Bana Yemek Pişir Demeyin!!!

Hani derler ya, “Kime çekecek canım çocuk, ya annesine ya babasına?“ diye… Valla ben 42 yaşıma geldim, daha kime çekmişim en ufak bir fikrim yok.

Ablamla da çok çok farklıyız. Ablam günlerce, gerekmediği sürece dışarı çıkmadan pijaması ile evde oturup, kitap okuyabilir, yemek yapabilir, yemeği hazırsa yaza domates, kışa bezelye falan yapar. Bu arada belki de kışa domates, yaza bezelyedir doğrusu, inanın bu yemek konularında fikir dahi yürütemeyecek kadar cahilim. Annem deseniz yemek pişirmeyi bir ara mesleğe çevirmiş, catering servisi dahi vermiştir. Ya babam mı? O muhteşem yemek yapar…

Bir zamanlar Çınarcık’ta yazlığımız vardı.

O zamanlar deniz otobüsleri daha yoktu bile, başladığında da çok pahalı idi ve her gün İstanbul-Çınarcık yolunu yapsak hem maaşı yola verecek hem de yollarda sürünecektik. O yüzden babam ve ben sadece hafta sonları giderdik. Annem devamlı oradaydı. Ben o zamanlar 18 yaşlarındaydım, ablam zaten çoktan evlenmişti. Dolayısı ile evde bir babam bir ben…

Saat 7 sularında işten eve gelir, babama “Nasılsın?”dan önce “Akşama ne yemek pişirdin babişko? Çok açım,” derdim. Çoğu evde bu dialog terstir. Sanmayın ki babamın cevabı omlet ya da menemen idi bu soruya. Hamsili pilav, şarap soslu mantarlı et, viyana usulu şinitsel, cevapların sadece çok küçük bir bölümüydü. Nasıl da afiyetle yerdim. Annem “Utanmıyor musun babana yaptırıyorsun da iki kap bir şey pişirmiyorsun?” derdi. Aaaa niye utanacak mışım canım, annem bütün yazını kraliçeler gibi yazlıkta geçirirken utanmış mı acaba bunca yıl??

Evlenmeme aylar kalmıştı ki bir gün annem bana sordu:

“Kızım, evleniyorsun. Yarın öbür gün yemek pişirmeye başlayacaksın. Sebzelerin çiğ halini tanıyor musun acaba??”

Amanınnn ne saçma, ne salak bir soruydu bu ama kadın haklıydı.

HAYIRRR TANIMIYORDUM.

Ben onların hep pişmiş hallerini görmüştüm o güne kadar. Çiğ halleri neye benzer bilmiyordum ki…

Girdik kol kola bir gün, aldık bir pazar arabası, düştük yollara… Tek tek sebzeler ile tanışma modu. Annem diyor bak kızım bu pırasa, bu semiz otu, bu lahana…. Satıcı adam tuhaf tuhaf suratımıza bakıyor. Annem hafif mahçup açıklama yapma gereği duyuyor nedense: “Çok yakında evlenecek de sebzeleri bilsin istedim amcası.”

Amcası mııı??? Yahu ben 26 yaşında koca eşşeğim, amcası da olsun 40!! Daha rezil bir durum olamaz. Sanki köyden şehire 16 yaşında gelin geliyorum… Neyse sebzelerle tanıştım.

Peki sizce o sebzeleri hiç satın alıp pişirdim mi?? Ne münasebet haşaaaa. Her cuma akşamı kayınvalideme yemeğe giderdik. Herkes bir buket çiçekle gider, ben saklama kaplarımla giderdim… Yemek sonunda kalanların hepsini kaplara doldurur, bütün hafta onları yerdik. Arada da annemden takviye kuvvet.

Bir gün çok heves ettim.

Tavuk suyuna pilav ve tavuk sote pişirip, muhallebicilerde sattıkları gibi pilav üstü tavuk yiyecegiz. Ohhh misss.

Tavuklar pişti. Tencerenin içindeki tavukları aldım bir kaba koydum ki suyuna da pilav pişirecegim. Tencere, içindeki mis gibi taptaze tavuk suyu ile lavabonun içinde. Arada da dizi izliyorum. Koşa koşa salona döndüm, dizime devam ettim. Reklam oldu. Bir heves mutfaga koştum ki pilavı yapacağım. Aman Allahımmmm. Tencere yıkanmışşş !!! Salona bir seslenişim var, komşular kalkıp gelecek nerdeyse.

– Alooonnnn tencereyi sen mi yıkadın??!! (Sanki evde başkası var. Ben olmadığıma göre Alon tabii ki.)

– Evet karıcığımmmm. ( Nasıl da böbürleniyor)

– İçindeki tavuk suyunu ne yaptın !!!?? (Fondip yapacak hali yok ya, elbet dökmüştür de hadi bir ümit…)

– Döktüüümmmm (Nasıl da rahat)

Nasıl dökersin ben onunla pilav yapacaktım da vır vır vırrr……

O gün bugündür 15 yılı geçti, belki sadece 15 kez pilav yapmışımdır. Hiç biri de bir şeye benzememiştir. Alon hep der; “Benim karım pilava küseli 20 yıl oldu, kimse barıştıramadı,” diye.

Bir gün şirketteyim, müdürüm Suzi ile sohbet ediyoruz.

Ne alaka ise konu tüplere geldi. Bizim ocak da tüplü dedim. Suzi de “Bizimki de öyle ve çok eziyet. Sürekli yemek yaparken bitiyor, yeni tüpün gelmesini bekliyorsun, yılda 4 tüp filan değiştiriyorsun,” dedi.

Aptal aptal bakıyorum suratına. Normalde iş yerinde akıllı kızım, leb demeden leblebiyi anlıyorum. Bunun nesini anlamadım ki acaba diye düşündü kadıncağız. Bombayı patlatıverdim.

“Suzi ben 2 yıllık evliyim, daha hiç tüp değiştirmedim ki.”

Üstünden yıllar geçti hâlâ bunu konuşur güleriz. Halbuki ne kadar da ekonomik bir kadın mışım değil mi? Şimdi yazarken farkettim ben de hahaha.

Çocuk oldu, herkes artık mecbur yapacaksın yemek dedi.

Valla inanın o zaman da adam gibi yemek pişmedi bizim evde. Ne ben, ne Talya, ne de Alon aç da kalmadık hiçbir zaman. Sağlığımız da yerinde çok şükür. Bu arada da kızım şu an 10 yaşına gelmek üzere ve mutfağa çok meraklı. Hamur açar, kurabiye yapar, kek yapar…

Geçen gün kayınvaldemden alıp Kıbrıs’a taşıdığım ıspanaklı gül böreklerini fırına vereyim dedim. Üstüne biraz zeytinyağı sürüp verdim fırına. Mis gibi oldular, çağırdım Talya’yı… Saniyesinde “Sen bunu fırına vermeden yumurta sürmedin mi? dedi. “Sürdüüüümmm,” dedim.

Yahu bir de yalan konuşuyorum iyi mi… Kız baktı suratıma “Sürseydin bu börekler bu renk olmazdı, bari yalan söyleme,” dedi.

Ben o an zaten istifamı verdim.

Bazı kişiler vardır, mutfak onlar için hobidir, bazıları vardır ki fobidir. Ben ikinci gruba girdim, çıkamadım da o gruptan yıllarca. Karar verdim ki bu iş sevmeden asla olmaz….

Mutfakta harikalar yaratan her bir şahsı saygı ile selamlıyorum…

Verda Ovadya