40 Yaş ve Dönüşüm

Merhaba,

Pin kodu seansında “Bir şeyler yazman gerekiyor,” dendiği günün ilerleyen saatlerinde yazı yazmam için gelen teklif güzel bir işaretti ve işte buradayım. Aslında genel anlamda hayata, yogaya ve sağlıklı yaşama dair yazmak istiyorum fakat öncelikle bir tanışma yazısı olsun istedim 😉

46 yaşında, 23 ve 18 yaşlarında iki çocuk annesiyim. 2012 yılında tam da 40 yaşımda iken hayatım bildiğiniz 180 derece değişti.

Dönüşüm Başlıyor

39.5 yaşındayken yakın bir arkadaşım; “40 yaşına geldiğinde aynaya bakacaksın ve nasıl da yaşlanmışım ne büyük değişim diyeceksin,” demişti… Altı ayda ne kadar değişebilirim ki dedim kendi kendime veee 6 ay sonra sadece aynaya baktığımda gördüklerim değil tüm hayatım değişti. Kendimi bildim bileli kıvırcık olan saçlarım bile değişime uğramış ve düzelmişti. Büyük konuşmuşum anlayacağınız.

Kafka’nın “Dönüşüm” adlı eserinde anlattığı gibi… O an farkında değildim fakat kendime olan yolculuğum başlamıştı…

40 yaşına kadar günleri; çocukları, arkadaşları, kahvaltılar, kahveler çerçevesinde geçen ben, eşimin beyin kanaması ardından geçirdiği beyin ameliyatı, (bir gün bizi tanımadığı, başka bir gün belden aşağısının tutmadığı, başka bir gün 3 yaşında bir çocuk olduğu, gece uyurken Allah’ım sabah neye uyanacağız diye düşündüğüm belirsizlik dolu günler ve geceler sinsilesi) iş yerlerinin satılması, birden bire dibi görmüş ben ve ailem… 20 yıl aradan sonra sudan çıkmış balık misali ne yapacağını bilemeyen bir ben…

Çok uzatmayacağım, diyeceğim fakat miheng taşlarını anlatmam gerek… Evett nerde kalmıştık? Ah tamam az önce okuduğunuz gibi eşim -2 çocuğu ve yıllarca tüm aileyi sırtında taşıyan güçlü adam- bütün bunları yaşıyor ve biz dibi görmüşken çalışmam şarttı fakat ne iş yapabileceğimi bilmiyordum. Tek bildiğim 40 yaşına kadar hiç kimseden hiçbir şey talep etmemiş biri olarak zor bir durumdaydım.

Ailelerimiz, arkadaşlarımız bir şeye ihtiyacınız var mı diyen insanlar topluluğu… Ve o zaman fark ettim ki insan “Evet ihtiyacım var,” diyemiyor (Bu farkındalıkla birine bir şeye ihtiyacın var mı diye sorarken gözlem yapıyor ve gördüğümü ona hissettirmeden tamamlamaya çalışıyorum artık.)

İlk destek bilinçsizce zannetsek de farkındalıkla olduğundan eminim, 12 yaşındaki oğlumdan geldi. “Ben okula servisle gitmek istemiyorum, büyüdüm ve metro kullanmak istiyorum,” dedi. Bizim servis için ayırabileceğimiz bir bütçemiz yoktu, farkındaydı, o küçücük yüreğiyle bizi incitmeden katkı sağlamaya çalışıyordu.

Eşimin ameliyat olduğu günün sabahında Karakterler Dünyası Çocuk Mağazasında Genel Koordinator ve Mağaza Müdürü olarak işe başladım. Annem Salih’e bakıyor. Ben çalışıyordum. 6 ay kadar sonra Salih evi toparlıyor ve yemek yapıyor, ben çalışıyordum. Roller değişmişti. 9 ayın sonunda, kısaca iş verenimle bakış açısı farkından dolayı, ihtiyacım olduğu halde, kendime saygım ağır bastığı için işten ayrılma kararı aldım.

Zorlu bir süreç daha başlamıştı.

