Burhaniye’nin Dutluca köyünde doğmuşum ben. Denizi olmayan rakımı yüksek minicik bir köyde. Anneannemin öldüğü gecenin sabahına gelmişim dünyaya. Annem bu dünyadan göçerken. İki ölüm bir doğum. Bir isim koymak gerekmiş yavruya. Suzan mı olsun adı, Bahriye mi derken dedem; “Bahriye gitmedi. Torunumla geri geldi”…
Bu dünyada yaşattığını yaşamadan ölmek yok büyük ihtimal. Yaptığımdan pişmanım. Kabul ediyorum !!! Bu aşırı duygusal bir itiraftır. Zamanını hatırlamıyorum. Bir ara annemin tencere dolabına dalmıştım. Bütün çocukluğumun şahidi dilsiz nesnelere neden öyle üvey anne gibi davrandım, şimdi sorguluyorum. İşte bir ara gaza gelip,…
Güneşin, bir gün önce yağmış karı ortadan kaldırma çabası var bugün. Yüzünü birazcık gösteriyor nazlı bir sevgili gibi. Deniz ile aşk yaşayan poyraz sayesinde, soğuk iliklere kadar hissettiriyor kendisini. Şu sigara mereti yüzünden kapının önüne atılmış tahta masaların birinde, kendini bile ısıtmayan bir elektrikli…
“Ooo… Kabuk tutmuş. İyileşiyor demek ki.” Nasıl oluyor da o kabuğu görebiliyorsunuz bilmem ki. Bazı yaralar asla kabuk bağlamaz oysa. Alttan alttan hep kanar. Benzemez on iki yaşın yaramazlığından kalan küçük bir anının sızısına. O anı gözümün önünde şimdi. Sağ dizim kemiklerim görünecek kadar…
O zamanlar çalışmak da yollar da pek keyifliydi. Elimizde bu telefonlar, tabletler yoktu. Gözünün içine baka baka konuşulurdu insanların. İlişkiler samimiydi. Ne kadar depresyondayız desek de, bunalıma izin vermeyen arkadaşlarımız vardı. Her sabah “Günaydınııın” diye şakıyan bir sesle başlardım güne. Sonraları bu “Günaydın”ı bir…
Sene 2000. Söylenmesi kolay yepyeni Milenyum. Çanakkale’ye gelişim dün gibi. Tam yirmi yıl olmuş. Elli sekiz, bilemedin altmış kiloyum. Sarı uzun saçlı, yirmi yaşlarında bir genç kızım. Deli bir özgüven patlamış. Direksiyon başındayım ama üç kilo alınca panikleyip on kilometre yürüyorum o zamanlar. Belimde…
Her yer bembeyaz. Kar ve buzla döşendi yollar. Bir haftadır kanepeden kalkamıyorum. Perdeleri sonuna kadar açtım. Yağan karı seyrediyorum. Bazen tipi şeklinde yağıyor. Delirmiş gibi. Bazen sakinliyor. Akşam olup ışıklar yanınca, çam ağaçlarının dallarına geceden sim serpmişler gibi oluyor. Bir haftadır griple beraber yaşıyorum.…
* Leyla’lı Öyküler’in birinci bölümü için 👉🏻 Leyla’lı Öyküler | 1 3. Katil Leyla Cinayet gri havalarda işlenmeli. Leyla’ya kalırsa mevsim önemli değil; soğukta da olur, sıcakta da. Ama yağmur yağacağını fısıldamalı kulaklara. Çünkü yağmur yağacak diye herkes evine kaçar. Ancak Leyla gibi kaçıklar…
1. Leyla (Meczup Leyla) Leyla yorganı sıyırdı attı üstünden. Sıcak basmıştı, gece basmıştı. Düşünceleri beynini en teçhizatlı ordularıyla basmıştı. Kalktı. Geceliğini düzeltti. Sabahlığını giydi ve ışığı açtı. Her biri bir başka yere dağılmış bluzlar pantolonlar etekler gördü. Aslında gördüğü bilinçaltının mağaza vitrini gibiydi. Eski…
Adım Hürdeniz Yılmaz. Keşke adım gibi olsaydım. Adım gibi ferah, kaygısız rahatlatan. Ama öyle değilim. Bu kadar gerilim, bu kadar tedbir ve yaşam tarzım ismimle birbirine ters işte! Yanlış diyebilirim her şeye. Herkesi düzeltmeye uğraşabilirim. Yaptıkları hiçbir şeyi beğenmeyebilirim. Aklıma olmadık şeyler gelebilir ve…
Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk Hiçbir yere gitmiyor. Edip Cansever Beş altı yaşlarımdayım. Evimiz Gelibolu Astsubay orduevinin tam karşısında. Bu yüzden neredeyse her gün oradayım. Annem arkadaşları ile pasta salonunda buluşuyor. Bu tarz günlerde de pastanede içinde ne olduğuyla pek ilgilenmeden yediğim unlu…
Şimdi kocaman denizlerde, kocaman gemilerde Neden yok küçüklüğümüzdeki büyüklüğümüz; Çocukluğumuzun bahçelerinde, o evlerde Kâğıttan gemilerimizi yüzdürdüğümüz. Bir şeyler mi kalmış çocukluğumuzda, çocukluğumuzla çözdüğümüz.. Özdemir Asaf Serin bir eylül sabahı. İşim nedeni ile erken çıktım yola. Yarım saatlik bir araba yolculuğundan sonra doğduğum kasabaya tam…
