Ayda’ya

Bir ses gelse
Bin umut doğuyor yüreğimde
Bir el uzansa, gözyaşımda çocukluğum var
O eteklerimi toplayarak oturuşum
Elimde parlak paketli bir yemiş
Bir de gülmek için sebeplerim var
Ah deyişimde, koşan annem, babam,
Kardeşlerim, ninem, dedem, teyzelerim var

Can yangısı nedir?
Elim sıkışsa, üfleyen,
Gözyaşımı dudaklarına su yapanım, annem var

Ah Ayda;
“Caanım, güzel kızım” diyen annen geldi aklıma
Zihnimde, sen ilk yürüdüğünde
Islanan bakışlarıyla sana bakan anneni gördüm birden.
Ellerine tutmayı öğreten,
Ayaklarına patik giydiren,
Yıllarca emziren,
Varlığına, can siper eden

Öyle bir emek ki bu kızım
Sevgi ile işlenen
Adına bakma, belki basit dört harfi var
Anne denilenin
Yeri boş artık seninkinin.

Ah Ayda; güzeller güzeli gülen Ayda;
O tozlu çukurda, bunca saat boyunca
Ne yaptın sen orada?
Üşüdün, soludun, kalbin çarptı da
Durdun ha,
Allah’tan umudunu kesmedin ya,
Ağlamak adeta ödül geldi bana

Taşların arasından çıkan o nazlı buklelerini gördüm
Sıra sıra dizili güzel dişlerinde gülüşlerini
Bir su içmeye hasretini
Canın yandı ama
Rabb’a şükrünü gördük güçlü kızım

Hiçliğimizi tattık…

Ah be Ayda; annen de çıksaydı da
Ayranı çalkalayıp, köfteyi yoğursaydık
Parmak uçlarında zıplayışını,
Sabırsızlanışını görseydik ocağın başında
Alkış tutsaydık her lokmana

Ben yutkunuyorum her sana bakışımda
Utanmayan, yerin dibine batsın bu dünyada
Lanet olsun kör başlı şeytanlara
Bir koca dünya, anne sevgisini veremeyecek sana
Yazık binlerce kefensiz yatana

Mavi Ahıskalı