etmiyor, gülüş replika. Ahval açık olmasın diye korkusu. Görünüş tamam ama gülüş replika. Renkler dans ediyor kıyafetinde. Dili neşe saçıyor hemen her yerde. Lâkin bütün bu durum aslında perde. Gözlerinden belli gülüş replika.…
Nasip olsun isterim; ülke ülke gezmek, başka tür bakışlar görüp oksijenin başka renklerini çekip içime, başka başka tepelerde şarkılar söylemek. Gitmeden önce helalleşmek herkes ile, nasip olsun isterim. Bilmeden fazla yem verip sonuna sebep olduğum japon balığıyla meselâ. Meselâ, beğenmeyip yırtıp attığım şiir dolu…
Henüz ağarmadan tan yeri soğuk suyla buluştu yüzüm. Gece boyunca otuz dokuzdu ateşi yavrucağın. Otuz sekizi görünce, ana kucağına bırakıp yavrucağı biraz uyuyuverdim. Malûmunuz dünya beni bekliyordu. Dünya dediysem, dünya kadar iş yani. Patron nettir. Vaktinde gelmeyen, patronun nazarında işçi mişçi değildir.…
Seni görsem değişiyor hayata bakışım. Islanmış toprağa çamur demek gelmiyor içimden meselâ. Yeni bir fidan ekmek için fırsat diyorum. Seni bir süre görmesem değişiyor hayata bakışım, dünyadaki herkes bir başkası oluyor. Yani herkes hiçkimseye dönüşüyor, yalnızlaşıyorum.…
Açarsan pencereni kalabalıklara karşı İstediğini görürsün apaçık. Çok güçlü hayâl gücüne gerek yok, bakış açın söyler sana her şeyi. Meselâ bir bakışa göre, der ki İstanbul’un pencereleri; "Off! İtişen, kakışan bu insanları görmek ne sıkıcı!" Bir başka bakış ise şöyle görür; "Hayat bir mücadeledir,…
Yıkılmaz, yok olmaz bina arar. Bir ağaç, bir umut, bir gövde sarsılmayan. Ya da bir insan, gerçek bir insan, derdi dert edinen, gözlere bakan, gerçek bir kalp taşıyan. İşte bir fırtınanın ortasındayız şimdi. Kimdir o bina, o ağaç, o dağ? Bizi biz eden hangi…
Sen, gül! Gül ki çehrendeki ay ışığı yüreğime dokunsun, gül yüzünden yansıyan mehtap yeni şiirlere manzara olsun. Sen umut ve mutluluk doluyken şair olmanın bir başka boyutuna geçiyorum, dizeler heceler hâlinde dans ederken güçlü ve hakiki kafiyeler düşüyor ellerime. Ve ellerim, paylaşmaya aşık ellerim,…
Dökecek olsak içimizdekileri, öfkeden ibaret dağlar, atom bombası benzeri patlamalar, bir de sanırım yorgunluk, kırgınlık, yılgınlık çıkar. Ama aynı içte bir de özenle sarıldığımız sabır var. Şiir şiir büyüyen umut var. Asla vazgeçmeyeceğimiz inanç var. Kadim mi kadim, yoğun mu yoğun sevda var. O…
Ellerim kalem tutarken umudun elde edilişindeki zorluğu hatırlıyor ve onu ayakta tutmanın önemini, varlığının değerini. Yokluğunda ise nasıl da kaybolduğunu oksijenin. Ellerim çiçek tutarken takvimlere aldırmadan baharı hatırlıyor. “Her mevsim mümkün” diyor güneşi yürekte tutabilmek, sımsıcak hisler besleyip bakışlarla hayata salıvermek.…
Bazen diyecek pek söz olmaz, yaşamak kendi başına şiir olur; hazin, coşkun veya bulanık. Bu defa hayat rüzgârının seyrine daldık ve kalemi köşeye bıraktık. Gel bakalım hayat bütün güçlüğün ve güzelliğinle. İster bulutlara dokundur kalbimizi ister ser yere, sere serpe.…
Sen seni tanımadan, huyunu suyunu bilmeden başkaları hakkında konuşma çocuğum. Kendin türlü hatalar yaparken -ki insansın normaldir- başkalarının hatalarını anlatma çocuğum. Başarmak için gerekeni yap, elinden ne gelirse. Gerekenler arasında “hile” yok, unutma çocuğum. Bazen kaybetmek de kazandırır, hatta kazanmaktan fazlasını. Hayatın devam ettiğini…
Henüz genç hissettiğim zamanlardı, türlü hayallerim, zamane gençlerinden farklı planlarım vardı. Dünyayı kurtarmak gibi şeyler değil de şiir gibi bir hayatın mümkün olduğuna inanmak gibi. Hayallerimin ve planlarımın suya düşme ihtimalinin de farkındaydım. Sonuçta dünya tenzih edilecek bir vadi değildi. Kusurları vardı, insanların sebep…
Bazen gri, çok gri, koyu gri. Bazen siyah, simsiyah, kör karanlık. Bazense berrak yeşil, serin mavi, derin kırmızı. Rengârenk! Doğumhane ve mezarlık arasında birer hikâyeyiz. Kendi hikâyemizde figüranız bazen. Bazen başrol. Bazen de sonraki sahneyi merakla bekleyen seyirci. Zaman ise durdurulamayacak kadar hızlı, geçişini…
