“Ağlarsa anam ağlar ardımdan”ları dinleyip hıçkırıklarla ağlayan, “Annemin yelkeni olsa açsa da gelse”lerle kınalar yakılırken gözyaşlarına boğulan son nesil bizdik. Evet evet, bizdik. Artık ne analar ağlıyor arkadan ne de evlatlar yelkenli gözlüyor. Ne oluyor? Neler oluyor? Nasıl duygular bu kadar hızla yok oluyor?…
