Kıyısında bekledim doğuşunu. Ne zaman gitsem o deniz, çarşafı üzerine çekmiş küçük bir kız çocuğu sanki. Üstelik mahmurluğu da üzerinde, gerindikçe geriniyor. Bulutlar bir bir dağılıyor. Ufukta minicik bir ada orada tepe oluveriyor. Ve binlerce yıl Tanrı olmuş o sarı aradan huzmesi ile göz…
Günler günleri kovaladı, haftalar haftaları. Yapar mıydım, yapamaz mıydım; olur muydu, olmaz mıydı derken yeni hayatım su gibi akmaya başladı. En nihayet geldi kış ayları. Daha altı ay önce İstanbul’da Cihangir’de oturuyor, Levent’te bir plazada, uluslararası bir şirkette çalışıyorken, konforlu hayatımı bir sırt çantası…
Ordu’dayım. Şehrin biraz dışında bir köyün içinde, eski çok eski bir fındık bahçesinde, yaşlı kocaman bir ağacın altından yazıyorum bu yazıyı. Duymak için kuş sesleri var sadece ve galiba bu aralar her şeyden uzakta, Ege’den bile ve hatta müzikten bile uzakta bir yer düşünüyorum.…
Babasına konulan kanser teşhisinin ardından uzun ve çetrefilli tedavi süreci başlamıştı. Önce ameliyat olması, ardından kemoterapi ve radyoterapi görmesi gerekiyordu sevgili babasının. Yıllık sağlık kontrolüne gittikleri hastanede ameliyat olmasına karar verdiler. Neyse ki tek kişilik bir oda da bulmayı başardılar.…
“Güzelliğin on par’ etmez, şu bendeki aşk olmasa. Eğlenecek yer bulaman, gönlümdeki köşk olmasa” diyor ya Aşık Veysel, öyle bir tele dokunuyor ki gönülde, her soluk iyesi görmüyor içeriden gelen o sesi. “Eğlenecek” dedik ama siz onu “eylenecek” olarak da düşünebilirsiniz yarenle. Bir partide…
Günümüz insanları, sanat ve bilimin zıt dallar olduğunu düşünüyor, bunun üstüne espriler bile mevcut. Misal, normal bir lise öğrencisini ele alalım. Sayısal bölümde okuyan bir öğrencinin, sosyal medyada matematikle ilgili bir espri paylaştığında açıklamaya “Sayısalcılar anladı, sözelciler bu ne diyor” şeklinde bir ifadede bulunması…
İsmail Beker’e yaşatılanlarla girmiştik öznel bir karanlığın içine, dışarıdaki karanlığa akan kollardan birine, Can Bonomo’yu anmıştık yanı sıra, karanlık kolun girişinde ve şimdi de Can Bonomo ve Türk Yahudileri ile birlikte çıkalım bu öznel karanlıktan. İçimizde, doğrusu belki de içinde yaşadığımız kalabalıkların genelinde öyle…
Sonbahar usul usul akıp geçmiş, bol güneşli günler yerlerini parçalı bulutlu olanlara, zaman zaman yağmura bırakmaya başlamıştı. Kış kapıdaydı. Mevsim değişikliği ile birlikte Likya Yolu’nda yürüyen, kampinge gelen turist de azalmaya başlamıştı. PakKampinge konuk olanların sayısının düşmesi ile birlikte işim çok azalmıştı. Elbette zaman…
Sabah uyandığında, Ahmet’in çoktan çıkmış olduğunu fark etti. Hızlıca duş aldıktan sonra giyinmeye başladı. Günde 2 öğünle beslendiği için kahvaltı yapmayacaktı nasıl olsa. Yatak odasını havalandırdıktan sonra yatağı topladı, arabasının anahtarını aynanın önünden alıp, alarmı kurdu ve asansöre doğru yöneldi.…
Linç kültürünün yanlış olduğunu söyleyip “ama” diye süren bir tür anlatıya denk geldim geçenlerde. “Ama" içeren yanıtlar, her zaman değilse de genelde kendini yalanlar, diye düşünüyorum. Tüm canlar eşittir bana göre, kadın ve erkek ayrımının çok ötesinde. Sözüne ettiğim linç kültürünün savunulacak bir yönü…
Hepimizin bildiği üzere; 31 Aralık 2019 yılında Çin’in Hubei Eyaleti’nin Wuhan şehrinde ortaya çıkan Covid-19 adlı koronavirüs, ilk başlarda tedavisi zor olan zatürreye benzer etkiler göstermiş ve bu belirtiler Hunan Deniz Ürünleri Pazarı ile ilişkilendirilmiştir. Wuhan Sağlık Komisyonu, Çin Halk Cumhuriyeti Ulusal Sağlık Komisyonu…
Bu yığınla ne edeceğiz biz? Bu ülke, bu yaşam, bu insanlık nasıl aydınlanacak yığının bu korkunç karanlığıyla? İsmail Beker’in yaşadığı mağdurluğu anlattığımı, kamera görüntüleri ile masumluğunun ortaya çıktığını ve artık hiç kimsenin, bir zahmet, en azından İsmail Beker’le uğraşmayacağını, ki şu ana kadar yaşatılanlar…
