Çok kalabalık bir yerde hiç hareket etmeseniz bile arkadan gelenler sizi ittirir ve istemeseniz bile ilerlemek zorunda kalırsınız. Yahut sağınızdan veya solunuzdan geçen biri size omuz atar, belki varlığını bile unuttuğunuz omzunuzu hatırlatır size. İşte İstanbul da tam olarak bu işlevi görüyor benim hayatımda.…
Saat sabah yedi buçuk. Tarihi Çınaraltı çay bahçesini sonunda bomboşken yakaladım. Yalnız kalmak istiyordu ruhum ne zamandır. İnsanlar arasında olup görülmemektense, insanları görmemeyi tercih eder oldum çünkü. Hem burası kalabalık olduğunda yer bulmak da zor oluyor. Yer bulmakla da bitmiyor dert. Zaten görülmeyen biriyken,…
Arabasından indi ve Boğaz’ın serin sularını izlemeye koyuldu. Bu karanlıkta, hem içindeki hem de dışındaki bu karanlıkta, hırçın dalgaların birbirleriyle olan kavgaları ürkütücü görünüyordu. Gene de bu dehşetengiz manzarada onu çeken bir şey vardı ve bu daha da korkunçtu. Bir sigara yaktı. Farkında olmadan…
Gülüşlerimi avuçlarında biriktiren sensin, fikirlerimin ardında gizlenen sen. Kelimelerimi şiir eden sensin. Sensin, ezbere bildiğim tek şiirim. Ve bir sen duyarsın dizelerimde titreyen sesimi ki sensin konuşmamın müsebbibi, bir tek sen. Çünkü sensin içimdeki tüm seslerin ezgisi, tüm notaların koştuğu o parça sensin.…
“İnanamıyorum, Nakkaştepe’yi çok sevdiğimi yıllar önce söylemiştim sana. Unutmamışsın… “ dedi kadın, adam arabayı park ederken. Adam ise yalnızca gülümsemekle yetindi. “Uzun zaman olmuştu bu millet bahçesine gelmeyeli de. Heyecanlandım bak şimdi.” Adam yine gülümsemekle yetindi. İçinde bulunduğu atmosferi daha derinden hissetmek istercesine arabanın…
Sessiz çığlıklar atıyorum ve sesim yankılanıyor kayalıklarda. Yüreğimden bir parça kesiliyor keskin bi’ bıçakla parça parça eksiliyorum zamanla. Kan lekeleri işliyor ruhuma damla damla ve sen görmüyorsun. Sana susuyorum her zamanki gibi, susuzluktan tükeniyorum sanki. Her çiçek bir gün solar nasıl olsa, değil mi?…
Ruhunuzdan bir parça alındıktan sonra daha bitkin, endişeli, hevessiz hissedebilirsiniz. Bu çok normal bir durum. Biz genelde hastalarımıza böyle hissettikleri anlarda ruhlarından parça verdiği kişilerle vakit geçirmelerini öneriyoruz. Böylece ruhunuz tamamlanmış hissedecektir.…
Cevat’ın taburcu olmasının üzerinden iki hafta geçmişti. Bu süre zarfında Eylül ve Rüzgar birbirlerini çok daha iyi tanımış, birbirlerine oldukça alışmışlardı. “Ne iyi oldu Rüzgar akşam yürüyüşü yapmak.” Temiz havayı içine çekti. “Ben çok severdim eskiden böyle akşamları Kurtuluş Parkı’na gelip bu ağaçlı yollarda…
Gözlerini açtığında hastane odasındaydı, koluna serum takmışlardı. Boğazında rahatsız edici bir ağrı vardı. Yavaşça başını çevirdiğinde, pencerenin önünde arkası dönük bir şekilde kitap okuyan Rüzgar’ı gördü. “Rüzgar?” Sesle birlikte başını kitaptan kaldırdı ve ayağa kalktı. “Uyandın demek. Nasıl hissediyorsun?” “İyiyim de tam olarak ne…
Haftalar olmuştu Feveran’a uğramayalı. Yoğun iş temposunun yanına melankolik halleri de eklenince epey uzaklaşmıştı birçok şeyden. O çok iştahlı Eylül yemek yemiyordu bir kere. Arkadaşlarının mesajlarına dönmüyordu, merak edeceklerini bile bile. Yalnızca disiplininden ödün vermemişti; bedeni, ruhu kanarken bile. “Cevat abi ben geldim.” Sesinde…
