“Niye üzgünsün?” diye sordu endişeli bakarak. “Üzgün mü görünüyorum, hiç farkında değilim” dedi. Şaşırmıştı, öyle mi görünüyordu gerçekten. “Evet evet sabahtan beri ağzını bıçak açmıyor, hasta filan olmuyorsun değil mi? Rengin de biraz beyaz sanki?” “Doktor izindeymiş bu hafta, gelsin hemen gideceğim zaten. Kaç…
Ses… Tınnn… T8K9L.İ,QN7… Kum, gölge, tiz bir ıslık sesi… Boz toprağın metal kokan rüzgârında göz alabildiğine uzanan küçük tepeciklerle dolu bir yerdeydiler. Yerin bittiği noktadan gökyüzüne yükselen gri bir şerit görünmeyecek kadar yüksek bir noktaya kadar uzanıyordu. Topraklarında ince damarlar halinde akışkan, gümüş katmanlar…
“Büyük bir küllük satın almak çok sigara içtiğimi gösterir mi?” Züccaciye dükkanında çalışan kadın gözlerini devirdi. Bir eli Hâlâ ilk geldiğimdeki gibi rafa dayalı, diğer eliyse üstündeki sweatshirt’ün cebinde, muhtemelen telefonunu okşuyordu. Bana cevap vermek gibi bir derdi yok gibiydi. Zaten vereceği cevap da…
Oğlan elindeki kibriti yaktı. Sönmesin diye avucunun içine aldı. Parmaklarının arasından ateşin ışığı yükseldi, birkaç kez ufaktan dalgalandı. Birbirlerinin yüzlerini zorlukla seçebiliyorlardı. İkisinin de gözleri pırıl pırıl parlıyor, yüzlerine ateşin kızıllığı çarpıyordu. Onunla olmak kızın içini ısıtıyordu. Ama belli etmekten kaçınıyordu bunu. Kendisini toparladı.…
“Sen hiç döne döne dayak yedin mi?” Yememiştim. Döne döne dayak yemeyi ilk kez duyuyordum. Aklıma semazenler geliyor, her dönüşte birini tokatlıyorlar, diye düşünüyordum. Üstelik döne döne dayak yemeyi gerektirecek bir şey yapıp yapmadığımdan da emin değildim. Neyse, ben en iyisi size her şeyi…
Tesadüf olamaz, diye düşünüyorum. Dün ve bu sabah -üç kişi küçük de olsa- bir şeylerimizi kaybettik. Eşyalarımızdan bahsediyorum. Ben kuşların yemek kabını bulamadım üzerindeki taşla birlikte. Aradım taradım her yeri. İçimi eskiden kalan tanıdık bir suçluluk duygusu kapladı. Bir şaşkınlık, bir heyecan… Diğer yandan…
İndeks Birinci Bölüm: Her Şey Mümkün İkinci Bölüm: Örüntü Üçüncü Bölüm: Muris İlk günler gelen giden eksik olmadı. Köy halkı ölü evini boş bırakmamak için birbiri ardına ziyaretlerini, beraberlerinde birkaç kap yemek getirmeyi ihmal etmeden sürdürdüler. Mevtanın yedi mevlidi de okunduktan sonra gelgitler…
Akşamın karanlığı çökmüştü artık. Bu küçük kafenin üç masasından birine birileri beni çivilemiş gibiydi. Zor da olsa kalkmayı becerdim. Delikanlı garsona borcumu sordum. Cüzdanımdan çıkan serseri bozuk paralar yere saçılınca eğilip toplamak ile toplamamak arasında kaldım birkaç saniye. Bu sırada genç adam çoktan eğilip…
Yapmak istedikleri ve yaptığı şeyler arasında uçurumlar yoktu. Güne başlamak için nedensiz hissetmiyordu kendini. Kendi dünyasını çok sevse de bu dünyada en çok çekindiği şeydi yalnızlık. Arkadaşları, ailesi vardı elbette. Bir de zorunlu gördükleri de. Etrafında bu kadar insan varken yine de birilerini arar…
Mahallenin üzerinden geçen bir kara bulut gökyüzünde topladığı su zerreciklerini yeryüzüne göndermek üzereydi. Rüzgârın hakkını yememek gerekirdi elbette. Kuzey batıdan tüm haşmetiyle yeniden esse havayı daha da soğutacak, buharı o dakika damlalara çevirecekti. Anneannesinin evine gitmek için hazır nazır kapı önünde bekleyen bir kız…
Sürekli birileri ölüyor mahallede. Daha 3 saat önce konuştuğum çocuk, köşeyi döndüğünde ölmüş mesela. Geçenlerde de Hilmi Amca ölmüştü. Bizim bakkalla konuştum, onun da eniştesi ölmüş birden bire. Sonra yan komşumun eltisi, sokağın başındaki tekelin hemen üstünde oturan deli amca. Gerçi onunki diğerlerinden biraz…
Sevgili Oğlum; bizi seçtiğin için seni saygıyla, sevgiyle kucaklıyorum. Her ne kadar doğmadan önce seni kabul ettiysek de Dünya’dayken de onayımızı alman gerekiyor “Evrensel Yasalara” göre. Öncelikle genetik kodlaman ve evrim potansiyelinin bizlerle uyumlu olması beni sevindirdi. Hatta senin gibi bir ruh beni -bizi-…
