Ben Vardım

Bunları gözlerine bakarak söyleyebilmeyi çok isterdim, biliyor musun? Karşına geçip anlatmak isterdim içimden geçen her şeyi. Nasıl bir anda kalbimi kaptırdığımı, heyecandan uyuyamadığımı, tüm vücudumun bir anda nasıl buz kestiğini anlatmak isterdim.

Korkaklığımı mazur gör ancak alacağım yanıtın üzücü etkisinin en hafifi için çabalıyorum. Sana asla sormayacağım beni neden sevmediğini. Zorunluluk değil ki bu. Ama sen de beni suçlama olur mu? Seçme şansım olsaydı en başında, üzülerek söylesem de seçmezdim seni sevmeyi.

Seçmezdim çünkü o kadar yeni ki bu duygunun, duyguların hepsi bana. Dengem, düzenim, davranışlarım hepsi şaştı, değişti. Bu değişimi hiç sevemedim, alışamadım bir türlü bu duruma. Kalbimin seninle ilgili en ufak bir şeye dahi deli gibi atışı çok ama çok yordu beni.

Başlarda ufak da olsa umudu oluyor insanın, belki seviyordur o da diye düşünüyor. Ancak her şeye çare olan zaman gerçekleri bir bir vuruyor insanın yüzüne. Benim de vurdu tabi.

Komik olan yanı ne biliyor musun? Hâlâ küçük bir çocuk gibi, içimde çok derinlerde, bir umut bekliyorum. Beni sevebileceğine inanmak istiyorum. Kendimi kandırdığımı bildiğim halde hem de. Pollyanna oldum sayende.

Ama tüm bunların ötesinde yepyeni şeyler hissetmenin mutluluğunu yaşadım çoğu zaman. Yanaklarımın kızarıklığını, heyecandan ve utançtan yandığımı, küçücük şeylerin bir insanın ruh halini nasıl değiştirebileceğini bizzat yaşadım.

Seni mutlu edecek şeylerin peşini kovaladım, sürekli seninle konuşmak istedim ancak gariptir ki yan yana olduğumuzda yaptığımız tek şey susmaktı. Sanırım en çok buna sıkıldı canım. Yanındaydım, içimde söylemek istediklerim bir dağ olmuşken susuyordum, söyleyemezdim ki onları sana.

Hasta olduğumda gösterdiğin küçücük ilgi daha iyi hissetmemi sağladı hep. Konuşmalarımızı dönüp dönüp baştan okudum, bazen anneme yakalandım, uzun uzun seni anlattım. Başta her şey peri masalı gibiydi benim için.

Ama sonra yoruldum. Bu yorgunluk ne uyuyunca geçti ne de dinlenince. Ruhum yorgundu, ki hâlâ o yorgunluğun esiriyim, eskisi kadar neşe vermiyordu bu değişim.

Gözümün önünde bir perde vardı sanki daha önce. Her ne olursa olsun seni görmeye, seninle konuşmaya, seni mutlu etmeye odaklıydım. Ancak zaman dedi ki bunun değişmesi lazım yoksa canın çok yanacak.

Başta bendeki seni bilenlere verdim haberi, dedim ki vazgeçtim artık. Sağ olsunlar, senden daha iyisini hak ettiğimi, bu kadarına bile değmeyeceğini söylediler. İnanmışlardı, bir süre ben de inandırmıştım kendimi.

Özellikle seni sormayı, senin yanına gelmeyi, seni aramayı bıraktım. Çünkü sadece bendim tüm bunları yapan. Bir karşılığı yoktu. İçimde kapladığı yeri küçülmüştü umudun. Ama hissettiğim sıkıntı ve bir nevi çektiğim o saçma gıcıklıktaki acı geçmedi.

Sağ ol, senin de davranışların işleri netleştirmemde hiç yardımcı olmadı. Bir vardın, yakınımdaydın, ertesi gün en uzak bile yakın kalırdı. Aynı grubun içinde konuşmadığın tek insandım.

Bazen bunu kasten yaptığını düşündüm ama sonra ondan da vazgeçtim. Farkında bile değildin çünkü. Normaldi bu senin için, anlamıştım.

Biliyorum, tüm bunların hepsi değer meselesi. Birbirimizin gözünde o kadar farklı konumlardayız ki. Uçurum bu kadar fazla olunca yıpranmamak elde değil.

Kafanın içinde dönenleri o kadar merak ediyorum ki. Bu merak bittiğinde bitecek tüm bu hisler, bunun farkındayım. Çabaladım da bunun için. Vazgeçilmez olduğunu düşünme sakın. İnan bunu için çok çabaladım.

Karşına dikilip anlatmak istedim her şeyi. Ama bu güzel birçok şeyi daha tehlikeye atıyordu. Yapamadım, o kadar cesur olamadım. Hem itiraf edeyim, en azından arkadaş ortamında beraberdik seninle. Sohbet edebiliyorduk, gülebiliyorduk.

Önceden en ufak şeyi bile seninle yaptığımı hayal ederdim. Beraber oturup bir şeyler seyrettiğimizi, ufak yürüyüşler yaptığımızı, günlük sorunlarımızdan bahsettiğimizi düşledim hep. Günlük hayatıma dahil ettim seni hayallerimde. İki kişilik düşledim bir süre. Merak etme, orada ne olursa olsun güldürüyordum yüzünü.

Senden alacağım cevabı bildiğimden şimdi geldim. Yollar ayrılıyorken, artık bu kadar fazla görüşmeyecekken geldim. Bu da bir nevi veda çünkü. Uzun bir süre daha terk edip gidemeyeceğim bu duygulara bir nevi veda ediyorum, etmek istiyorum.

Tüm bunlar artık benim için çok fazla. Birazını seninle paylaşabilmem için bana yardım et.

İnan taşıyabilsem tek başıma, kaldırabilsem bu yükü, yakınından bile geçmezdim, anlatmazdım sana tüm bunları.

İçimde hâlâ koca bir sarılma isteği, zihnimin her yanında çınlayan gerçeklerin can sıkan sesiyle; geri adım atıyorum artık.

Seni seviyorum, sevdim.

Ha bir de, hani kimsenin seni sevmeyeceğini düşünüp üzülüyordun ya. Üzülme, seni seven ben vardım.
 
 
Sıla Malik