Sabah işe gelirken kaldırdım yüzümü gökyüzüne baktım. Sararan yapraklar bulutların arasında çok güzel görünüyordu. Bir de baktım ki önünden geçtiğim apartmanın adı; Sevsay. Ne kadar önemli… Bunu görmem, fark etmem 3 ayımı, bu şehirde yaşamamı sayacak olursam yıllarımı almıştı. Bazı kavramları algılamamız, ardından da…
Şehrin tatatammmmm ve eğlenceli haline hazır mısınız? Sizlere bu hafta İzmir’in nadide köşelerinden tasarım Drum House Cafe’nin sahibi, müzisyen Fikri Yargıcı’yı tanıtarak seslenmek istiyorum. İlham veren işlerin ve motivasyona hepimizin daha fazla ihtiyacı olduğu bu dönemde bu röportaj hepimize bir kahve kapsülü gibi gelecek.…
Babamın vefatının 11. yıl dönümü. Birkaç haftadır bir sallanmadır ki sormayın gitsin. Yazlık kışlık yapacakmış da mayoları kazakların içine sıkıştırıyorsun sanki. O derece bilemeyebiliyorsun neyi nereye koyacağını. Elinde kalan duyguyla ne yapacağını.…
Ada ne yaparsanız yapın gülümsüyor. Bulut geçiyor gülümsüyor, rüzgar esiyor gülümsüyor ve burası adeta bir çiftler adası… Çiftini arayan penguen ya da pandalar gibi değil de burada herkes, her şey çiftmiş gibi… Üstelik ve dolayısıyla huzur dolu. Gözünüzün önünde beliren her bir karede tebessüm…
Merhaba İzmir! Fotoğraf çeken adamın fotoğraflarını çektim. “Merhaba İzmir!” sergisi ile Arkas Sanat Merkezi’nde olan Ara Güler’i gördüm. Ama ne görmek! Ne güzel bir insanın çehresinde binbir tarihe tanık olmak… “Sonbahar İstabul’un asıl mevsimidir. Bir kere zaman dediğimiz sihirbaz tanrı, güneşi, suyu, rüzgârı ve…
İnsanlar neden kötü bilmiyorum! Bunu insanlar üzerinden konuşmak çok normal çünkü insanlar dışında böyle olan bilmiyorum. İnsanların olumsuz hale getirdiği enerji ve doğa, çevre, canlılar tanıyorum. Tanımak ister miydim, hayır! Çok net hayırlarım var bazen benim. Aklım, hayalim, gerçeğim, içim almıyor. Gerçekten bu kadar…
Eylül. Yeniden sevebilmenin adı. Düşündüklerinde tekrara düşmeden yenilikleri eklemenin tadı. Sevdikçe öğrenmeye başlamanın yanı. Sensin. Yazarlardan alıntıların bir tanesinde şu cümleyi içinde gezdiren bir şeyler yazıyordu: Eylül biraz da hüzündür çünkü içine kış damlamış bir içecek gibidir. İçinde onun renklerini de barındırır. Nasıl da…
Ateş renginde tunç; Ortunç. Ayvalık Tabiat Parkı’na kıvrım kıvrım yollardan varılan, daha giderken dönüşte gidilecek yerlerin gözle işaret edildiği o güzelim koy. Önceki gece gökyüzünü üzerine çekmiş olan kampçılar henüz uyanmamış. Parmak ucunda yürümek isterken, çarşaf olmuş denize dolanmak istiyorum. Ayaklarımızın altında şekillenen taşlar……
Gün akşama doğru salınarak geçip gidiyor önümden. Kırmızı tonlarının pembe ve mavi ile buluşması gibi. Urla ise en güzel kıyafetlerini kuşanmış günbatımına hazır. Ne giyse yakışır! Tam burada cümlelerden biri var ki “Güneşin batışı, akşamın açılış müziğidir” insanın boynunda yaz esintisi. Sıcak mı scıak…
Hüznün resmini bulamadım, yaşananlardı resim. Filozofun dediği, Ozan Önen’in paylaştığı gibi; “Olanları gördüler, sebebini değil.” Ben artık içim darala darala yaşamak, görmek, bilmek istemiyorum. Ağırlaşmıyor mu bu koskoca dünya? Yaşananlar dün/ya? Peki dün mü gerçekten? Hali hazırda kaybolan benliğimiz ne kadar uzağa götürebilir bizi?…
Gecenin körü, birçok aydınlanmanın başıymış anladım. Ben müziği son ses açmış gidiyorken, ışığı gözümü aldı. O saatte benden başka birinin sokakta olması beni tedirgin etti. Yavaşladım, bir tur daha atmayı düşündüm, durdum, geçtim. Ben bu saatte gezmekten geliyorken, o adamın orada öylece tepe lambasını…
