Ve Ben

Ben mükemmel değilim. Ve inanınn bana tüm yaptıklarımın yanında yapamadımlarımla da benim. “Ben” sadece başardıklarımdan oluşmuyor tabii ki. Kendime sordum da çok soru, çok koşturma ve durmama…

Hani onca söyleyen üstadın yanında neden insan kendine yorgunluğu reva görür ki? Ne oldu onca koşturmamın sonunda? Ben mutlu oldum ve şimdi de yorgunum. Yorgunluğumun yanında bir sürü şükür sebebi buldum kendime. Bir yazıda diyordu zor günlerinizde bunlara sarılın diye. Aslına bakarsanız zor olmadan günler bunlar ile güçlenebilir insan. Çünkü şimdi de buna ihtiyacım var;

İyi ki yemek yiyebiliyorum.
İyi ki yemek bulabiliyorum.
Dünya o kadar kötü insanla dolu ki iyi ki ben iyi insanlara denk gelebiliyorum.
İyi ki merhametliyim.
İyi ki sevgi dolu bir kalbim var.
İyi ki kötü düşündüğüm zaman, iyi ve kötüyü ayırt edebiliyorum.
İyi ki “Nasılsın?” diye soran sevdiğim ve beni seven sevgilim var.
İyi ki ailem var gözümün taa içine bakan.
İyi ki arkadaşlarım var beni gerçekten merak eden.
İyi ki nefes alabiliyorum.
İyi ki sağlık hizmetlerine özel olarak ulaşabiliyorum.
İyi ki bunların farkındayım.
Bir yandan tatlı telaşın içindeyken bir yandan da süper bir kadın olmadığımı iyi ki biliyorum.
İnsanım ve evet her şey bizim için.
İyi ki tatlı su kurnazlarını savan bir yapım var.
İyi ki her öfkelendiğimde söylemiyorum aklıma geleni. Evet evet ben de öfkelenebiliyorum inanın.
İyi ki güveniyorum hayatın gizli akışına ve mucizelere.
Ve bu mucizelere ulaşırken ki burada eyleme geçen yapım iyi ki var.
İyi ki düşünebiliyorum.
İyi ki durup bulutun şekline, güneşin hükmedişine bakabiliyorum. İyi ki kuşların muhabbetine ortak olabiliyorum.

“Begenegen segenigi segevigi yogorogum”

İyi ki durup yıldızlara bakıyorum ve o parlaklıkları fark edebiliyorum.
İyi ki güzel anlara gidebilen bir zihin yolum var.
İyi ki gidebildiğim kadar durabiliyorum da.
İyi ki biraz olurcuyum ve inanın oluyor da.
İyi ki bana çok hasta iken bile gülümseyen ve beni gülümseten yeğenim var.
İnsan güç topluyor ondan.
İyi ki sonsuz sadakatini bana gösteren köpeğim var; canım Zeytin.
İyi ki yazabiliyorum, iyi ki okuyabiliyorum ve en önemlisi iyi ki okuduğumu anlayabiliyorum.

Ne saçma bir dünyaya denk geldik ya hu? Ama 14. yy’da da yaşasak o güne şaşıran bir halimiz olacakmış, kuraklıktan, dünyanın kötülüğünden… öyle yazıyordu bir kitapta.

İyi ki kitaplar var. Çünkü çok şey öğreniyorum onlardan.
İyi ki ısrar etmiyorum eskisi gibi.
İyi ki olgunum biraz, iyi ki olgunluğun meyvelerini tadabiliyorum daha şimdiden.

Annemin dediği gibi; bunlar daha yaşadıklarımız, daha neler göreceğiz kim bilir. Dilerim gözlerimiz güzelliklere, kulaklarımız iyiliklere ve yüreğimiz merhametli insanlara denk gelsin. Bu da böyle bir akıştan damla size, sevgimle.
 
 
İlayda Oylum Güleryüz