Çalışmam gerekiyordu, işler de kapıda sıralanmamıştı malesef… İçime kapandığım, hazmedemediklerimin arttığı varsayımlar ve zihnimi susturamadığım günler, geceler ard arda geçiyordu. Sonrasında fark ettiğim üzere depresyondaydım.

Bir gece uykumda girdigim ağlama krizi, gözümü açtığımda başımda Metincan ve Salih’in korku dolu yüzleri ve o muhteşem aydınlanma hallerinden biri daha…

“Ne yapıyorsun Fatoş?” dedim.
“İnançlı mısın?”
“Evet…”
“Rızkın Allahtan olduğuna inanıyor musun?”
“Evet.”
“Veren Allah, alan Allah mı?”
“Evet…”
“Öyleyse birilerini suçlamayı bırak. Onlar sadece vesile. Verirken nasıl vesileler varsa alırken de var. Kendine gel ve silkelen, böyle başta kendine ve tabi sevdiklerin dahil hiç kimseye faydan yok!”

Ertesi gün evimi toparlamakla başladım işe. Sonra “İş istiyorum Allah’ım,” dedim. “Kapılar aç bana.”

Aynı gün akşam olmadan okuldan yakın bir arkadaşım aradı bir anketörlük işi varmış. “Yapmazsın ama söylemek istedim,” dedi. “Neden olmasın?” dedim. Gittim, görüştüm. Anket başına 7.5 Tl, konulara göre değişkenlik gösteriyor tabi. “Tamam,” dedim “bir yerden başlamalıyım.”

İlk çalışmam hamilelerleydi. Sonrasında araba yedek parça vs vs… Ağlayarak eve döndüğüm günler oldu. O an için kötü insanlar diye düşündüğüm sonrasında öğrenmem için hayatıma dahil olanlar diye baktığım insanlar yüzünden…

Hayatımın bu evresi egom ve yok dediğim, fakat var olduğunu keşfettiğim gizli kibrimin törpülemesi içindi…

Hiç bir karşılaşmanın tesadüf olmadığının farkına vardığım, 2 yıl önce bir arkadaşım aracılığı ile tanıştığım, sonrasında hiç görmediğim, tevafuk sonucu yeniden karşılaştığım sevgili Gülsün, kendimi bulduğum iş için vesilem oldu…

Hypoxi hayatıma girdi.

Çok severek yaptığım bir işin, insanlara dokunabildiğim, dokunmanın hazzını yaşadığım yılların başlangıcı oldu. Yorulmak nedir bilmeden çalışmak, her gün yeni insanlarla beslenmek… 3.5 yıl sürdü…

Neredeyse Bütün Bursa’da insanlar beni Hypoxi Fatoş olarak tanıyorlardı artık. Hypoxi’yi soyadım zannediyordu herkes 😁

Bu süreçte nefes terapisi almaya başladım…

‣ Nefes
‣ 4 anlaşma (Don Miguel Ruiz)
‣ Allah de Ötesini Bırak (Uğur Koşar)
‣ Bana Allah Yeter (Uğur Koşar)

Bu dörtlü resmen voltranı oluşturdu hayatımda. O güne kadar biriktirdiklerimle birleşip, kendime olan yolculuğumda birer yapı taşı olarak dahil oldular… En büyük duam, doğru ilim öğreneceğim insanlarla karşılaşmak, kendimi bilmek, Rabbimi bilmekti…

Bu dileklerimin karşılığı olduğunu bildiğim insan Deniz Erten önce kitaplarıyla sonra benliği ile dahil oldu hayatıma… Kendimde gördüğüm değişim, dönüşüm inanılmazdı…

Hypoxi’den sonra lise arkadaşım sevgili Yeşim’in butik spor salonunda PR olarak çalışmaya başladım önceleri heyecanla başladığım işin bir süre sonra tüm enerjimi aldığını fark ettim. İşim gereği bulunduğum alanların bir çoğunda olmak istemediğimi fark ediyor fakat rızk korkusuyla (ki rızk Allah’tan diyen ben için ne büyük ironi) sevmediğim işe devam ediyordum.

