Telefon olmasa, kitaplarla çimlere yayılsak, doğayı doya doya içimize çeksek. Ah şu paylaşma kaygım olmasa, neler yaparım neler.
Bir kitapçıda Günlük Ritüeller kitabına göz attım geçen gün. Mason Currey, ünlü insanların günlük rutinleri ve oluşan sanatlarını icra etmek adına verdikleri çabayı ufak ufak çok tatlı konu almış. Şu yazı yazarken acı çekme kısmı var ki sormayın gitsin. Bazı günler aniden hop diye gelen, bazen ise karın ağrısı şeklinde seyreden şu yazı yazma meselesi beni teknolojiden uzaklaştırma düşüncesine götürdü.
Mesela telefon yok ve arkadaşım ile buluşacağım. Gideceğim ve o yolda onunla gidene kadar kendi kendime konuşacak zihnim bedenim. Beni bekleyen de aynı şekilde düşünecek duracak. Bizi bölen hiçbir şey olamayacak. Saatlerce konuşacak, yorulduğumuzda susup, bir yerde dinlendireceğiz gözlerimizi. Ne kıymetli ama…
Teknolojinin tüm kıymeti ve değerlerinin yanında bizden alıp götürdüğü zamanı, göz göze gelmeleri düşününce üzülmüyor değilim.
Ah bir de şu teraziye bu teknoloji hali dahil oldu iyi mi. Günlük hayatın içinde sağlamaya çalıştığımız gönye bazen bizi çizmiyor mu? Kendi yelkovanımızı kovalamıyor muyuz… Tutup o zamanın içinden geçmeyi diliyorum ve istiyorum.
Sonra diyorum ki pikniğe gidelim haydi. Hiçbir teknolojik eşyamız olmasın yanında güneşin doğuşundan batışından anlayalım saatin kaç olduğunu. Süzülüp geçsin zaman omuzlarımızdan.
Sonra mı?
Akşam yemeğine gidelim saat kaç bilmeden ama deniz kenarından deniz börülcelerini toplayarak. Bir de deniz börülcesine ve limona şarkı sözü yazdı mı içimdeki kelebek, değmeyin keyfime. Doğaya dönüyor gölgem, sevgim, kendim ve paylaşmak istiyorum bu güzellikleri cümlelerle, sevgimle.
Paylaşmasam eksik kalacağım sanki.
Değil mi ki yüz yıllardır insanın mağaralara işleyerek iz bırakma isteği. İnsan istiyor ve paylaştıkça sanki çoğalıyor. Güzellikler ve bahar geliyor. İki üç kitap cümlesine denk geldi gözüm, çektim koydum ve paylaşıyorum burada. Siz de görün istedim tabii. Çünkü hep beraber değişince güzelleşecek ömrümüz.
Ve her insan, canlı güzel yaşamayı hak eder.
Hak etmeyenler mi? Onlar mağaraya vicdanın resmini çizmeye çalışsınlar. Olur mu? Sanmam.
İlayda Oylum Güleryüz Çetinel
No Comments