Yolda gidiyorum. Tanımadığım milyonlarca insana dokunuyor gözlerim. Sonra bir tanış olma ihtimaline karşı hafızama kaydoluyor her bir bilgi. “Aklın ev sahibi beyin” diyor İzzet Memi. Çok seviyorum bu tabiri. Eğer beyin kirli, tozlanmış, havalandırılmamış, hiç misafir kabul etmemiş, süslenmemiş, yaşanmamış olursa zihin burada karışıyor. Bulanık bir akıl ile alınan amme hizmeti de kimseyi memnun etmiyor. Başta insanın kendisi tatmin olmuyor.
Düşünün bir…
Eğer mutluysanız, olayları yorumlama biçiminiz artı serotonin, dopamin baloncukları ile mutsuz iseniz yine bu baloncuklar ile ama kimisi sönmüş, kimisi patlamış. Ama yine sizin balonlarınız… Bazen fazladan şişirdiğiniz, bazense nefesinizin yetmediği ama o sizin olan balonlar.
Hayatın içerisinde kaç balonunuz var dersiniz?
İş hayatı; içine zaman zaman helyumu basıp, söylemek istediklerinizi daha ince tondan girerek anlatmak durumunda kaldığınız o canım zaman dilimi.
Aile; belki de “Aman ağzımızın tadı bozulmasın” diye sustuğumuz, kararında şişirilmiş o samimiyet/siz balonlar.
Arkadaşlar; ihtiyacını çok duyduğumuz ama balonun hassasiyetini unuttuğumuzun da olduğu o yastık yapılmış zorlanmış anlar.
Balondu patladı, balondu söndü, her şey balonmuş zaten.
Toplumun da diline pelesenk olmuş onca cümle şöyle kenarda dursun. Önünüzde beyaz balonlar var. Birçoğu düşünce balonları olup şişirdiğinizi sandığınız, birçoğu da henüz el değmemiş ve sizin olan. Sadece derin bir nefes ve denge. Nereyi çok renklendirsem diğerinin hatrı kalacak olan o parti odası.
Pek, neredeyiz biz?
Bu yazıyı bir genç kız okusa doğum günü, parti lideri okusa toplantı anlayacağı kadar da öznel. Biz ise gördüğümüz pencereden başka manzara yok sanıyoruz. Peki hiç kafayı aşağı yukarı, sağa sola çevirdik mi? Peki bu bizde otomatik hareket haline geldi mi? Gelmeli mi?
Ne kadar soru sorabilirsek o kadar zengin, ne kadar cevap olabilirsek kendimize o kadar içseliz.
Yapamıyor muyuz?
Yapmaya çalışmanın inanılmaz çabasını hissediyorum dünyada ama pes etmişliğin paslanmışlığını da gözlemliyorum. Hayatın içerisinde bir sürü baloncuğun içimde gezdiği bir günden bildiriyorum. Gazoz içmiş gibi ferah, bildiklerimizi resmettiğimiz bir anda varım. Ya siz?
İlayda Oylum Güleryüz Çetinel
6 YORUMLAR
Çok güzel ve düşündüren bir yazı olmuş. Ben de oturup, baloncuklarımı düşüneceğim biraz. Hoş, felsefecilerin sorularla ilişkisi bakidir ama bakalım sonuç ne olacak?
Emeğine sağlık İlayda.
Sevgiler
Ne iyi! Çiçek gibi, tatlı, hoş bir yazı; dili anlatımı çok güzel, bilgilendirici… Hele kafa yorarsak cevabını verebileceğimiz soruları… Yolunuz açık olsun genç yazar, saygıdeğer İlayda Oylum Güleryüz Çetinel.
(Laf aramızda, yazarımızın adını yazmakta zorlansam da çok sevdiğim büyük şair R.M. Rilke’nin -René Karl Wilhelm Johann Joseph Maria Rilke- adı gibi upuzun adına da bayıldım.)
Sen ve Ben Dergisi ile bütün yazarlarına saygı ve selamlarımla.
Ne güzel ve özenli bir yorum. Hayat yolundaki trene kömür, mazot ve benzin sözcüklerin hepsi bir arada. Çok teşekkürler Fırat Mehmet Bey.
Yayan, hatta yayan yapıldak yahut trenle Hayat Yolu’ndaki ve yazma uğraşındaki çiçekli güzel yolunuz açık olsun genç yazarımız, saygıdeğer İlayda Oylum Güleryüz Çetinel.
Saygımla (sevgimle ibaresini bile isteye yazmıyorum çünkü biz ihtiyarların size sevgi duyması, sevgisini ifade etmesi bir hayat zorunluluğu, görevidir) selamlarımla efendim…
Sevgili kızım çok güzel, su gibi akıcı bir yazı olmuş. Senin hayat felsefen, hayata bakışın çok güzel. Hayatı ertelememek gerektiğini bir dostum çok söylerdi. Senin de söylediğin gibi baloncuklarımızın peşinden gitmemiz gerekir.
Sana bu yolda başarılar dilerim.
Oylumcuğum, anlatımın yalın, anlaşılır ve duygulu. İçindeki yalam enerjin hiç bitmesin. Başarılarının devamını dilerim.