40’lı Yaşlar Sandviç Yaşı

Bir çoğunuz ne biçim bir başlık bu, yaşın sandviç olmak ile ne alakası var diyebilirsiniz. Aslında bu laf çok sevdiğim kayınvaldemin lafı. Önceleri anlamazdım ne demek istediğini ama uygulamalı olarak bu yıl çok iyi anladım.

40’lı yaşlar genelde çocuklarından birinin teenage, ebeveynlerinin de 70 yaş ve üstü olduğu yaşlardır. Sen arada kalır ve sandvice malzeme olursun!! Bazen sandviçin arasındaki üzgün kişi, bazen mutlu, bazen öfkeli, bazen neşeli, bazen delirmiş… Günün sonunda duygular ne olursa olsun arada kalan bir sandviç malzemesi olacağın garantidir. Bazen çok lezzetli, bazen de oldukça tatsız!

Sanırım biraz açmam gerekiyor…

40’lı yaşlara gelmişsin, olgunlaşmış, daha az alınmaya başlamış, karşındakini daha iyi analiz etme başarısını göstermiş, hayatına devam edecegin arkadaşları secmiş, biraz birikim yapmış, hayat bana güzel artık diyorsun. DEMEEEE!!! Çünkü aniden evin içinden bir yaratık çıkıyor. Yaratık mı kim? Tabii ki de evin teenage çocuğu. Hele bu bir kız çocuğu ise tadından yenmiyor maşallah… Günde 50 kez kapı çarpan, 70 kez bir şeylere alınan ki sen neye alındığını 69’unda anlamazsın bile, bağırarak cevap veren, hep mutsuz olan, gülmek için para isteyen tatlı (!) bir kişilik. Sakin kalmaya çalışır, bu yaşların geçici olduğunu düşünüp teselli edersin kendini…

Bazıları kendi annesini arayıp dert yanar, yanar da pişman olur. Karşıdaki ses “Sen bize az mı çektirdin, buyur bakalım sıra sende,” der. Avutulma ihtiyacı ile aradığın annenden hayır gelmez, “arkadaşımı aramak istiyorum” joker hakkını kullanırsın. (Bu arada benim annem alınmasın, lafım ona değil.)

Çocuklar, bir güzel enine boyuna çekiştirilir, ohhh iki taraf da rahatlamıştır derkennn; bir taraf kendi anasını babasını cekiştirmeye başlar.

“Yaşlandılar artık anacım, sabırları yok hiçbir şeye,” der. Diğer taraf sanki bunu bekliyormuş!! Alır sazı eline, anlatır da anlatır. Aslında bu kişiler şanslıdır çünkü çok şükür ki anne babaları hayattadır ve sağlıklıdır. Olsun varsın yaşlılıktan ötürü aksi olsunlar, sabırsız olsunlar. Bir de maalesef anne babalarının hastalıkları ile mücadele ettikleri bir yaştır senin 40’ların. Çok uzağa gitmeyeceğim. Şubat ayında kayınpederimi ne yazık ki 70 yaşında kötü hastalıktan kaybettik. Kendisi USA’de yaşıyordu. Orada bir sürü ameliyat, tedavi geçirdikten sonra Türkiye’ye getirilebilmesi için doktorundan onay çıktı. Eşim ve abisi onay telefonunu aldıktan bir gün sonra birer sırt çantası alıp USA’ye uçup sadece 1 gece kalıp babalarını Türkiye’ye getirdiler.

Arkasından hastalığın kötü cilveleri ile 6 ay yaşandı. Sonun geldiğini görüyor, ancak her gün arayıp hatır sormak ve aralarda uçup Turkiye’ye kendisini görmeye gitmenin dışında elden bir şey gelmiyordu. Son bir yıl, özellikle son 6 ayı eşim ve dolayısı ile bizler için oldukça zor bir süreçti.

Geçirilen onlarca kemolar, ameliyatlar, çözümlenemeyen tanılar… Her gün hastane kapıları, doktor ziyaretleri. Diyeceksiniz “Annen baban; tabii ki de yapacaksın,” diye. Aksini iddia etmiyorum zaten. Sabahtan aksama uğraşıp, doktorlardan aldığın ümitsiz haberler ile ruhen çöktüğün; teptiğin yollar ve çektiğin trafikler ile bedenen bittiğin bir mod ile eve gelip sadece sessizlik istersin ama ne mümkün!!

Evde seni bekleyen bir ailen vardır.

Muhtemelen 8-14 yaşları arasında senin gelişini bekleyen bir ya da daha fazla çocuğun vardır. 8 yaşındaki seninle oynamak ister. Henüz senin modunu, içinde olduğun durumu anlayacak yaşta değildir. Sen hiç renk vermeden onunla oynar, eğlenmesi için çabalarsın. İçin kan ağlıyordur. Aklın başka yerdedir.

Evde bir de teenage bir çocuk varsa; durum daha da şenlenir. Suratında çıkan küçük bir sivilceden tut, arkadaşı ile tartışmasına kadar her şeyi dramatize edip, tüm aksiliğini ve tribini anne-babasına yapan bir gençtir o! Susar mısın döver misin? Vallahi bizim çocukluk zamanımız olsa çok da güzel DÖVERSİN tabii ki olurdu cevap da bugünkü şartlar farklı…

Bizim ne günahımız vardı da yedik onca terliği kaba etlerimize acaba!!! Madem dövemiyoruz bari azcık bağıralım da rahatlayalım dersin. Zaten o bağırma sadece senin rahatlaman içindir.. Karşındaki çocuk çoooktan odasına gidip kapıyı çarpmıştır bile. Sen olduğun yerde kendi kendine takılırsın!

Şimdi sorarım size eyyy 40’lı yaşlarrrr

Yazmış olduğum olumsuzlukların yanı sıra, tüm sevdiklerimiz, küçüğünden büyüğüne yanımızda ise ve kendimizi şanslı sayıyorsak, sandvice hangi malzemeyi olmak istersiniz? Lezzetli mi, tatsız mı? Bazen bu 40’lı yaşların çok sevimsiz olduğunu düşünsem de, bir selfie karesine herkesi toplayabiliyorsam galiba lezzetli bir malzeme olmayı seçmeliyim.

Yazımı okurken kendinden bir şeyler bulan ve de farklı düşünen 40’lıklar… Haydi bakalım yorumlarınızı bekliyorum.

Sevgiyle kalın,
Verda Ovadya