Kahvede çıkan kavgadan sonra insanlara kulak vermeye başlamıştık. Polisin uyarısından sonra her birimiz dağılmış, hakkımızda konuşulanları araştırıyorduk. Bu ülkede merkezde yer almayan her şeye şüpheyle yaklaşılırdı ve durum Hıdırlı’da da farklı değildi. Biz de merkezden epeyce uzaktaydık. Merkezde kim varsa bize dolandırıcı gibi geliyordu.…
Yüzümüz bir başka gülüyordu. Biz zamanında devrim isteyenlerin çocuklarıydık. Belki bugün ülkeyi dönüştüremiyorduk ancak insan önce kendinden başlamalı değil mi bir şeylere… Biz de önce yaşadığımız bu kasabadan, Hıdırlı’dan başlayacaktık. Tarık’la konuşmamız bir yandan içimi rahatlatırken bir yandan da beraberinde daha çok soruyu aklıma…
Her seçimde bir başkan değiştiriyorduk. Belediye bir o partiye, bir bu partiye geçiyor, nadiren de olsa bir parti iki dönem belediyeyi elinde tutuyor, sonra o da bir diğerine devrediyordu. Yalnız bir şeyler ters gidiyor gibiydi. Hürriyet Partisi belediyeyi aldığında birden herkes o partinin üyesi…
Erken bırakmıştık işi. Mithat’la önümüze bir masa çekmiş, taburelere kurulmuş, deniz kıyısında biralarımızı yudumluyorduk. Böyle günlerde misinalarımızı denize sarkıtır, bir yandan biramızı içerken bir yandan sohbet eder, misina hareket ederse balığımızı çeker, akşam oturacağımız rakı sofrasının yemeklerini hazırlardık. Muhabbetimiz her zamanki şeylerdi. Hararetli konuşmazdık,…
Hayâl kurma ile ilgili ciddi problemlerim vardı. Herkes hayâl kurar; ben dahil. Şimdi size, bir problemim vardı, dediğimde sakın yanlış anlamayın. Hayâl kurmayı beceremiyor değildim elbette. Sadece işi tadında bırakamıyordum. Kurduğum hayâl benim gerçeğim oluyor, o hayâlde boğuluyor, kayboluyor, kendimi arıyorum. “Hayâl ettiğin kadarsın.”…
İşler bir şekilde ilerliyordu. Geçen gün beklediğimiz kitapların sonuncuları da gelmişti. O akşam neredeyse uyumadan kitapları kategorilerine göre ayırdım, rafları yeniden sildim, dükkana son bir kez daha çeki düzen verdim. Böyle keyifli bir gecede içmeden olmaz deyip birkaç bira yuvarladım. Sabah uyandığımda dükkana indim.…
İndeks Birinci Bölüm İkinci Bölüm Üçüncü Bölüm Dükkan sahibine adını sormamıştım. Noterde öğrendim, Feyyaz’mış adı. Sen müslüman değil misin, diye sora sora sattı adam dükkanı bana. Sattı satmasına da, düşmedi yakamdan sonra. İlk günler hiç uğramadı. Ben de o boşlukta kendimce…
İndeks Birinci Bölüm İkinci Bölüm Üçüncü Bölüm Yıllardır çalışınca biraz param birikmişti. Çok az. Bir kitabevi açmak istiyordum. Biliyordum, butik kitabevi işletmek büyük bir riskti. Daha önce deneyen birkaç arkadaşım da yılını doldurmadan kepenkleri indirmişti. Yine de çocukluk hayalimdi. Elimde fırsat…
Beş yıl önce buraya geldim, yeniden. Yeniden diyorum çünkü zaten buradan gitmiştim. İnsan burada yaşarken uzaklaşmak istiyor. Hem de ne uzaklaşmak… Kaçmak, dönmeyecekmiş gibi koşarak uzaklaşmak. Sonra? Sonra gidiyorsun. Gidince fark ediyorsun ki, burası seni kendine bağlayan bir yer değil, istediğin zaman gidebileceğin, istediğinde…
Kötü bir yazardım, her zaman. Bir kere heves etmiştim yazmaya ama yazamıyordum işte, zorlamanın ne manası vardı. Hep zorladım. Nedenini biliyorum aslında. Daha ilkokulda bir öykü yarışmasına katılmış ve dereceye girmiştim. Annem, babam hatta okuması olmayan dedem bile pohpohladı beni, üstüme yapıştı sonra. Kabahat…
“Gölgelerin gücü adına, Batman!” “O Batman değil ki, He-Man!” “Bence Batman’a daha çok yakışıyor.” “Olmaz ama böyle, oyun bozanlık yapma dede!” “Batman sensin demedin mi?” “Dedim?” “O zaman; gölgelerin gücü adına Batman!” “Anneme şikayet edeceğim seni!” “Et, bana ne? O benim kızım, bana bir…
Ben ilk kez iş görüşmesi yapmıyorum. Daha önce pek çok yerde çalıştım, kovuldum, istifa ettim, davalık oldum. Tüm süreçlerde insanlara beş yıllık planlarımı anlattım. Size bir sır vereyim mi, ne deseniz beğenmiyorlar. Mesela beş yıl sonra kendinizi orada üst pozisyonlarda mı görüyorsunuz, o zaman…