Bir gece uyku öncesi kendimi güzel Allah’ımla konuşurken buldum; “Canım Allahım sana inanıyorum rızkın senden geldiğini biliyorum, öyleyse neden sevmediğim bu işte ısrar ediyorum. Ne olursun bana işaretini gönder ve görüp anlamamı sağla,” diye yaptığım konuşmadan sonra uyudum.

Yağmurlu bir sabaha uyandım.

Hazırlandım evden çıktım. İş yerim Bademli’de, ben Özlüce’de oturuyorum, Sanayi içinden gidip geliyordum… Sanayi girişinde birisi yoğun yağmur altında otostop çekiyordu. Onu geçmişken bir güç beni geri çekti ve genç bir çocuğu arabama aldım.

– Nereye gidiyorsunuz?
– Yolunuzun üzerinde bir yere bırakabilirsiniz.
– Tam olarak nereye gidiyorsanız oraya bırakayım (Bir iyilik yaptım, tam olsun diye düşünüyorum.)

Bu soru cevap kısmı bir kac kez tekrar etti. Sonunda genç;

– Teleferige gideceğim.
– Peki, metro mu daha uygun sizin için yoksa otobüs durağı mı?
– Siz beni yolunuz üzerinde uygun bir yere bırakırsanız yeterli.

Bu soru cevap da bir kaç kez yinelendi.

– Benim metro ya da otobüs için gerekli param yok!
– Burada ne işiniz vardı?
– Görükle’de bir iş ilanı görmüştüm, onlarla görüşmek için gelmiştim, geri dönüyorum (Teleferik’ten Görükle’ye gitmiş oradan Özlüce’ye kadar yürümüştü.) Aslında askerim. Babamı kaybettik. 45 gün hava değişimi için geldim 3 gün sonra geri döneceğim.

– 3 gün için neden iş görüşmesi?

Bir süre sessizlik…

– Garsonluk için görüşme yaptım. 3 gün yevmiye dönüş için yeterli olacaktı.

Göz yaşlarıma engel olamıyordum. Kafamı yana cevirdim görmesin diye. O sırada cüzdanımda kac tl var diye düşünüyordum. Çaktırmadan cüzdanıma baktım 125 tl vardı. Metroya doğru surdum arabamı. Durağa gelince cuzdanımdan 105 tl verdim. “Yolculuğunuza katkı olur,” dedim.

“Allah razı olsun,” diye arabadan inerken, “Allah rızkımızı ayağımıza gönderir,” dedi ve indi…

Ben nasıl ağlıyorum. Canım Allah’ım akşamki sorumun cevabını gözüme gözüme sokmuştu… Sonuç iş yerimden ayrılmaya o an karar verdim.

15 gün daha çalıştım ve bitti…

Aylardan mayıs ve Ramazan’a bie hafta vardı. Ramazan ayını kendime ayırmaya niyet ettim. İşten ayrıldığımı sosyal medya hesaplarımda paylaştım. Bir sürü iş teklifi, bir sürü görüşme talebi geliyordu.

Hep aynı cevabı verdim; “Ramazan ayını kendime ayırdım.”

Eşim; “Kararına saygı duyuyorum fakat en azından görüşmelere gidip kararını sonra verebilirsin,” dedi. Bunu yapmak istemediğimi, yapmak istediğim işin önce kendime sonra insanlara katkı sağlayacak bir şey olması gerektiğini ve bunun ne olduğunu bilmediğimi söyledim…

Tam da niyet ettiğim gibi muhteşem bir Ramazan geçirdim, kendime döndüğüm, kendimi bulduğum muhteşem bir 30 gün…

Ramazan ayı bitmiş ve “Evet şimdi ne yapmalıyım? Nasıl bir iş olmalı?” düşüncelerindeyken bir sabah namazından sonra kendimi Hamak yogası nedir? (ki hiç bilgim fikrim yoktu 2 yıl kadar önce bir film sahnesinde görmek dışında) diye araştırırken buldum…

Sonrası mmı? Sonrası muhteşem 😉

Fatoş Şahin