Bir çalışmadaydım, pozitif bilimlerle ilgili olması gereken projeler içeren ve nedense sosyal bilimler de içinde olmak üzere tüm ders öğretmenlerinden katılım istenen ülke çapında bir bütüne bağlı bir çalışma.
Neden? Neden, neden, neden?
Aylar boyunca süren bir çalışma ardından, başlangıçtan beri işin içinde olan üç, toplamda ise beş öğrenci var çalışmada. Aylar boyunca çalıştıktan sonra, en başında çalışmada olan ilk öğrenci (Nedense Isaac Asimov‘un “Vakıf” adlı dizi romanında geçen “İlk Vatandaş” karakterini anımsadım) bir anda çalışmada yer almayı bırakıyor. Neden şimdiki zaman? Neden şimdiki zaman kullanıyorum?
Ne demiş bir âşık (Kimindi o dizeler gerçekten?):
Umutlar dağları aşar
Bizim gençler yılmaz, yılmaz
Aşık Zamani
Son günlerinde çalışmaların, çok sıkışmış eh… Koşullar nedeniyle kaçınılmaz olarak elim, emeğim, ayağım. Bir anda “İlk Vatandaş”ı görüyorum çalışmalar arasında, çok yetkili birinin yanında. İnanılmaz mı?!
Konu zayıflık mı güven mi? Güven bireylerin zayıflığı mı? Kimse kimseye güvenmesin mı artık? Kurda sormuşlar “Boynun neden bu kadar kalın?” diye. “Kendi işimi kendim görürüm de ondan” demiş. Eh, güzel de, kurt sürü hayvanı değil mi? Her birey ayrı bir dağda birbirinden bağımsız yaşıyor olsa tamam da… Bireyleri arasında bu denli bir güvenemezlik olan ülkeler, tür hâtta, ayakta kalır mı? Suçlunun öğrenci olduğunu sanıyorsanız…
Kanayan yara mıdır, toprak mı, dereler mı? Güvenen kişi mıdır, et mı, kan mı, tin mı, tını mı göklerden? Kanayan yara mıdır, güvenemezlikle işler uygulanır mı? Toprak ve bulut kanarken, tohum filiz verir mi?
“Neden filiz vermiyorsun, nerde filiz, nerde?”
Hey be!… Açılmayan kapılar vardır ve “Neden açamadın, herkes açıyoor” denir. Hayır, açamıyor. Bozuk sizin kapınız. Kamunun kapısı olması gerekirdi ama sizin kapınız. Yaran, yaralayan, hadsiz, hudutsuz, kırıksız mı? O kadar küçük, küçük, küçük kırıklarla dolu ki, utancının yoğunluğuna bırakır kendini. (Hâlbuki neden, neden utanç? Utanca bırakmak neden?) O kadar küçük kırıklarla dolu ki, tek parça görünür paramparçalığı gururdan. Ah kibir, sen nelere kâdirsin (!), değil mi?
Sevgi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
No Comments