Çok uzak ülkelerin birinde yaşayan genç bir adam vardı. Köylülerin, aklından şüphe etmekle beraber biraz da tekinsiz bulduklarından alay konusu yapmaktan çekindikleri, her daim temkinli yaklaştıkları, kendi halinde bir garip… Kimi kimsesi yoktu, sanki şu dünyaya yalnız gelmiş yalnız da gidecekmiş gibi bir…
Ağustosun sıcağı dilimi damağımı, Sibel ablanın hatırası ise kalbimi kavurdu sanki. Yazdıkça yoruldum, her kelime omuzlarıma bir yük bindirdi, kollarım kalkmaz oldu. Bu nemli İstanbul günü, bedenimi ele geçirmiş gibi tuzlu suyu derimin üzerinden dışarı çıkarıyordu. Eee neydi o söz; “Hamama giren terler.” Hamam…
Ben bir kuş kadar uçucuyum, tutulmak istemeyen bir geçiciyim. Dünya’nın bir ucundan girip öte yanından çıkmaktır isteğim. Görünmemek görmek, duyulmamak duymak, sevilmemek sevmek, korkutmamak korkmak dileğim. Denizin en dibine dalmak oturmak, bir dağın zirvesinde soluklanmak, bir pınarın suyuyla yıkanmak, bir âşığın ezgisinde olmak isterim.…
Sana bilmediğin toprakların birinden yazıyorum Egemen. Üst üste koyup biriktirdiğimiz kartpostallara yenilerini eklediğim diyardan. Sesim değişmiştir belki konuşmam da fakat yazım aynı. Taşınıyordum. Baştan başlayayım. Senin bildiğin şehrin üstünden beş yeni şehir, on bir de ev geçti. Her seferinde dokunulmazlar arasında üzerinde “küller” yazılı…
İlk günleri, fazlaca konuşmadan, kelimeleri mümkün olduğu kadar tasarruflu kullanarak, geçmişi konuşmaya hazır hale gelmek için acele etmeden geçirdiler. Yaşlı kadın, uzun zamandır beklediği kavuşmanın getirdiği mutlulukla senelerdir aşina olduğu sabrı harmanlamış, ömrünün son düzlüğünde kendisine sunulan keyifli anların şükrü içindeydi. O ise yaramazlık…
“Işık olmadan göremezsiniz” dedim. Merceği, aynaları anlattım. “Işık nedir? Nasıl davranır? Nasıl görürüz?” diye sordum. “”Işık kaynağı nedir? Bir kaynaktan ışık nasıl oluşur? Güneş’teki patlamalar nasıl ışık verir? Akkor lambalar, floresan lambalar, neonlar falan… Işığın yolu nasıl gider? Doğrusal mıdır, köşeyi döner mi?” bunları…
Rastgele çalan şarkıyı uzaklara dalarak dinlediğim sırada beni başka bir dairenin kapı zilini çalmaya iten sesle irkildim. Martılar canhıraş şekilde çığlıklarıyla kulaklarımda varlıklarını hissettirmeye başladılar. Bu büyük kuşların sesleri yükseldikçe apartman içindeki gezintim hızlanmaya başladı. Mahirlerin üst katında oturan Sibel abla, o gülmez yüzüyle…
Gece olup, ışıklar sönmeye başlayıp herkes odalarına çekildiğinde kendisiyle baş başa kalıyordu. Yorgun ve yaşlı şehir, üzerindeki tüm canlılarıyla birlikte uykuya dalmıştı. Gün ışığının ışıltısı yüzünden kendisini gösteremeyen yüreğinin karanlık köşelerindeki çakıl taşları, gece karanlığın çökmesiyle birlikte parıldamaya, kendilerini hatırlatmaya başladılar. O çakıl taşları…
Kahvede çıkan kavgadan sonra insanlara kulak vermeye başlamıştık. Polisin uyarısından sonra her birimiz dağılmış, hakkımızda konuşulanları araştırıyorduk. Bu ülkede merkezde yer almayan her şeye şüpheyle yaklaşılırdı ve durum Hıdırlı’da da farklı değildi. Biz de merkezden epeyce uzaktaydık. Merkezde kim varsa bize dolandırıcı gibi geliyordu.…
Tavana takılı gözlerini yavaşca yatağın sol yanındaki saate kaydırdı. Çalmasına sadece iki dakika vardı. Zaten bütün gece uyumamıştı. Elini saatin yanındaki telefonuna uzattı. Günün hatırlatması ekranda görünüyordu: “Ayşe & Umut Düğün!” Hayatında duygularını bu kadar karmaşık yaşadığı başka bir zaman oldu mu bilemiyordu. “Kalk…
O gün o kapıdan girmeseydim yine karşılaşır mıydık bir yerlerde seninle? Elim yine çarpar mıydı kahvene? Yandığını zannederken “Buzlu kahve aldım, sakinleşin” diye kendini unutup beni düşünür müydün?Klasik aşklardan çok sıkıldığım bir zamanda, ilaç gibi geldiğini söylemeye o kadar çekindim ki bir süre. Mutluluklar…
Vagonun merdiveninden adımını atar atmaz başındaki mendil kadar örtüyü omzuna atıp uçlarını tutarak yürüdü Feride. Trenin demir zemininin soğukluğunu ayağındaki plastik ayakkabının tabanından, el parmak uçlarına değin hissediyordu. Kalbinde çağlayan ürpermeyi bu soğukluğa yordu. Omuzları düşmüş, iki tahta valizle ince beli iyice bükülmüş Ahmet’in…
