Sevmeye Kendinden Başla

“Seninle Başlamadı” kitabını okudunuz mu? Ha deyince okunacak bir kitap değil, sakin olun. Başucunuzda duracak, siz okuyabildiğinizde okuyacak, zaman gelecek duraksayacak, sonra da içinizdeki çözülmeyi gördüğünüzde vay canına diyeceksiniz.

Kendinizi görmemek adına başkalarına verdikçe veriyor ve kendinize layık görmüyor musunuz istediklerinizi? Görmezden geldikçe kendinize körleşiyor olabilir misiniz? Biraz kendi kendine kalınca canı sıkılan, durmadan dışarıda motivasyon arayan benliğinize “Nasılsın?” diye sorabildiniz mi hiç?

Sahi nasılsınız?
Nasıl gidiyor her şey?
Çok mu iyi?
Peki ama neden çok?
Ney çok?

Kendinizi kandırmadan cevaplamaya cesaret ettiğiniz vakit sizi bekliyor olacak cevaplarınız. Evet bir yerde cevaplarınız gizli ve siz onları görmezden geldikçe üzerine yığılıyor kumdan kaleleriniz.

Neler mi bu kumdan kaleler?

Suçlamalar, o bu şu demeler, sevmemeler, nefret dolu söylemler ve sevgisizlik.

Bir dakika, bir dakika hiç aynada kendinizle göz göze geldiniz mi? Kendinizle göz göze gelişmedikçe insanların sizin gözünüze bakmamasından rahatsız oldunuz mu? Tüm bu soruların cevabı sizsiniz. Ve siz kendinize, kendi kendi kendinize, gebesiniz. İnsan önce kendine gebe ve doğmadıkça içindeki yetenek ve çocuk, nereye gitse o doğmamışlık sıkıştırıyor hep. Sev, sevil,bak, gör. Kendine sarıl, kendine bak ve kendini gör. Öp kendini canım, sen sana muhtaçsın. Ve bir gün bakacaksın; sadece sen kalmışsın.

Kendi kendineliği o kadar deneyimlememiş, kendi içinden o kadar geçmemişsinki zor geliyor; gelsin. Sana senden gelsin ama sen sana zarar verme, olur mu? Çünkü insan kendi bir ağaçsa, meyvesini yemek varken bunu taşlamamalı, kendine yeniden tohum olmalı.

Tohum sensin.

Şimdi bu mevsimin hasat zamanı. Hadi topla taşı tarağı, dal toprağına, karıştır toprağını, beslensin solucanlar senden, düşsün bir bir tohumların toprağa ve sen bu mevsimde yağmurlara kucak aç. Gözyaşların aksın gitsin… Kendini sulayacaksın onlarla, sakın ha yağan yağmuruna sitem etme. Temizleniyorsun, tozunu toprağını atıyor bu yağmurlar ve sen bir kez daha kendine geliyorsun, ağırlıklarından arınıyorsun.

Seni seviyorum genç insan, yaşlı insan, çocuk insan. Ve sevdikçe görüyorumki hayat daha güzel. Sevdikçe kendimi, kendime geliyorum. Sen de gelsene?
 
 
İlayda Oylum Güleryüz Çetinel