“Niye üzgünsün?” diye sordu endişeli bakarak. “Üzgün mü görünüyorum, hiç farkında değilim” dedi. Şaşırmıştı, öyle mi görünüyordu gerçekten. “Evet evet sabahtan beri ağzını bıçak açmıyor, hasta filan olmuyorsun değil mi? Rengin de biraz beyaz sanki?” “Doktor izindeymiş bu hafta, gelsin hemen gideceğim zaten. Kaç…
Güzel ülkemde birçok adımı atmak, birçok var oluşma biçimi zor, rock-metâl de bu zorlukları olabildiğince ağır yaşadı ve müzik her yanda bangır bangır kimlerin eline kaldı? Trap, arabesk rap, duygusal rap, emotional/emoşınıl rap? Ya da adına her ne derseniz, cinsiyet üzerinden kimselerden (kadınlar?), arabalardan,…
Kitapta çocukların beyinlerinin bu farklı bölümlerini entegre edebilmenin yolları anlatılıyor. Ebeveynlere (ya da daha genel anlamıyla çocuk yetiştirenlere) çocukların söz ve davranışlarına karşı nasıl tavır almak gerektiğini resimlerle, örnek diyaloglarla anlatıyor. Diyaloglar bana biraz mekanik geldi. Kitabın Amerika menşeli olması da bunda etken olabilir.…
Yolda gidiyorum. Tanımadığım milyonlarca insana dokunuyor gözlerim. Sonra bir tanış olma ihtimaline karşı hafızama kaydoluyor her bir bilgi. “Aklın ev sahibi beyin” diyor İzzet Memi. Çok seviyorum bu tabiri. Eğer beyin kirli, tozlanmış, havalandırılmamış, hiç misafir kabul etmemiş, süslenmemiş, yaşanmamış olursa zihin burada karışıyor.…
Suskunluk, derinliği ölçülemeyen deniz gibidir. Dip dalgalardan alır gücünü. Sınırını zorlarken ne kadar tehlikeli olabileceğini düşünmezsin. Karanlık oluşu görüşünü kısıtlar, gelebilecek zararlar fark edilmez. İçine çekilmeyi hiç beklemediğin anda hapsolursun derinliğine. Sustukça konuşmaya gerek yokmuş hissi yayılır bedenine. Soyutlanma emridir oysa ki bu. Kuyu…
Ses… Tınnn… T8K9L.İ,QN7… Kum, gölge, tiz bir ıslık sesi… Boz toprağın metal kokan rüzgârında göz alabildiğine uzanan küçük tepeciklerle dolu bir yerdeydiler. Yerin bittiği noktadan gökyüzüne yükselen gri bir şerit görünmeyecek kadar yüksek bir noktaya kadar uzanıyordu. Topraklarında ince damarlar halinde akışkan, gümüş katmanlar…
Hayatı yaşarken, hayata karşı iki uç duygu arasında gidip geliriz. Sevgi ve nefret. Ve bu iki duygu arasına saysız duygular yerleştiririz. Öylesine hızlı olur ki duyguların arasındaki geçişler, bazen hiç fark etmeyiz bile bir duygunun nerede bitip diğerinin nerede başladığını. Bazen iyi hissederiz bu…
“Büyük bir küllük satın almak çok sigara içtiğimi gösterir mi?” Züccaciye dükkanında çalışan kadın gözlerini devirdi. Bir eli Hâlâ ilk geldiğimdeki gibi rafa dayalı, diğer eliyse üstündeki sweatshirt’ün cebinde, muhtemelen telefonunu okşuyordu. Bana cevap vermek gibi bir derdi yok gibiydi. Zaten vereceği cevap da…
Sonbaharın beraberinde getirdiği melankoli ile sararmış yapraklarını beyaz tül perdenin arkasından gördüğü ağaçlara bakarken oturduğu kanepeden hafifçe doğruldu. Evde boş boş oturmak yerine eşyaların, giysilerin derlenme, toparlanma zamanının geldiğini söyledi içinden. Miskin miskin oturmaktansa, yenilenmeye yer açmanın tam zamanıydı. Yavaşça ayağa kalkıp kütüphanesinin bulunduğu…
“Dört yanımız kan içindeBir tabut gibi hücredeSabah, akşam, gündüz, geceİşkencede…” diyordu 12 Eylül’ün yasaklı ozanlarından biri. Bilmem Mahsunî mî, Âşık İhsânî mi, Zamanî mi, Âşık Ferhat mı, Ozan Şahturna mı, Şahsenem Bacı mı? Ses yükseltenler oldu her zaman faşizme karşı; ancak “Evet” diyenler, “Yetmez”…
Kitap büyük puntolarla yazılmış, cümlelerin yapısı da anlamı da basit, bam bam bam, böyle yaparsan böyle olur. Neden sonuç ilişkisini gayet iyi açıklıyor. Gerçi ben nezaket dilini severim, bu yazar benim nazarımda kaba ama neyse. Çocuk resimleri de var sayfalarda. Gereksiz ama hadi buna…
Onca yıl yaşadım. İşgal ettim Dünya'nın bir köşesini. Yılgınlıklara koşarcasına uğraş içinde, hep bir şeyleri yakalamaya, bir şeylere tutunmaya çalıştım. Tutunmanın en güçlü öğesinin sevgi olduğunu senden öğrendim. Hayat işte! Sınav üstüne sınav. Dert üstüne dert. Diğerlerinden daha az değildi çilelerim. Ve bazen kendim…
